ត្រឡប់ទៅបញ្ជីសៀវភៅវិញ

ជំពូក ១៣

សេចក្ដី​ប្រកាស​ប្រឆាំង​នឹង​ប្រជា‌ជាតិ​នានា

ទោស​របស់​រាជា‌ណា‌ចក្រ​បាប៊ីឡូន

1 សេចក្ដី​ប្រកាស​ស្តី​អំពី​ស្រុក​បាប៊ីឡូន ដែល​លោក​អេសាយ​ជា​កូន​របស់​លោក​អម៉ុស បាន​ឃើញ​ក្នុង​និមិត្ត​ដ៏​អស្ចារ្យ:

2 «ចូរ​លើក​ទង់​សញ្ញា​មួយ

នៅ​លើ​ភ្នំ​មួយ​ដែល​គ្មាន​ដើម​ឈើ

ចូរ​នាំ​គ្នា​ស្រែក និង​បក់​ដៃ​ហៅ​ពួក​ទាហាន

ទាំង​នោះ​ឲ្យ​ចូល​មក​តាម​ទ្វារ​កិត្តិ‌យស។

3 យើង​បាន​ចេញ​បញ្ជា​ទៅ​កាន់​អស់​អ្នក

ដែល​ប្រគល់​ជីវិត​មក​យើង

គឺ​ហៅ​អ្នក​ចម្បាំង​ដ៏​ជំនាញ​ទាំង​នោះ​មក

ដើម្បី​ប្រើ​ពួក​គេ​ឲ្យ​សម្រេច​តាម

កំហឹង​របស់​យើង

ពួក​គេ​នឹង​មាន​អំណរ​សប្បាយ

ដោយ​យើង​មាន​ជ័យ‌ជម្នះ»។

4 ចូរ​ស្ដាប់​ស្នូរ​សន្ធឹក​ដ៏​គគ្រឹក‌គគ្រេង​នៅ​តាម​ភ្នំ

ដូច​សំឡេង​មហា‌ជន​យ៉ាង​ច្រើន​កុះ‌ករ

គឺ​ជា​សំឡេង​របស់​ប្រជា‌ជាតិ​នៃ​រាជា‌ណា‌ចក្រ

ជា​ច្រើន​ឥត​គណនា​ដែល​មក​ជួប‌ជុំ​គ្នា។

ព្រះ‌អម្ចាស់​នៃ​ពិភព​ទាំង​មូល

ត្រួត​ពល​ដែល​ត្រៀម​ខ្លួន​ទៅ​ច្បាំង។

5 អ្នក​ទាំង​នោះ​មក​ពី​ស្រុក​ឆ្ងាយៗ

គឺ​មក​ពី​ជើង​មេឃ

ព្រះ‌អម្ចាស់​នឹង​ប្រើ​ពួក​គេ

ដើម្បី​សម្រេច​តាម​ព្រះ‌ពិរោធ​របស់​ព្រះ‌អង្គ

និង​បំផ្លាញ​ស្រុក​នោះ​ទាំង​មូល។

6 ចូរ​នាំ​គ្នា​ស្រែក​ទ្រហោ​យំ

ដ្បិត​ថ្ងៃ​របស់​ព្រះ‌អម្ចាស់​មក​ជិត​បង្កើយ​ហើយ។

នៅ​ថ្ងៃ​នោះ ព្រះ​ដ៏​ខ្ពង់‌ខ្ពស់​បំផុត

នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​កើត​មហន្ត‌រាយ។

7 ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​មនុស្ស​គ្រប់ៗ​គ្នា

បាក់​ទឹក​ចិត្ត លែង​មាន​សេចក្ដី​ក្លា‌ហាន។

8 ពួក​គេ​នឹង​ភ័យ​តក់‌ស្លុត ឈឺ​ចុក‌ចាប់ រមួល​ខ្លួន

ដូច​ស្ត្រី​ដែល​កំពុង​តែ​សម្រាល​កូន។

ពួក​គេ​មើល​មុខ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក

ទាំង​ស្រឡាំង‌កាំង ហើយ​មុខ​របស់​គេ

ពោរ‌ពេញ​ទៅ​ដោយ​ភាព​អាម៉ាស់។

9 មើល៍ ថ្ងៃ​នៃ​ព្រះ‌អម្ចាស់​មក​ដល់​ហើយ

គឺ​ជា​ថ្ងៃ​មួយ​ដ៏​សាហាវ

ជា​ថ្ងៃ​ដែល​មនុស្ស​ត្រូវ​ទទួល​ទោស

ស្រប​តាម​ព្រះ‌ពិរោធ​ដ៏​ខ្លាំង​បំផុត។

ថ្ងៃ​នោះ​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ផែន‌ដី​ក្លាយ​ទៅ​ជា

ទី​ស្មសាន​ដ៏​ស្ងាត់‌ជ្រងំ

មនុស្ស​បាប​ទាំង​អស់​នឹង​វិនាស​សូន្យ។

10 ផ្កាយ​ទាំង​ប៉ុន្មាន និង​ហ្វូង‌តារា​នៅ​លើ​មេឃ

នឹង​លែង​បញ្ចេញ​ពន្លឺ

ព្រះ‌អាទិត្យ​នឹង​បាត់​រស្មី​តាំង​ពី​ពេល​រះ​ឡើង

ហើយ​ព្រះ‌ច័ន្ទ​ក៏​លែង​ចាំង​ពន្លឺ​ទៀត​ដែរ។

11 យើង​នឹង​ដាក់​ទោស​មនុស្ស​លោក

ព្រោះ​តែ​អំពើ​អាក្រក់​ដែល​គេ​ប្រព្រឹត្ត

យើង​នឹង​ដាក់​ទោស​មនុស្ស​ពាល

ព្រោះ​តែ​កំហុស​របស់​គេ យើង​នឹង​បំបាក់

អំនួត​របស់​មនុស្ស​អួត‌អាង ហើយ​បង្ក្រាប

ចិត្ត​ព្រហើន​របស់​មនុស្ស​ឃោរ‌ឃៅ។

12 យើង​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​នៅ​សល់​តិច‌តួច​បំផុត

គឺ​ពិបាក​រក​ជាង​រក​មាស​ទឹក​ដប់

និង​មាស​ដ៏​ល្អ​បំផុតទៅ​ទៀត។

13 នៅ​ថ្ងៃ​ដែល​ព្រះ‌អម្ចាស់​នៃ​ពិភព​ទាំង​មូល

ខ្ញាល់​នឹង​មនុស្ស​លោក

ផ្ទៃ​មេឃ​នឹង​កក្រើក​រំពើក

ផែន‌ដី​នឹង​រញ្ជួយ​នៅ​លើ​គ្រឹះ​របស់​វា

ដោយ‌សារ​ព្រះ‌ពិរោធ​ដ៏​ខ្លាំង​របស់​ព្រះ‌អង្គ។

14 ពេល​នោះ ម្នាក់ៗ​វិល​ទៅ​រក​ប្រជាជន​របស់​ខ្លួន

ហើយ​រត់​ទៅ​រក​ស្រុក​កំណើត​វិញ

ប្រៀប​ដូច​សត្វ​ប្រើស​ប្រឹង​រត់​នៅ​មុខ​ព្រាន

ឬ​ដូច​ហ្វូង​ចៀម​ដែល​គ្មាន​នរណា​ឃ្វាល។

15 អ្នក​ណា​ត្រូវ​គេ​ប្រទះ​ឃើញ

អ្នក​នោះ​នឹង​ស្លាប់​ដោយ​មុខ​ព្រួញ

ហើយ​អ្នក​ណា​ត្រូវ​គេ​តាម​ទាន់

អ្នក​នោះ​នឹង​ស្លាប់​ដោយ​មុខ​ដាវ។

16 ខ្មាំង​នឹង​បោក​ទារក​របស់​គេ​នៅ​ចំពោះ​មុខ​គេ

ផ្ទះ​របស់​គេ​ត្រូវ​ខ្មាំង​រឹប​អូស​យក​អ្វីៗ​ទាំង​អស់

ហើយ​ប្រពន្ធ​របស់​គេ​ក៏​ត្រូវ​ខ្មាំង​រំលោភ​ដែរ។

17 យើង​នឹង​ជំរុញ​ជន​ជាតិ​ម៉ែដ

ឲ្យ​លើក​គ្នា​មក​វាយ​ប្រហារ​ពួក​គេ។

អ្នក​ទាំង​នោះ​គ្មាន​ចិត្ត​ចង់​បាន​មាស ឬ​ប្រាក់​ទេ។

18 ជន​ជាតិ​ម៉ែដ​នឹង​បាញ់​ព្រួញ​ប្រហារ​ពួក​យុវជន

ហើយ​គ្មាន​ចិត្ត​អាណិត‌អាសូរ​ទារក​ដែល​ទើប

នឹង​កើត ឬ​ក៏​អាណិត​មេត្តា​ក្មេង​តូចៗ​ទេ។

19 រីឯ​បាប៊ីឡូន ជា​ក្រុង​ដ៏​ថ្កុំ‌ថ្កើង​ជាង​គេ​ក្នុង

រាជា‌ណា‌ចក្រ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ជន​ជាតិ​ខាល់ដេ

មាន​មោទន‌ភាព នឹង​ត្រូវ​ព្រះ‌ជាម្ចាស់​រំលាយ

ដូច​ក្រុង​សូដុម និង​ក្រុង​កូម៉ូរ៉ា​ដែរ។

20 ក្រុង​នោះ​នឹង​លែង​មាន​នរណា​រស់​នៅ

លែង​មាន​ប្រជាជន​រហូត​ត​ទៅ។

សូម្បី​ពួក​អារ៉ាប៊ី​ក៏​លែង​បោះ​ជំរំ​នៅ​ទី​នោះ

ហើយ​ពួក​គង្វាល​ក៏​មិន​នាំ​ហ្វូង​ចៀម​របស់​ខ្លួន

ទៅ​ស៊ី​ស្មៅ​នៅ​តាម​ទី​នោះ​ដែរ។

21 មាន​តែ​សត្វ​ព្រៃ​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​នឹង​នាំ​គ្នា​មក

ស្នាក់​អាស្រ័យ​នៅ

មាន​សត្វ​ទីទុយ​នាំ​គ្នា​មក​ធ្វើ​សំបុក​នៅ​តាម​ផ្ទះ

សត្វ​ត្មាត​នាំ​គ្នា​មក​រស់​នៅ

សត្វ​ពពែ​ព្រៃ​នាំ​គ្នា​មក​លោត​លេង។

22 ហ្វូង​ឆ្កែ​ព្រៃ​នឹង​លូ​នៅ​តាម​ដំណាក់​របស់​ពួក​គេ

ហើយ​ហ្វូង​ស្វាន​រស់​នៅ​ក្នុង​វិមាន​លំហែ​កាយ។

ពេល​កំណត់​របស់​ក្រុង​បាប៊ីឡូន​ជិត​មក​ដល់

ឥត​ពន្យារ​ឡើយ។