២ | ឱ! ព្រះអម្ចាស់អើយ | ខ្ញុំកោតហើយលើកព្រះអង្គ | |
| ព្រោះទ្រង់ជាកម្លាំង | របស់ខ្ញុំធំមាំមួន | ។ |
៣ | ព្រះម្ចាស់ជាថ្មដា | រឹងអស្ចារ្យខ្ញុំលាក់ខ្លួន | |
| ជាខែលមាំហំហួន | ខ្ញុំរួចខ្លួនមានជោគជ័យ | ។ |
៤ | ពេលខ្ញុំស្រែកដង្ហោយ | ព្រះម្ចាស់ជួយឱ្យផុតភ័យ | |
| ផុតពីខ្មាំងចង្រៃ | សូមលើកដៃថ្កើងព្រះអង្គ | ។ |
៥ | ក្តីស្លាប់រួបរឹតខ្ញុំ | ដូចទឹកធំហូរតម្រង់ | |
| កួចឆក់មិនបង្អង់ | អន្តរាយបង់សូន្យឥតអាក់ | ។ |
៦ | ក្តីស្លាប់បានរួមរិត | ខ្ញុំសែនភិតភ័យញ័រញាក់ | |
| ដូចចូលក្នុងអន្ទាក់ | ដែលគេដាក់ចង់ប្រល័យ | ។ |
៧ | នៅពេលខ្ញុំកើតទុក្ខ | ខ្ញុំស្រែករកព្រះម្ចាស់ថ្លៃ | |
| ទ្រង់សណ្តាប់សម្តី | ដោយមេត្រីវិហារ | ។ |
| សំឡេងរបស់ខ្ញុំ | លាន់រងំឮខ្ទ័រខ្ទារ | |
| ទៅប៉ះដល់ព្រះកាណ៌ | ក្នុងសោតាព្រះម្ចាស់ខ្ញុំ | ។ |
៨ | ផែនដីកក្រើកញ័រ | លាន់ខ្ទារខ្ទ័រគ្រប់ជ្រោយជ្រុង | |
| ភ្នំក៏មិនគង់វង្ស | ព្រោះព្រះអង្គខ្ញាល់ពេកក្រៃ | ។ |
៩ | ផ្សែងចេញពីនាសា | អង្គក្សត្រាព្រះម្ចាស់ថ្លៃ | |
| ភ្លើងឆេះច្រើនឥតបី | ច្រើនពេកក្រៃពីព្រះឱស្ឋ | ។ |
១០ | ព្រះអង្គផ្អៀងមេឃា | រួចម្នីម្នាទ្រង់យាងចុះ | |
| មានទាំងពពកក្រាស់ | ពណ៌សក្បុសទ្រាប់បាទា | ។ |
១១ | គង់លើខេរ៉ូប៊ីន | ដែលជាយានហោះម្នីម្នា | |
| ទ្រង់យកវាយោជា | យានបក្សានៃក្សត្រថ្លៃ | ។ |
១២ | ហើយយកភាពងងឹត | មកបាំងបិទស្នាក់អាស្រ័យ | |
| ពពកខ្មៅក្រាស់ក្រៃ | ទ្រង់លកលៃជាពន្លា | ។ |
១៣ | ផ្លេកបន្ទោរចែងចាំង | ពីមុខទ្រង់ភ្លឺមហិមា | |
| ធ្លាក់ព្រឹលសែនរងារ | លើពសុធាមានភ្លើងធ្លាក់ | ។ |
១៤ | ព្រះអម្ចាស់ធ្វើឱ្យ | មេឃរញ្ជួយផ្គរឥតអាក់ | |
| ព្រះដ៏ខ្ពស់ផុតថ្នាក់ | សូរសៀងធ្លាក់ពីលើមក | ។ |
១៥ | ទ្រង់បាញ់ព្រួញតម្រង់ | ទៅលើខ្មាំងច្រើនគរគោក | |
| បាញ់ផ្លេកបន្ទោរមក | ខ្ទេចជម្រកបាក់ទ័ពអស់ | ។ |
១៦ | បពិត្រព្រះអម្ចាស់ | បន្ទូលច្បាស់ដូចខ្យល់ព្យុះ | |
| ឱ្យបាតសមុទ្រផុស | ហើយលេចគ្រឹះផែនដីមក | ។ |
១៧ | ព្រះអង្គលាតព្រះហស្ត | ពីស្ថានខ្ពស់បីទ្រយក | |
| ស្រង់ខ្ញុំឱ្យរួចមក | ពីរលកសមុទ្រជ្រៅ | ។ |
១៨ | ព្រះអង្គបានរំដោះ | ឱ្យផុតគ្រោះផុតសត្រូវ | |
| ផុតពីមនុស្សឃោរឃៅ | មនុស្សកម្លៅខ្លាំងជាងខ្ញុំ | ។ |
១៩ | ពេលមានទុក្ខវេទនា | គេនាំគ្នាចងគំនុំ | |
| គេវាយប្រហារខ្ញុំ | ព្រះឧត្តមជួយការពារ | ។ |
២០ | ព្រះអង្គនាំខ្ញុំផុត | ក្តីតក់ស្លុតទុក្ខគ្រាំគ្រា | |
| រំដោះផុតវេទនា | ទ្រង់គាំពារទូលបង្គំ | ។ |
២១ | ព្រះអម្ចាស់ប្រព្រឹត្ត | តាមសុចរិតរបស់ខ្ញុំ | |
| តបមកទូលបង្គំ | ស្របតាមខ្ញុំដែលបរិសុទ្ធ | ។ |
២២ | ដ្បិតខ្ញុំបានប្រណិប័តន៍ | យ៉ាងទៀងទាត់ល្អបំផុត | |
| តាមមាគ៌ាមោះមុត | តែមួយគត់នៃព្រះអង្គ | ។ |
២៣ | ខ្ញុំប្រព្រឹត្តវិន័យ | ល្អឥតបីហើយស្មោះត្រង់ | |
| តាមមាគ៌ាព្រះអង្គ | មិនបោះបង់បទបញ្ជា | ។ |
២៤ | ខ្ញុំគ្មានក្តីសៅហ្មង | ឥតមានឆ្គងឥតរេរា | |
| ប្រយ័ត្នខ្លួនការពារ | ឱ្យល្អជាគ្មានកំហុស | ។ |
២៥ | ព្រះអម្ចាស់ប្រណី | តាមសេចក្តីសុចរិតស្មោះ | |
| អំពើខ្ញុំទាំងអស់ | បែបជាមនុស្សបរិសុទ្ធ | ។ |
២៦ | បពិត្រព្រះអម្ចាស់ | ហឫទ័យស្មោះត្រង់បំផុត | |
| អ្នកដែលគ្មានពុតត្បុត | ចិត្តបរិសុទ្ធស្មោះសរក្រៃ | ។ |
២៧ | ចំពោះអ្នកមានចិត្ត | បរិសុទ្ធតាមព្រះទ័យ | |
| ចំពោះមនុស្សអប្រីយ៍ | ព្រះអង្គលៃប្រើកល្បិច | ។ |
២៨ | ព្រះអង្គជួយសង្គ្រោះ | មនុស្សទាំងអស់គ្មានកលកិច្ច | |
| បន្ទាបជាន់ពន្លិច | មនុស្សមានល្បិចចិត្តឆ្មើងឆ្មៃ | ។ |
២៩ | បពិត្រព្រះម្ចាស់អើយ | ព្រះអង្គហើយគឺរង្សី | |
| ពន្លឺភ្លឺពេកក្រៃ | មានសិរីផុតងងឹត | ។ |
៣០ | ទ្រង់ប្រទានកម្លាំង | ឱ្យឈ្នះខ្មាំងដែលជុំជិត | |
| ហើយទូលបង្គំពិត | ជាលោតផុតកំពែងក្រុង | ។ |
៣១ | មាគ៌ាព្រះអម្ចាស់ | សែនល្អល្អះច្បាស់យល់យង់ | |
| បន្ទូលពិតទាំងស្រុង | ជាខែលរងរាំងការពារ | ។ |
៣២ | មានតែព្រះអម្ចាស់ | ដែលជាព្រះពិតសត្យា | |
| គ្មានព្រះផ្សេងឯណា | ជាថ្មដាឱ្យជ្រកសោះ | ។ |
៣៣ | ទ្រង់ប្រទានកម្លាំង | ឱ្យខ្ញុំខ្លាំងក្លាមុតមោះ | |
| មាគ៌ាខ្ញុំទាំងអស់ | ឥតមានទាស់សោះឡើយណា | ។ |
៣៤ | ព្រះអម្ចាស់ប្រទាន | ឱ្យខ្ញុំមានល្បឿនអស្ចារ្យ | |
| ដូចក្តាន់ក្នុងព្រឹក្សា | ខ្ញុំយាត្រាឈរទីខ្ពស់ | ។ |
៣៥ | ព្រះអង្គបានបង្ហាត់ | ខ្ញុំឱ្យស្ទាត់ចេះទាំងអស់ | |
| ធ្វើសឹកក៏មិនទាស់ | ជំនាញខ្ពស់យឹតធ្នូបាន | ។ |
៣៦ | បពិត្រព្រះអម្ចាស់ | ប្រពៃណាស់ការពារប្រាណ | |
| សង្គ្រោះឱ្យថ្កើងថ្កាន | រស់សុខសាន្តដោយបារមី | ។ |
| ព្រះអង្គគាំទ្រខ្ញុំ | ទូលបង្គំដោយប្រពៃ | |
| លើកឡើងខ្ពង់ខ្ពស់ក្រៃ | ដោយហឫទ័យមានមេត្តា | ។ |
៣៧ | ព្រះអង្គប្រោសប្រទាន | ឱ្យខ្ញុំមានល្បឿនអស្ចារ្យ | |
| មិនឱ្យខ្មាំងឫស្យា | ដេញអាត្មាភ្លាត់ជើងឡើយ | ។ |
៣៨ | ខ្ញុំដេញតាមពួកខ្មាំង | ចាប់ឃុំឃាំងមិនកន្តើយ | |
| កម្ទេចពួកវាហើយ | មិននៅឡើយវិលទីស្ថាន | ។ |
៣៩ | ខ្ញុំកម្ទេចពួកវា | ឱ្យវេទនាងើបមិនបាន | |
| ដេកដួលស្លាប់ទាំងប្រាណ | ដូចតិរច្ឆានក្រោមជើងខ្ញុំ | ។ |
៤០ | ព្រះអង្គបានប្រទាន | ឱ្យខ្ញុំមានកម្លាំងមាំ | |
| តយុទ្ធមិនបាច់ខំ | ជោគជ័យធំឈ្នះសត្រូវ | ។ |
៤១ | ទ្រង់ឱ្យគេបាក់ទ័ព | រត់ទៅស្លាប់សែនអាស្រូវ | |
| អ្នកប្រឆាំងអស់ផ្លូវ | មិនឱ្យនៅវិនាសសូន្យ | ។ |
៤២ | គេស្រែករកជំនួយ | គ្មានអ្នកជួយមុខស្រពោន | |
| ព្រះម្ចាស់ក៏លាក់ខ្លួន | សំងំពួនមិនតបឆ្លើយ | ។ |
៤៣ | ទូលបង្គំកម្ទេច | មិនឱ្យគេចផុតរួចឡើយ | |
| ដូចខ្យល់បក់រួចហើយ | បោសខ្ចាត់ខ្ចាយជ្រាំតាមផ្លូវ | ។ |
៤៤ | ព្រះអង្គជួយរំដោះ | ផុតពីគ្រោះកាចអាស្រូវ | |
| ហើយទ្រង់ត្រួសត្រាយផ្លូវ | តែងតាំងនូវទូលបង្គំ | ។ |
| ធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ | ឱ្យរឹងមាំផុតទុក្ខធំ | |
| ប្រជាមកមូលផ្តុំ | ចុះចូលខ្ញុំជាប្រញាប់ | ។ |
៤៥ | ជនបរទេសនាំគ្នា | មកម្នីម្នាប្រុងចាំស្តាប់ | |
| តាមពាក្យខ្ញុំបង្គាប់ | ដូចកូនត្រាប់តាមមាតា | ។ |
៤៦ | បរទេសបាក់ទឹកចិត្ត | សែនភ័យភិតខ្លាចមរណា | |
| ភ័យញាប់ញ័រកាយា | ចេញអាត្មាពីជំរក | ។ |
៤៧ | ជយោ! ព្រះជាម្ចាស់ | ព្រះអង្គច្បាស់មានជ័យជោគ | |
| ជាថ្មដែលយើងជ្រក | យើងរត់រកការសង្គ្រោះ | ។ |
៤៨ | ឱ្យរូបទូលបង្គំ | មានជ័យធំដ៏មុតមោះ | |
| ព្រះអង្គបង្ក្រាបអស់ | ជនទាំងនោះឱ្យចូលចុះ | ។ |
៤៩ | ទ្រង់ប្រោសទូលបង្គំ | ផុតទុក្ខធំសត្រូវអស់ | |
| ហើយលើកឱ្យបានខ្ពស់ | រួចរំដោះផុតបច្ចា | ។ |
៥០ | ហេតុនេះទូលបង្គំ | សូមប្រណម្យអង្គក្សត្រា | |
| កណ្តាលសាសន៍នានា | លើកនាមាព្រះអង្គថ្លៃ | ។ |
៥១ | ព្រះអង្គប្រោសឱ្យអ្នក | ដែលទ្រង់ស្ម័គ្រឱ្យមានជ័យ | |
| ជំនះយ៉ាងប្រពៃ | ដែលល្បាញល្បីដ៏អស្ចារ្យ | ។ |
| ទ្រង់មានហឫទ័យស្មោះ | ស្ម័គ្រចំពោះព្រះគ្រីស្តណា | |
| ចាក់ប្រេងលើសិរសា | ទាំងវង្សាស្តេចដាវីឌ | ។ |