២ | ឱព្រះអម្ចាស់អើយ | សូមផ្ទៀងហើយព្រះសណ្តាប់ | |
| សម្រែកខ្ញុំរ៉ាយរ៉ាប់ | សូមទ្រង់ស្តាប់យើងខ្ញុំផង | ។ |
៣ | ពេលខ្ញុំមានអាសន្ន | កុំលាក់ពួនភក្ត្រព្រះអង្គ | |
| ខ្ញុំស្រែកហៅរកទ្រង់ | សូមឆ្លើយផងកុំស្ងៀមស្ងាត់ | ។ |
៤ | ព្រោះដ្បិតជីវិតខ្ញុំ | ត្រូវរលំរលាយខ្ចាត់ | |
| ដូចផ្សែងត្រូវខ្យល់ផាត់ | ខ្លួនប្រាណប្រឹតស្គមរីងរៃ | ។ |
៥ | រូបខ្ញុំអស់ទឹកចិត្ត | ដូចស្មៅស្វិតក្រៀមត្រូវថ្ងៃ | |
| ទោះជាអាហារក្តី | ក៏ខ្ញុំលៃលែងនឹកនា | ។ |
៦ | រូបខ្ញុំចេះតែថ្ងូរ | ទួញទ្រហោររាល់វេលា | |
| លែងជាមនុស្សល្អជា | សែនវេទនាស្បែកគ្របឆ្អឹង | ។ |
៧ | រូបខ្ញុំដូចសត្វក្អែក | ដែលតែងស្រែកហោះកាត់បឹង | |
| ក្នុងព្រៃស្មសានឈឹង | ដូចសត្វជ្រឹងក្នុងព្រឹក្សព្រៃ | ។ |
៨ | ខ្ញុំដេកមិនលក់សោះ | សែនក្រៀមក្រោះអស់ជើងដៃ | |
| បីដូចសត្វបក្សី | ទាំងយប់ថ្ងៃទំលើផ្ទះ | ។ |
៩ | ជារៀងរាល់ខែថ្ងៃ | ខ្មាំងចង្រៃមាក់ងាយណាស់ | |
| គេបានយកទាំងឈ្មោះ | ទៅដាក់ដោះបណ្តាសា | ។ |
១០ | ពេលខ្ញុំបរិភោគ | ទាំងទុក្ខសោកឥតឧបមា | |
| ខ្ញុំបរិភោគពេលណា | ទឹកនេត្រាហូរសស្រាក់ | ។ |
១១ | ពីព្រោះព្រះពិរោធ | ទ្រង់ខ្ញាល់ក្រោធតែខ្ញុំម្នាក់ | |
| ទ្រង់ឥតមានថ្នមថ្នាក់ | បោះទម្លាក់ខ្ញុំវេទនា | ។ |
១២ | ជីវិតខ្ញុំហាក់ដូច | ស្រមោលតូចពេលសន្ទិយា | |
| ដូចស្មៅខ្វះគង្គា | គ្មានមនុស្សម្នានៅថែទាំ | ។ |
១៣ | បពិត្រព្រះអម្ចាស់ | គ្រងរាជ្យអស់កល្បយូរឆ្នាំ | |
| គេនឹងរំលឹកចាំ | យូរខែឆ្នាំអង្វែងទៅ | ។ |
១៤ | ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យ | នឹងបុរីនេះពេកកូវ | |
| ស៊ីយ៉ូនពេលឥឡូវ | ទ្រង់តម្រូវអាណិតហើយ | ។ |
១៥ | អ្នកបម្រើព្រះអង្គ | ស្រឡាញ់ក្រុងមិនកន្តើយ | |
| ទោះជាបែកបាក់ហើយ | មិនចោលឡើយចាំជានិច្ច | ។ |
១៦ | សូមឱ្យជនគ្រប់សាសន៍ | កោតខ្លាចព្រះកុំមានភ្លេច | |
| សូមឱ្យអស់ទាំងស្តេច | ចាំជានិច្ចកោតខ្លាចទ្រង់ | ។ |
១៧ | នៅពេលព្រះអម្ចាស់ | សាងស្រឡះស៊ីយ៉ូនក្រុង | |
| ទ្រង់ស្តែងសិរីរុង | ដ៏ត្រចង់ឱ្យគេយល់ | ។ |
១៨ | ពេលនោះទ្រង់នឹងបែរ | ព្រះភក្ត្ររេទតមកដល់ | |
| មនុស្សលែងខ្វាយខ្វល់ | ទ្រង់ទទួលពាក្យយើងហើយ | ។ |
១៩ | សូមកត់ក្តីនេះចុះ | ទុកឱ្យមនុស្សជំនាន់ក្រោយ | |
| ប្រជារាស្រ្តកើតហើយ | កុំកន្តើយថ្កើងព្រះអង្គ | ។ |
២០ | ព្រះអម្ចាស់ទតពី | សក្ការៈទីដ៏ត្រចង់ | |
| ស្ថានសួគ៌សុខឥតហ្មង | មិនរំលងសព្វផែនដី | ។ |
២១ | ដើម្បីស្តាប់សម្រែក | ពួកឈ្លើយស្រែកទាំងយប់ថ្ងៃ | |
| អ្នកដែលត្រូវក្សិណក្ស័យ | គេកាត់ក្តីមិនសុចរិត | ។ |
២២ | គេនឹងប្រកាសប្រាប់ | ព្រះនាមគាប់ម្ចាស់វរមិត្ត | |
| នៅក្រុងស៊ីយ៉ូនពិត | តម្កើងឫទ្ធិនៅសាឡឹម | ។ |
២៣ | គឺពេលដែលប្រជា | ជាតិនានាមកជួបជុំ | |
| ដើម្បីគោរពសុំ | បម្រើអម្ចាស់ជាព្រះ | ។ |
២៤ | ពេលខ្ញុំពេញកម្លាំង | ខ្ញុំក្លាខ្លាំងមិនហេវខ្សោះ | |
| ទ្រង់ឱ្យខ្ញុំទន់អស់ | ហើយបន្សោះទាំងជីវិត | ។ |
២៥ | ហេតុនេះហើយទើបខ្ញុំ | លើកដៃសុំទ្រង់អាណិត | |
| សូមកុំដកជីវិត | ពេលខ្ញុំឋិតមិនទាន់ចាស់ | ។ |
២៦ | ទ្រង់បង្កើតផែនដី | យូរយារក្រៃអង្វែងណាស់ | |
| ផ្ទៃមេឃអ្វីទាំងអស់ | ស្នាព្រះហស្តព្រះអង្គដែរ | ។ |
២៧ | ផ្ទៃមេឃនិងផែនដី | ត្រូវរលាយបែកហូរហែ | |
| តែទ្រង់ឥតកែប្រែ | គង់ស្ថិតស្ថេរជាប់រហូត | ។ |
២៨ | ព្រះម្ចាស់គង់ជាខែល | នៅដដែលមិនរបូត | |
| ព្រះជន្មមិនរលត់ | មិនចេះផុតគ្មានបញ្ចប់ | ។ |
២៩ | កូនចៅរបស់ខ្ញុំ | នៅជួបជុំបម្រើស្រាប់ | |
| រស់ដោយសុខគួរគាប់ | ទ្រង់គង់ជាប់ថែកូនចៅ | ។ |