១ | យើងតែងគិតគូរការពារក្រុង | ឱ្យនៅគង់វង្សមានអ្នកថែ | |
| យេរូសាឡឹមស៊ីយ៉ូនដែរ | យើងមិនស្ងៀមទេមិនកន្តើយ | ។ |
| ដរាបទាល់តែក្តីសុចរិត | ចាំងចែងពេញពិតទើបធូរស្បើយ | |
| ដូចថ្ងៃរះពេញពន្លឺហើយ | ការសង្គ្រោះឱ្យភ្លឺដូចភ្លើង | ។ |
២ | ពេលនោះមនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ | ឃើញសុចរិតច្បាស់មិនឆ្មៃឆ្មើង | |
| ស្តេចទាំងប៉ុន្មាននឹកឃើញឡើង | សិរីរុងរឿងនៃអ្នកដែរ | ។ |
| ឈ្មោះចាស់ក្រុងឯងគេលែងហៅ | គេពោលសំដៅតាមគេប្រែ | |
| ឈ្មោះល្អសែនសមអ្វីម៉េ្លះទេ | ព្រះប្រទានគេឱ្យរុងរឿង | ។ |
៣ | ក្រុងឯងនឹងទៅជាភួងជ័យ | ប្រណីតពេកក្រៃសែនថ្កុំថ្កើង | |
| នឹងទៅជាមកុដរាជ្យរុងរឿង | ព្រះហស្តព្រះយើងទ្រង់កាន់កាប់ | ។ |
៤ | គេនឹងលែងហៅអ្នកឯងថា | ស្រីមិនបានការមិនចំណាប់ | |
| ស្រីប្តីបោះបង់មិនគួររាប់ | គេលែងបង្អាប់ដល់អ្នកទៀត | ។ |
| តំបន់ជុំវិញគេក៏លែង | មើលងាយហៅឯងថាចោលម្សៀត | |
| ថាស្ងាត់ជ្រងុំដូចព្រៃស្បាត | ដែលមានដុះសុទ្ធស្មៅទៀតទេ | ។ |
| តែផ្ទុយទៅវិញគេនឹងហៅ | ឯងថាពាលពៅបងសូមស្នេហ៍ | |
| តំបន់ជុំវិញគេបំពេរ | ថាស្ងួនមាសមេភរិយាបង | ។ |
| ដូចពាក្យសម្តីឆ្លើយសារសង | ពាក្យអូនពាក្យបងត្រូវរ៉ូវគ្នា | |
៥ | ព្រះម្ចាស់បង្កើតជារូបអ្នក | ទ្រង់គង់ថ្នមថ្នាក់រាល់វេលា | |
| សប្បាយឥតខ្វល់ដូចភរិយា | ថ្មីថ្មោងជាគ្នានឹងស្វាមី | ។ |