ទំនុកតម្កើងលេខ ៦៤ (៦៣) បទព្រហ្មគីតិ
២ | ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ | សូមប្រោសហើយព្រះសណ្តាប់ | |
រូបខ្ញុំភ័យញ័រញាប់ | ជួយការពារជីវិតផង | ។ | |
៣ | រារាំងរួចពីដៃ | ពួកព្រៃផ្សៃពាលយង់ឃ្នង | |
ឃុបឃិតចិត្តប៉ុនប៉ង | សូមព្រះអង្គជួយឱ្យផុត | ។ | |
៤ | គេប្រើពាក្យសម្តី | មិនប្រពៃដូចអាវុធ | |
ដូចដាវដែលស្រួចមុត | ផ្តាច់ជីវិតមិនបង្អង់ | ។ | |
៥ | ពួកគេលួចប្រហារ | មនុស្សធម្មតាស្លូតទៀងត្រង់ | |
លបលួចពីក្រោយខ្នង | ដោយមិនក្រែងរអែងចិត្ត | ។ | |
៦ | គេនាំគ្នានិយាយ | ពួកគេឱ្យធ្វើទុច្ចរិត | |
រួចហើយគេឃុបឃឹត | រួមគំនិតដាក់អន្ទាក់ | ។ | |
៧ | បង្ករឿងឧក្រិដ្ឋ | ទុច្ចរិតឥតស្ទើរស្ទាក់ | |
ទាំងពោលស្តីបញ្ជាក់ | ថាគ្មានអ្នកដឹងឮឡើយ | ។ | |
៨ | តែព្រះមានឫទ្ធា | បានប្រហារពួកគេហើយ | |
មិនឱ្យដឹងខ្លួនឡើយ | គេដេកដួលរងរបួស | ។ | |
៩ | ពាក្យពេចន៍គ្មានអត្ថន័យ | និយាយស្តីច្រើនតែហួស | |
នាំឱ្យពួកគេនោះ | ត្រូវវិនាសអន្តរាយ | ។ | |
១០ | មនុស្សនាំគ្នាស្ញែង | ប្រកាថ្លែងគ្រប់ៗគ្នា | |
ពីស្នាព្រះហស្តថ្លៃ | ហើយយល់អ្វីដែលទ្រង់ធ្វើ | ។ | |
១១ | អ្នកសុចរិតសប្បាយ | គេឱ្យនកាយក្រោមបន្ទើរ | |
ព្រះម្ចាស់ដែលជាធ្នើ | អ្នកទៀងត្រង់លើកតម្កើង | ។ |