Skip to content
ទំនុកតម្កើងលេខ ៤៤ (៤៣) បទកាកគតិ
២ | បពិត្រព្រះម្ចាស់ | ដូនតាចាស់ៗ | ធ្លាប់រៀបរាប់ប្រាប់ |
| ឱ្យយើងខ្ញុំឮ | ហើយបានត្រងត្រាប់ | ស្នាព្រះហស្តគ្រប់ |
| | ដែលទ្រង់ប្រព្រឹត្ត | ។ |
៣ | ព្រះអង្គប្រដេញ | ជាតិនានាចេញ | មិនឱ្យនៅជិត |
| ដោយសារបារមី | ព្រះអង្គមានឫទ្ធិ | ឱ្យរាស្រ្តមកស្ថិត |
| | ជុំជិតការពារ | ។ |
៤ | ទឹកដីទាំងអស់ | គឺមិនមែនរាស្រ្ត | ឈ្នះមកដោយសារ |
| កម្លាំងអាវុធ | ខ្លួនគេឡើយណា | ឬឈ្នះដោយសារ |
| | កម្លាំងខ្លួនអី | ។ |
| គឺគេបានឈ្នះ | ដោយសារតេជះ | ឫទ្ធីបារមី |
| និងព្រះចេស្តា | ព្រះអង្គខ្លាំងក្រៃ | ព្រោះព្រះអង្គថ្លៃ |
| | ស្រឡាញ់គេណាស់ | ។ |
៥ | បពិត្រព្រះអើយ | ព្រះអង្គនេះហើយ | ជាក្សត្រជាក់ច្បាស់ |
| មានតែទ្រង់ទេ | ផ្តល់ជ័យជំនះ | ដល់ប្រជារាស្រ្ត |
| | បានសុខសិរី | ។ |
៦ | ដោយសារទ្រង់ហើយ | យើងខ្ញុំបានស្បើយ | យកជំនះជ័យ |
| លើបច្ចាមិត្រ | ដោយព្រះនាមល្បី | បង្ក្រាបអស់ដៃ |
| | អ្នកដែលប្រឆាំង | ។ |
៧ | ខ្ញុំមិនផ្អែកពឹង | ទៅលើពំនឹង | ធ្នូជាកម្លាំង |
| ក៏មិនមានជ័យ | ដោយដាវចម្បាំង | គឺពឹងរនាំង |
| | របាំងព្រះម្ចាស់ | ។ |
៨ | មានតែព្រះអង្គ | ដែលបានតម្រង់ | ឱ្យខ្ញុំបានឈ្នះ |
| លើពួកបច្ចា | និងមនុស្សទាំងអស់ | ដែលស្អប់ខ្ញុំនោះ |
| | អាម៉ាស់មុខក្រៃ | ។ |
៩ | យើងខ្ញុំទាំងអស់ | ថ្កើងសិរីយស | ព្រះអម្ចាស់ថ្លៃ |
| ខ្ញុំលើកតម្កើង | ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ | តម្កើងបារមី |
| | របស់ព្រះអង្គ | ។ |
១០ | តែឥឡូវនេះ | ព្រះអង្គបានលះ | ចោលខ្ញុំសូន្យបង់ |
| មិនយាងជាមួយ | មិនជួយតម្រង់ | មិននាំទ័ពផង |
| | ឱ្យខ្ញុំបាក់មុខ | ។ |
១១ | ព្រះអង្គធ្វើឱ្យ | ខ្ញុំដកទ័ពថយ | នៅមិនបានសុខ |
| មុខបច្ចាមិត្ត | ដែលបានសម្រុក | ប្រមូលទ្រព្យទុក |
| | ធ្វើជាជយភណ្ឌ | ។ |
១២ | ព្រះអង្គប្រគល់ | រូបយើងខ្ញុំផ្ទាល់ | ឱ្យខ្មាំងជិះជាន់ |
| គេលេបត្របាក់ | សង្កត់សង្កិន | កំចាយរូបខ្ញុំ |
| | ទៅស្រុកនានា | ។ |
១៣ | ព្រះអង្គបានលក់ | រាស្រ្តអស់ទាំងស្រុក | ថោកឥតឧបមា |
| ខ្ញុំស្មានមិនយល់ | ទ្រង់គ្មានករុណា | ម្តេចធ្វើច្នេះណា |
| | លក់មិនចំណេញ | ។ |
១៤ | ព្រះអង្គបណ្តោយ | ប្រទេសមុខក្រោយ | ជិតខាងជុំវិញ |
| មើលងាយយើងខ្ញុំ | ចំអកជ្រក់ជ្រេញ | ខ្ញុំសែនទោម្នេញ |
| | ដោយក្តីអាម៉ាស់ | ។ |
១៥ | ព្រះអង្គធ្វើឱ្យ | ប្រជាជិតឆ្ងាយ | យករឿងខ្ញុំនេះ |
| ជាល្បែងលេងសើច | ចំអកដៀលត្មះ | ឱ្យពួកទាំងនេះ |
| | មើលងាយយើងខ្ញុំ | ។ |
១៦ | ខ្ញុំសែនអៀនខ្មាស | មនុស្សម្នាដេរដាស | មើលងាយសើចយំ |
| ថ្ងៃដេកកើតទុក្ខ | យប់ដេកសំងំ | អាម៉ាស់មុខធំ |
| | និយាយមិនបាន | ។ |
១៧ | ពេលខ្ញុំឮសូរ | សម្រែកខ្មាំងហ៊ោរ | ប៉ុនប៉ងរំខាន |
| ចង់ចងគំនុំ | ឥតឈប់ស្រាកស្រាន្ត | បន្ថោកទាំងប្រាណ |
| | យើងដូចសត្វធាតុ | ។ |
១៨ | ឱព្រះម្ចាស់អើយ | ហេតុទាំងនេះហើយ | កើតហើយកើតទៀត |
| យើងខ្ញុំពុំភ្លេច | មិនបែកឃ្លាឃ្លាត | ហើយមិនរវាត |
| | សម្ពន្ធមេត្រី | ។ |
១៩ | យើងខ្ញុំពុំបាន | បែកចិត្តគេចប្រាណ | ពីព្រះម្ចាស់ថ្លៃ |
| ឬធ្វើព្រងើយ | កាត់ផ្តាច់និស្ស័យ | ក៏ពុំឃ្លាតឆ្ងាយ |
| | ពីព្រះមាគ៌ា | ។ |
២០ | មិនគួរព្រះអង្គ | បំបរបំបង់ | ឱ្យខ្ញុំកំព្រា |
| នៅក្នុងកន្លែង | ខ្លាសិង្ហស្វានស្វា | ខ្ញុំសែនវេទនា |
| | ក្នុងដៃមច្ចុរាជ | ។ |
២១ | ប្រសិនបើខ្ញុំ | បំភ្លេចព្រះនាម | ឬមានកលកិច្ច |
| បែរទៅគោរព | ព្រះផ្សេងមានល្បិច | ឬចង់កែគេច |
| | នោះទ្រង់នឹងដឹង | ។ |
២២ | ទ្រង់ជ្រាបចិត្តមនុស្ស | ទោះស្រីឬប្រុស | គ្មានអ្វីកំបាំង |
| អ្វីក៏ទ្រង់យល់ | សព្វអស់ទាំងពួង | ដែលលាក់កំបាំង |
| | នៅក្នុងចិត្តមនុស្ស | ។ |
២៣ | ពួកគេប្រហារ | យើងខ្ញុំគ្រប់គ្រា | ឥតមានចន្លោះ |
| ព្រោះតែព្រះអង្គ | គេទុកខ្ញុំនេះ | ដូចចៀមគោសេះ |
| | សម្រាប់់ប្រហារ | ។ |
២៤ | ឱព្រះម្ចាស់អើយ | កុំបង្អង់ឡើយ | សូមប្រែកាយា |
| ម្តេចក៏ព្រះអង្គ | ផ្ទុំលក់ច្នេះណា | កុំដាច់មេត្តា |
| | ខ្ញុំរហូតឡើយ | ។ |
២៥ | ហេតុអ្វីព្រះអង្គ | បែរភក្ត្រចេញវឹង | គ្មានស្រណោះស្ដាយ |
| ធ្វើដូចមិនស្គាល់ | បំភ្លេចព្រងើយ | ខ្ញុំវេទនាហើយ |
| | ត្រូវគេជិះជាន់ | ។ |
២៦ | គេបានជាន់ឈ្លី | ខ្ញុំក្នុងធូលី | ចុកចាប់ពេកពន់ |
| ខ្ញុំបរាជ័យ | ធ្ងន់អើយសែនធ្ងន់ | ស្ទើរតែក្ស័យជន្ម |
| | ផុតពីផែនដី | ។ |
២៧ | ព្រះអើយក្រោកឡើង | កុំនៅឆ្មៃឆ្មើង | សូមទ្រង់ប្រណី |
| យាងមករំដោះ | ដោយទឹកព្រះទ័យ | ករុណាប្រណី |
| | សង្គ្រោះកុំខាន | ។ |