១ | ព្រះម្ចាស់ពិតជាមានព្រះទ័យ | សប្បុរសប្រពៃថ្លៃក្រៃក្រែល | |
| ចំពោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែល | និងអស់អ្នកដែលចិត្តបរិសុទ្ធ | ។ |
២ | ចំពោះខ្ញុំផ្ទាល់ហៀបភ្លាត់ជើង | ទប់ខ្លួនមិននឹងស្ទើរតែផុត | |
| ចាប់អ្វីមិនជាប់ចង់របូត | បើសិនខ្ញុំភ្លាត់ច្បាស់ជាដួល | ។ |
៣ | ព្រោះខ្ញុំមានចិត្តច្រណែនខឹង | ពួកពាលអស់ហ្នឹងរស់សុខស្រួល | |
| គេរីកចម្រើនកើនពាសវាល | ទោះរឿងធ្ងន់ស្រាលគ្មានទុក្ខា | ។ |
៤ | គេរស់ដូចជាគ្មានភិតភ័យ | គ្មានកង្វល់អ្វីសោះឡើយណា | |
| ក្នុងមួយជីវិតមិនវេទនា | មានសាច់ឈាមថ្លាល្អម៉ត់ហ្មង | ។ |
៥ | គេពុំដែលស្គាល់ទុក្ខលំបាក | វេទនាតោកយ៉ាកដូចអ្នកផង | |
| មិនដែលស្គាល់អត់ឃ្លានបានម្តង | ដូចអស់អ្នកផងដែលវេទនា | ។ |
៦ | ពួកគេជាជនមានអំនួត | ចូលចិត្តអាងអួតខុសធម្មតា | |
| អំពើឃោរឃៅកាចឫស្យា | គេទុកដូចជាខោអាវពាក់ | ។ |
៧ | ពួកគេមានចិត្តសែនអាក្រក់ | វៀចវេរវីវក់អបលក្ខណ៍ | |
| មិនអាចបាំងបាត់ឬពួនលាក់ | គឺលេចច្បាស់ជាក់ដោយខ្លួនឯង | ។ |
៨ | គេនាំគ្នាពោលសើចចំអក | ពាក្យសែនអាក្រក់មិនរអែង | |
| គេពោលប្រកាសស្រែកក្តែងៗ | ជិះជាន់គ្មានក្រែងអ្នកដទៃ | ។ |
៩ | មាត់ពោលព្រហើនពាក្យផ្តេសផ្តាស | ប្រមាថព្រះម្ចាស់មិនដឹងអី | |
| អណ្តាតទៀតសោតឥតសំចៃ | ពេលគេហារស្តីឥតមានគិត | ។ |
១០ | សូម្បីប្រជារាស្រ្តព្រះម្ចាស់ | ក៏វង្វេងប្រាសក្បត់ក្រមក្រឹត្យ | |
| ចូលចិត្តស្តាប់ពាក្យដែលមិនពិត | ពួកពាលឧក្រិដ្ឋដូចផឹកទឹក | ។ |
១១ | គេពោលមើលងាយព្រះជាម្ចាស់ | ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ទាំងយប់ព្រឹក | |
| គេថាព្រះនោះកុំនៅនឹក | ព្រះនោះសំពឹកមិនដឹងអ្វី | ។ |
១២ | នេះហើយជនពាលដៀលស្តីជេរ | គ្មានព្រួយអ្វីទេគ្មានភិតភ័យ | |
| បានសុខជានិច្ចមិនខ្វល់អី | ចម្រើនឆាប់ក្រៃតរៀងទៅ | ។ |
១៣ | ឯទូលបង្គំខំកាន់ចិត្ត | បរិសុទ្ធពេកពិតឥតអាស្រូវ | |
| មិនប្រព្រឹត្តបាបសោកហ្មងសៅ | ទោះជាធ្វើត្រូវក៏គ្មានផល | ។ |
១៤ | ខ្ញុំមានទុក្ខព្រួយសែនសោយសោក | ទឹកភ្នែកស្រក់ជោគហូរដូចជល | |
| រងទារុណកម្មទុក្ខកង្វល់ | ម្តេចទ្រង់មិនខ្វល់នឹងប្រណី | ។ |
១៥ | ប្រសិនបើរូបទូលបង្គំ | ព្រមស៊ុំគ្រលុំមនុស្សអប្រីយ៍ | |
| នោះដូចក្បត់បងប្អូនប្រុសស្រី | បុត្រធីតាថ្លៃទ្រង់មិនខាន | ។ |
១៦ | រាល់ខែរាល់ថ្ងៃខ្ញុំសញ្ជឹង | រំពឹងចង់ដឹងហេតុដើមដាន | |
| ពីបញ្ហានេះមិនដែលខាន | តែយល់មិនបានពិបាកហួស | ។ |
១៧ | ទាល់តែដល់ទីសក្ការៈ | ទើបបានយល់ជាក់ដឹងទាំងអស់ | |
| ថាចុងបញ្ចប់ពួកគេនោះ | នឹងរងទុក្ខទោសរបៀបណា | ។ |
១៨ | តាមពិតព្រះអង្គដាក់គេនៅ | ទីជម្រាលជ្រៅគួររអា | |
| ព្រះអង្គឱ្យគេធ្លាក់អាត្មា | ក្នុងជ្រោះអន្ធិកា មហន្តរាយ | ។ |
១៩ | ក្នុងពេលតែមួយប៉ព្រិចភ្នែក | ពួកគេបាក់បែកសែនសោកស្តាយ | |
| ជួបតែវិនាសប្រាសអន្តរាយ | សាបសូន្យរលាយគួររន្ធត់ | ។ |
២០ | បពិត្រព្រះម្ចាស់សូមតើនឡើង | កុំនៅឆ្មៃឆ្មើងជួយកម្ចាត់ | |
| កម្ចាយពួកគេឱ្យខ្ទាតបាត់ | រលាយរលត់ដូចយល់សប្តិ | ។ |
២១ | ពេលខ្ញុំឆ្អែតចិត្តឈឺចុកចាប់ | អារម្មណ៍អួអាប់ដូចមិនស្ងប់ | |
| ខ្ញុំដូចតិរច្ឆានគេចោមស្អប់ | នៅចំពោះភក្ត្រព្រះជាម្ចាស់ | ។ |
២២ | តែខ្ញុំរស់នៅជាមួយព្រះ | គ្មានខ្វល់អ្វីសោះភ្លឺស្រឡះ | |
| ទ្រង់កាន់ដៃខ្ញុំមិនរបេះ | ខ្ញុំមិនភ័យសោះអស់សៅហ្មង | ។ |
២៣ | ព្រះអង្គដឹកនាំទូលបង្គំ | ឱ្យដើរតាមព្រមព្រះទ័យទ្រង់ | |
| នៅចុងបញ្ចប់នោះព្រះអង្គ | យកខ្ញុំផ្ចិតផ្ចង់នៅជាមួយ | ។ |
២៤ | ឯស្ថានបរមសុខខ្ញុំគ្មានពឹង | ព្រះក្រៅពីហ្នឹងទេព្រះអើយ | |
| មានតែព្រះមួយអង្គនេះហើយ | បានសុខឥតស្បើយគ្មានទុក្ខា | ។ |
| បើលើផែនដីព្រះគង់ជិត | នោះខ្ញុំមិនភិតភ័យឡើយណា | |
| មិនចង់បានអ្វីសព្វប្រការ | អរឥតឧបមាគ្មានព្រួយភ័យ | ។ |
២៥ | ចិត្តគំនិតកាយចេះតែខ្សោយ | មិនដែលល្ហែល្ហើយទេព្រះអើយ | |
| ប៉ុន្តែព្រះម្ចាស់មិនកន្តើយ | ព្រះអង្គនោះហើយជាបង្អែក | ។ |
២៦ | ឯអ្នកដែលងាកចេញចាកឆ្ងាយ | នឹងត្រូវអន្តរាយខ្លាំងអនេក | |
| អ្នកដែលក្បត់ទ្រង់នឹងសង្វេគ | ស្រណោះខ្លួនពេកស្ទើរក្សិណក្ស័យ | ។ |
២៧ | រីទូលបង្គំមានមង្គល | ឥតមានអំពល់ឥតព្រួយភ័យ | |
| ពេលណានៅជិតព្រះម្ចាស់ថ្លៃ | នោះសព្វអ្វីៗស្រស់ផូរផង់ | ។ |
| បពិត្រព្រះម្ចាស់សូមមេត្តា | ជីវិតជីវ៉ាផ្ញើព្រះអង្គ | |
| ទូលបង្គំសូមប្រកាសផង | ស្នាព្រះហស្តទ្រង់ដ៏អស្ចារ្យ | ។ |