Skip to content
ទំនុកតម្កើងរបស់នាហាណ្ណា បទកាកគតិ
(លោកសាមូអែលភាគមួយ ២,១-១០)
១ | ព្រះម្ចាស់ប្រទាន | ចិត្តខ្ញុំឱ្យមាន | អំណរសប្បាយ |
| ព្រោះព្រះអង្គលើក | ខ្ញុំខ្ពស់ពេកក្រៃ | ខ្ញុំអាចនិយាយ |
| | តទល់ពួកខ្មាំង | ។ |
២ | គ្មាននរណាម្នាក់ | វិសុទ្ធជាជាក់ | ដូចជាព្រះអង្គ |
| ឥតមាននរណា | ប្រសើរដូចទ្រង់ | ជាថ្មជួយបាំង |
| | ដូចព្រះយើងទេ | ។ |
៣ | កុំអួតបំប៉ោង | ពោលពាក្យកាចកោង | ព្រហើនដៀលជេរ |
| ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់ | ថ្លឹងថ្លែងរិះរេ | វិនិច្ឆ័យឥតប្រែ |
| | តាមអំពើមនុស្ស | ។ |
៤ | អ្នកខ្លាំងពូកែ | ព្រះអង្គបំបែរ | បំបាក់ទាំងអស់ |
| បំផ្លាញទាំងធ្នូ | តែទ្រង់សន្តោស | ប្រទានដល់មនុស្ស |
| | កម្លាំងទន់ខ្សោយ | ។ |
៥ | ពួកអ្នកដែលមាន | អាហារគ្រប់គ្រាន់ | ឥឡូវគេធ្លោយ |
| ធ្លាក់ខ្លួនវេទនា | ខ្វះខាតមុខក្រោយ | គ្មានអ្វីនឹងឱ្យ |
| | ចម្អែតក្រពះ | ។ |
| ឯអ្នកធ្លាប់ឃ្លាន | បែរទៅជាមាន | អាហារមិនខ្វះ |
| គេបរិភោគឆ្អែត | បរិបូណ៌ពេញពាស | មានច្រើនដេរដាស |
| | លែងមុខស្រពោន | ។ |
| មិនតែប៉ុណ្ណោះ | ព្រះអង្គសន្តោស | ស្រីអារគ្មានកូន |
| មិនឱ្យដាច់ពូជ | វិនាសសាបសូន្យ | អាចសម្រាលកូន |
| | បានប្រាំពីរដង | ។ |
៦ | ជីវិតមនុស្ស | ត្រូវស្លាប់ឬរស់ | ស្រេចលើព្រះអង្គ |
| គេត្រូវធ្លាក់ទៅ | ស្ថានអ្នកស្លាប់ផង | ឬក៏បានឡើង |
| | លើទ្រង់ចាត់ចែង | ។ |
៧ | មនុស្សមានក្រ | អាក្រក់ឬល្អ | មិនមែនខ្លួនឯង |
| ព្រះម្ចាស់បន្ទាប | ឬក៏លើកឡើង | ព្រះអង្គចាត់ចែង |
| | តាមព្រះហឫទ័យ | ។ |
៨ | ទ្រង់លើកមនុស្ស | ទុរគតស្រីប្រុស | ពីធូលីដី |
| ដកអ្នកកម្សត់ | វេទនាក្រក្រី | នោះគឺដើម្បី |
| | ឱ្យស្មើអ្នកធំ | ។ |
| ឱ្យបានគ្រងរាជ្យ | ពេញដោយអំណាច | រុងរឿងឧត្តម |
| ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ | តាំងគ្រឹះរឹងមាំ | ផែនដីដ៏ធំ |
| | មិនរលំឡើយ | ។ |
៩ | ព្រះអង្គមើលថែ | ជីវិតពួកគេ | ផុតទុក្ខល្ហែល្ហើយ |
| គឺអ្នកស្មោះត្រង់ | ព្រះអង្គនោះហើយ | ទ្រង់មិនកន្តើយ |
| | ថ្នាក់ថ្នមបមបី | ។ |
| ឯជនអាក្រក់ | ចិត្តខ្មៅកខ្វក់ | ទុយ៌សអប្រិយ៍ |
| គេនឹងវិនាស | ក្នុងពេលដ៏ខ្លី | ដ្បិតគេគ្មានជ័យ |
| | ដោយកម្លាំងទេ | ។ |
១០ | ព្រះអង្គបញ្ចេញ | រន្ទះដេញបាញ់ | ទៅលើពួកគេ |
| ព្រះម្ចាស់វិនិច្ឆ័យ | ទៅផែនដីដែរ | ទ្រង់គ្រប់គ្រងថែ |
| | មិនប្រែទាល់សោះ | ។ |
| ព្រះអង្គប្រទាន | អានុភាពឱ្យមាន | ដល់ក្សត្រអង្គនោះ |
| ប្រទានអំណាច | ចេស្តាទាំងអស់ | ដែលទ្រង់ថ្កើងយស |
| | ចាក់ប្រេងអភិសេក | ។ |