ពាក្យលំនាំ
លោកយេរេមីជាព្យាការីមួយរូប ដែលបម្រើព្រះជាម្ចាស់ក្នុងភាពឯកោ ដ្បិតមនុស្សនៅជំនាន់លោកប្រឆាំងនឹងលោកសឹងតែទាំងអស់គ្នា។ ប៉ុន្តែ លោកតស៊ូបំពេញបេសកកម្មដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឲ្យ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ រហូតដល់ទីបញ្ចប់។
ព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅព្យាការីយេរេមី ក្នុងពេលដែលលោកមានវ័យក្មេងនៅឡើយ ឲ្យនាំព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គទៅប្រកាសប្រាប់អ្នកក្រុងយេរូសាឡឹម (១.៤) គឺនៅអំឡុងឆ្នាំ៦២៦មុនគ.ស. នារជ្ជកាលព្រះបាទយ៉ូស្យាស(៦៤០-៦០៩)។ លោកបម្រើព្រះអម្ចាស់អស់រយៈពេលជាងសែសិបឆ្នាំ នៅជំនាន់មួយដែលស្រុកយូដាជួបប្រទះនឹងភាពវឹកវរយ៉ាងខ្លាំង។
ក្នុងពេលដែលអាណាចក្របាប៊ីឡូនបានចាប់ផ្តើមវាយលុកអាណាចក្រអាស្ស៊ីរី ព្រះបាទយ៉ូស្យាសឆ្លៀតឱកាសវាយដណ្ដើមទឹកដីអ៊ីស្រាអែលមួយចំនួន ដែលស្ថិតនៅក្រោមការកាន់កាប់របស់ស្រុកអាស្ស៊ីរី យកមកបញ្ចូលជាទឹកដីយូដា។ ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំ ៦០៩ ព្រះបាទយ៉ូស្យាសបានសោយទិវង្គតនៅមេគីដូ ក្នុងពេលស្តេចតទល់នឹងកងទ័ពអេស៊ីប ដែលគេបញ្ជូនឲ្យមកជួយកងទ័ពអាស្ស៊ីរី។ ជនជាតិអេស៊ីបបានចាប់បុត្ររបស់ព្រះបាទយ៉ូស្យាស គឺព្រះបាទសាលូម (ឬយ៉ូអាហាស) ដែលស្នងរាជ្យបន្តពីបិតា នាំយកទៅស្រុកអេស៊ីប ហើយតែងតាំងព្រះបាទយ៉ូយ៉ាគីមឲ្យគ្រងរាជ្យជំនួស។ នៅឆ្នាំ ៥៩៧ កងទ័ពបាប៊ីឡូនដឹកនាំដោយព្រះចៅនេប៊ូកានេសារ វាយយកបានក្រុងយេរូសាឡឹម ហើយកៀរប្រជាជនមួយចំនួនទៅជាឈ្លើយសឹក ព្រមទាំងកៀរស្តេចទៅជាមួយដែរ គឺព្រះបាទយ៉ូយ៉ាគីន ជាបុត្ររបស់ព្រះបាទយូយ៉ាគីម។ ពួកគេលើកព្រះបាទសេដេខ្យាស ជាស្តេចទន់ខ្សោយ និងគ្មានអំណាច ឲ្យឡើងស្នងរាជ្យ។ ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុត ព្រះបាទសេដេខ្យាសបានបះបោរប្រឆាំងនឹងរដ្ឋអំណាចបាប៊ីឡូន។ ដូច្នេះ ព្រះចៅនេប៊ូកានេសារបញ្ជូនកងទ័ពឲ្យមកឡោមព័ទ្ធក្រុងយេរូសាឡឹមអស់រយៈពេលមួយឆ្នាំ ហើយវាយយកបានក្រុងយេរូសាឡឹមនៅខែកក្កដា ឆ្នាំ៥៨៧ មុនគ.ស.។ កងទ័ពបាប៊ីឡូនដុតកម្ទេចព្រះវិហារ ហើយចាប់ស្តេច និងកៀរប្រជាជនមួយចំនួនទៀតទៅជាឈ្លើយ។
រដ្ឋអំណាចបាប៊ីឡូនបានតែងតាំងលោកកេដេលីយ៉ាឲ្យធ្វើជាទេសាភិបាល គ្រប់គ្រងលើប្រជាជនដែលនៅសេសសល់ ប៉ុន្តែ បន្តិចក្រោយមក លោកត្រូវគេធ្វើឃាត។ ដូច្នេះ ប្រជាជនយូដាក៏នាំគ្នាភៀសខ្លួនទៅស្រុកអេស៊ីប ដោយបង្ខំឲ្យព្យាការីយេរេមីទៅជាមួយដែរ ហើយលោកទទួលមរណភាពនៅស្រុកនោះ។
ព្យាការីយេរេមីក៏ដូចជាព្យាការីឯទៀតៗដែរ លោកចាត់ទុកសោកនាដកម្មដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលឆ្លងកាត់ ថា ជាការព្រមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះប្រជាជន ដែលនាំគ្នាក្បត់ព្រះអង្គ។ នៅពេលចុងក្រោយ លោកយេរេមីបានប្រកាសថា ដើម្បីគេចផុតពីមហន្តរាយ ប្រជាជនត្រូវតែបែរចិត្តមករកព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ពួកគេត្រូវឈប់ទៅរកជំនួយពីស្រុកអេស៊ីប តែត្រូវសុខចិត្តចុះចូលនឹងរដ្ឋអំណាចបាប៊ីឡូន។ ពេលនោះ គេចាត់ទុកលោកយេរេមីជាជនក្បត់ជាតិ ហើយនាំគ្នាធ្វើបាបលោក។ លោកឈឺចាប់ខ្លាំងយ៉ាងណា លោកក៏មានចិត្តស្រឡាញ់ជនរួមជាតិរបស់លោកខ្លាំងយ៉ាងនោះដែរ។ លោកធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ជីវិតនេះ ដោយប្រកាសអំពីការវិនិច្ឆ័យទោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះប្រជាជន ដែលក្បត់នឹងព្រះអង្គផង លោកក៏នៅតែមានចិត្តស្រឡាញ់ចំពោះប្រជាជនផងដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាពេលខ្លះ លោករអ៊ូរទាំដាក់ព្រះជាម្ចាស់ (១១.១៨‑១២.៦; ១៥.១០-២១; ១៧.១៤-១៨; ១៨.១៨-២៣; ២០.៧-១៨)។
ទោះបីលោកឃើញថា ប្រជាជនដែលក្បត់ព្រះជាម្ចាស់នេះមុខជាត្រូវវិនាសក្តី ក៏លោកយល់ឃើញយ៉ាងវែងឆ្ងាយថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងស្រោចស្រង់ពួកគេ តាមរយៈសម្ពន្ធមេត្រីមួយថ្មី (ចំពូក ៣១)។ ត្រង់នេះធ្វើឲ្យលោកទុកចិត្តលើជ័យជម្នះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលនាំមកនូវសេចក្ដីសង្ឃឹម (ចំពូក ៣២)។
ចំពូក ២‑២៤: មានថ្លែងយ៉ាងក្បោះក្បាយអំពីព្រះបន្ទូលដែលលោកយេរេមីប្រកាស ដែលជួនកាលមានប្រើរូបភាព និងកាយវិការផ្សេងៗជានិមិត្តរូប: ខ្សែក្រវាត់ពុក (ចំពូក ១៣) ជាងស្មូន (១៨) ក្អមបែក(១៩)…។ ល។
នៅដើមចំពូក ២៥: សង្ខេបសេចក្ដីដែលព្យាការីយេរេមីប្រកាស។
ចំពូក ២៦‑៤៥: មានរៀបរាប់អំពីហេតុការណ៍ផ្សេងៗដែលកើតមានក្នុងជីវិតរបស់លោកយេរេមី។
ចំពូក ៤៦‑៥១: សេចក្ដីប្រកាសស្តីអំពីប្រជាជាតិនានា។
ចំពូក ៥២: កំណត់ហេតុអំពីការបែកក្រុងយេរូសាឡឹម។ នៅចុងបញ្ចប់កណ្ឌគម្ពីរនេះ មានរៀបរាប់អំពីការប្រណីសន្ដោសរបស់ស្តេចបាប៊ីឡូន ចំពោះព្រះបាទយ៉ូយ៉ាគីន ដែលគេចាប់យកទៅជាឈ្លើយសឹក។ ដូច្នេះ អវសានកថានៃកណ្ឌគម្ពីរយេរេមីនាំមកនូវសេចក្ដីសង្ឃឹមសម្រាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។
យើងអាចប្រៀបប្រដូចព្យាការីយេរេមីជាអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ ហើយត្រូវគេធ្វើទុក្ខបៀតបៀនទៅនឹងព្រះយេស៊ូ (ម៉ាថាយ ១៦.១៤)។ រីឯព្រះយេស៊ូផ្ទាល់ នៅយប់ដែលព្រះអង្គត្រូវគេចាប់បញ្ជូនទៅឲ្យគេឆ្កាង ព្រះអង្គបានធ្វើពិធីជប់លៀងជាមួយពួកសាវ័ក ហើយព្រះអង្គប្រកាសអំពីសម្ពន្ធមេត្រីថ្មីដែលចងឡើងដោយព្រះលោហិតរបស់ព្រះអង្គ គឺសម្ពន្ធមេត្រីដែលលោកយេរេមីបានថ្លែងទុក (លូកា ២២.២០; ១កូរិនថូស ១១.២៥)។
