ជំពូក ២០

ពេល​ដែល​ត្រូវ​និយាយ ឬ​ត្រូវ​នៅ​ស្ងៀម

1 មាន​ពាក្យ​ស្ដី​បន្ទោស​ខ្លះ​មិន​ទំនង​តាម​ពេល​វេលា។ ការ​នៅ​ស្ងៀម​បង្ហាញ​ថា ខ្លួន​មាន​សុភ‌និច្ឆ័យ។
2 ស្តី​បន្ទោស​គេ ប្រសើរ​ជាង​បៀម​កំហឹង​ទុក។
3 អ្នក​ស្គាល់​កំហុស រមែង​តែង​តែ​រួច​ខ្លួន។
4 អ្នក​រក​យុត្តិ‌ធម៌​ដោយ​ប្រើ​កម្លាំង​បាយ ប្រៀប​ដូច​ជា​មនុស្ស​កម្រៀវ ដែល​ប្រាថ្នា​ចង់​រំលោភ​ស្រី​ក្រមុំ។
5 អ្នក​ខ្លះ​បង្ហាញ​ថា​ខ្លួន​មាន​ប្រាជ្ញា ដោយ​នៅ​ស្ងៀម ហើយ​អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​ចេះ​តែ​ព្រោក​ប្រាជ្ញ នាំ​ឲ្យ​គេ​ស្អប់។ 6 អ្នក​ខ្លះ​នៅ​ស្ងៀម ព្រោះ​គេ​គ្មាន​អ្វី​នឹង​និយាយ អ្នក​ខ្លះ​នៅ​ស្ងៀម ព្រោះ​គេ​ស្គាល់​ពេល​ដែល​ត្រូវ​និយាយ។
7 អ្នក​មាន​ប្រាជ្ញា​តែង​តែ​នៅ​ស្ងៀម រង់​ចាំ​ឱកាស​ល្អ រីឯ​អ្នក​អួត​ក្អេង​ក្អាង និង​មនុស្ស​មិន​ចេះ​គិត តែង​តែ​បណ្តាល​ឲ្យ​ឱកាស​ល្អ​នោះ​កន្លង​ផុត​ទៅ។
8 អ្នក​និយាយ​ព្រោក​ប្រាជ្ញ​ច្រើន​រមែង​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​ស្អប់ រីឯ​អ្នក​និយាយ​តិច​ពេក ក៏​គេ​មិន​ចូល​ចិត្ត​ដែរ។

ការ​ផ្ទុយ​គ្នា

9 ជួន​កាល ទុក្ខ​វេទនា​អាច​នាំ​មក​នូវ​ផល​ល្អ តែ​ភ័ព្វ​សំណាង​នាំ​មក​នូវ​ការ​បង់​ខាត​ទៅ​វិញ។
10 ពេល​កូន​ឲ្យ​អ្វី​ទៅ​គេ ជួន​កាល​មិន​បាន​ផល​អ្វី​ទេ ជួន​កាល​បាន​ផល​មួយ​ទ្វេ​ជា​ពីរ។
11 កិត្តិ‌យស​អាច​នាំ​ឲ្យ​ធ្លាក់​ខ្លួន​ទាប រីឯ​អ្នក​ដែល​ធ្លាក់​ទន់​ទាប នឹង​បាន​ខ្ពស់​មុខ​វិញ។
12 អ្នក​ខ្លះ​ទិញ​អីវ៉ាន់​បាន​ច្រើន ស្មាន​ថា​ខ្លួន​ចាយ​ប្រាក់​តិច ប៉ុន្តែ តាម​ពិត គេ​ចំណាយ​លើស​តម្លៃ ធម្មតា​ប្រាំពីរ​ដង។
13 អ្នក​មាន​ប្រាជ្ញា​ពោល​ពាក្យ​តែ​បន្តិច​បន្តួច​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​ស្រឡាញ់ រីឯ​អ្នក​ល្ងី​ល្ងើ​ខំ​ប្រឹង​ពោល​ពាក្យ​ផ្អែម​ល្ហែម​ជា​ច្រើន តែ​ឥត​បាន​ការ។
14 អំណោយ​របស់​មនុស្ស​គ្មាន​សុភ‌និច្ឆ័យ មិន​ផ្តល់​ប្រយោជន៍​អ្វី​ដល់​កូន​សោះ ព្រោះ​គេ​រង់​ចាំ ឲ្យ​កូន​សង ច្រើន​ជាង​ពេល​ដែល​គេ​ឲ្យ​កូន។ 15 គេ​ឲ្យ​តិច​តួច ប៉ុន្តែ គេ​ធ្វើ​ឲ្យ​កូន​អាម៉ាស់​ជា​ច្រើន គឺ​គេ​ស្រែក​ដូច​អ្នក​ពពាយ​នាយ​លក់​អីវ៉ាន់។ ថ្ងៃ​នេះ គេ​ឲ្យ​កូន​ខ្ចី ដល់​ស្អែក​គេ​ទាម​ទារ​យក​វិញ។ មនុស្ស​ប្រភេទ​នេះ​គួរ​ឲ្យ​ស្អប់​ណាស់!
16 មនុស្ស​ល្ងី​ល្ងើ​តែង​តែ​ប្រកាស​ថា ខ្លួន​គ្មាន​មិត្ត​ភក្តិ​ទេ គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​ដឹង​គុណ​គេ​ទ្បើយ អស់​អ្នក​ដែល​ស៊ី​បាយ​គេ សុទ្ធ​តែ​ជា​មនុស្ស​រមិល​គុណ។ 17 មនុស្ស​ជា​ច្រើន រមែង​សើច​ចំអក​ដាក់​អ្នក​បែប​នោះ។

ត្រូវ​ប្រយ័ត្ន​ពាក្យ​សម្ដី

18 រអិល​ជើង​ដួល​លើ​ថ្ម ប្រសើរ​ជាង​រអិល​មាត់។ មនុស្ស​អាក្រក់​តែង​តែ​ភ្លាត់​ដួល​ភ្លាមៗ។
19 មនុស្ស​ខ្វះ​សុជីវ‌ធម៌ ប្រៀប​ដូច​ជា​រឿង​ដ៏​អាស្រូវ ដែល​មនុស្ស​ខ្វះ​ការ​អប់រំ​តែង​និយាយ។
20 គ្មាន​នរណា​ចូល​ចិត្ត​សុភា‌សិត ដែល​ចេញ​ពី​មាត់​របស់​មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ​ឡើយ ដ្បិត​មនុស្ស​ល្ងី‌ល្ងើ​តែង​លើក​សុភា‌សិត​មក​និយាយ​មិន​ស្រប​តាម​ពេល​វេលា។
21 អ្នក​ខ្លះ​ក្រ​តោក​យ៉ាក​ពេក មិន​អាច​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប​បាន​ទ្បើយ គេ​សម្រាន្ដ​យ៉ាង​ស្រួល ដោយ​គ្មាន​វិប្បដិ‌សារី។
22 អ្នក​ខ្លះ​ត្រូវ​វិនាស ដោយ​អៀន​ខ្មាស មិន​ហ៊ាន​និយាយ​នៅ​មុខ​មនុស្ស​ដែល​គ្មាន​សុភ‌និច្ឆ័យ។
23 អ្នក​ខ្លះ​និយាយ​សន្យា​ជា​មួយ​មិត្ត​ភក្ដិ ព្រោះ​មិន​ហ៊ាន​បដិសេធ បណ្តាល​ឲ្យ​មិត្ត​ភក្ដិ​នោះ ក្លាយ​ទៅ​ជា​សត្រូវ ដោយ​គ្មាន​ហេតុ​ផល។
24 ពាក្យ​ភូត​កុហក ជា​ការ​សៅ​ហ្មង​គួរ​ឲ្យ​ស្អប់​ខ្ពើម មនុស្ស​ខ្វះ​សុជីវ‌ធម៌​រមែង​ភូត​ភរ​កុហក ជា​ញឹក​ញយ។
25 អ្នក​ធ្វើ​ចោរ​ប្រសើរ​ជាង​មនុស្ស​ដែល​ចេះ​តែ​ភូត​កុហក ប៉ុន្តែ អ្នក​ទាំង​ពីរ​ត្រូវ​វិនាស​ដូច​គ្នា។ 26 ទម្លាប់​ភូត​កុហក​បណ្តាល​ឲ្យ​អាប់​យស គេ​ត្រូវ​អាម៉ាស់​មុខ​រហូត​ត​ទ

សុភា‌សិត​ផ្សេងៗ

27 អ្នក​មាន​ប្រាជ្ញា ត្រូវ​ការ​ពោល​ពាក្យ​តិច​តួច ដើម្បី​ឲ្យ​គេ​លើក​តម្កើង អ្នក​ប្រកប​ដោយ សុភ‌និច្ឆ័យ​តែង​តែ​គាប់​ចិត្ត​អ្នក​កាន់​អំណាច។
28 អ្នក​ស្រែ​ដែល​ខិត​ខំ​ធ្វើ​ការ រមែង​ទទួល​ផល​ជា​ច្រើន មនុស្ស​ដែល​គាប់​ចិត្ត​អ្នក​កាន់​អំណាច នឹង​អាច​រក​យុត្តិ‌ធម៌​ឲ្យ​ខ្លួន​បាន។
29 ជំនូន និង​អំណាច តែង​តែ​ធ្វើ​ឲ្យ​ពួក​អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទៅ​ជា​ខ្វាក់ ឬ​ដូច​ប្រដាប់​ឃ្លុំ​មាត់ មិន​ឲ្យ​ពោល​ពាក្យ​បន្ទោស​បាន។
30 ប្រាជ្ញា​លាក់​កំបាំង និង​ទ្រព្យ‌សម្បត្តិ​ដែល​កប់​ទុក មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី? 31 អ្នក​ដែល​លាក់​ភាព​លេ​លា​របស់​ខ្លួន ប្រសើរ​ជាង​អ្នក​ដែល​លាក់​ប្រាជ្ញា​របស់​ខ្លួន!។