ជំពូក ១៦

ការ​បះបោរ​របស់​លោក​កូរេ ដាតាន និង​អប៊ីរ៉ាម

1 លោក​កូរេ​ជា​កូន​របស់​លោក ​យីសារ ជា​ចៅ​របស់​លោក​គើហាត់ ក្នុង​កុលសម្ព័ន្ធ​លេវី បាន​ចូល​ដៃ​ជា​មួយ​លោក​ដាតាន និង​លោក​អប៊ីរ៉ាម ដែល​ត្រូវ​ជា​កូន​របស់​លោក​អេលីយ៉ាប ព្រម​ទាំង​លោក​អុន ជា​កូន​របស់​លោក​ពេឡេត មក​ពី​កុលសម្ព័ន្ធ​រូបេន។ 2 អ្នក​ទាំង​នោះ​លើក​គ្នា​ បះបោរ​ប្រឆាំង​នឹង​លោក​ម៉ូសេ ដោយ​មាន​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ពីរ​រយ​ហាសិប​នាក់ ដែល​សុទ្ធ​តែ​ជា​មេ​ដឹក​នាំ និង​ជា​តំណាង​សហគមន៍ ហើយ​ជា​អ្នក​មាន​ឈ្មោះ​ល្បី​ជួយ​គាំទ្រ​ផង។ 3 ពួក​គេ​លើក​គ្នា​មក​ ប្រឆាំង​នឹង​លោក​ម៉ូសេ ព្រម​ទាំង​លោក​អរ៉ុន ដោយ​ពោល​ថា៖ «ពួក​លោក​ធ្វើ​ជ្រុល​ពេក​ហើយ! សហគមន៍​ទាំង​មូល​សុទ្ធ​តែ​ជា​ប្រជាជន​ដ៏វិសុទ្ធ ព្រះអម្ចាស់​គង់​នៅ​ជា​មួយ​ពួក​គេ​ទាំង​អស់​គ្នា ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ពួក​លោក​តាំង​ខ្លួន​ជា​អធិបតី​លើ​ប្រជាជន​របស់​ព្រះអម្ចាស់​ដូច្នេះ?»។

4 កាល​លោក​ម៉ូសេ​ឮ​ដូច្នេះ លោក​ក៏​ក្រាប​ចុះ អោន​មុខ​ដល់​ដី។ 5 លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​កាន់​លោក​កូរេ និង​អស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ជា​មួយ​គាត់​ថា៖ «ព្រឹក​ស្អែក ព្រះអម្ចាស់​នឹង​បង្ហាញ​អោយ​ឃើញ​ថា នរណា​ជា​អ្នក​បំរើ​របស់​ព្រះអង្គ នរណា​ជា​មនុស្ស​ដ៏វិសុទ្ធ ដែល​អាច​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះអង្គ ហើយ​ជា​អ្នក​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ជ្រើស​រើស​អោយ​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះអង្គ។ 6 ចូរ​ធ្វើ​ដូច​ត​ទៅ​នេះ គឺ​លោក​កូរេ និង​អ្នក​នៅ​ជា​មួយ​គាត់ ត្រូវ​យក​ពាន​មក 7 ហើយ​ស្អែក​ពួក​គេ​ដាក់​ភ្លើង និង​គ្រឿង​ក្រអូប​ទៅ​ក្នុង​ពាន​ទាំង​នោះ រួច​នាំ​គ្នា​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះអម្ចាស់។ ព្រះអម្ចាស់​ជ្រើស​រើស​អ្នក​ណា អ្នក​នោះ​នឹង​បាន​វិសុទ្ធ។ កូន​ចៅ​លោក​លេវី​អើយ អ្នក​រាល់​គ្នា​ធ្វើ​ជ្រុល​ពេក​ហើយ!»។

8 លោក​ម៉ូសេ​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​កាន់​លោក​កូរេ​ថា៖ «កូន​ចៅ​លោក​លេវី​អើយ ចូរ​នាំ​គ្នា​ស្ដាប់! 9 ព្រះ​របស់​ជន​ជាតិ​ អ៊ីស្រាអែល​បាន​ញែក​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដាច់​ឡែក​ពី​សហគមន៍​អ៊ីស្រាអែល ព្រះអង្គ​អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​ជិត​ព្រះអង្គ អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បំរើ​ព្រះអង្គ នៅ​ក្នុង​ព្រះពន្លា​របស់​ព្រះអម្ចាស់ និង​អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បំពេញ​កិច្ចការ​ក្នុង​នាម​សហគមន៍​ទាំង​មូល ប៉ុណ្ណឹង​ហើយ​នៅ​តែ​មិន​ល្មម​ទេ​ឬ? 10 ព្រះអង្គ​អោយ​លោក និង​បង​ប្អូន​របស់​លោក​ទាំង​អស់ ដែល​ជា​កូន​ចៅ​លោក​លេវី ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះអង្គ​ប៉ុណ្ណឹង​ហើយ អស់​លោក​បែរ​ជា​ចង់​បាន​មុខងារ​ជា​បូជាចារ្យ​ថែម​ទៀត! 11 ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​លោក និង​ពួក​អ្នក​ដែល​នៅ​ជា​មួយ​លោក លើក​គ្នា​ប្រឆាំង​នឹង​ព្រះអម្ចាស់។ តើ​លោក​អរ៉ុន​ជា​អ្វី បាន​ជា​ពួក​លោក​រអ៊ូរទាំ​ប្រឆាំង​នឹង​គាត់​ដូច្នេះ?»។ ​

12 លោក​ម៉ូសេ​ចាត់​អោយ​គេ​ទៅ​ហៅ​លោក​ដាតាន និង​លោក​អប៊ីរ៉ាម ជា​កូន​របស់​លោក​អេលីយ៉ាប។ លោក​ទាំង​ពីរ​ពោល​ថា៖ «ពួក​យើង​មិន​ទៅ​ទេ! 13 លោក​នាំ​ពួក​យើង​ចេញ​ពី ​ស្រុក​ដ៏​សម្បូណ៌​សប្បាយ​ ដើម្បី​អោយ​ពួក​យើង​ស្លាប់​ក្នុង​វាល​រហោស្ថាន​ដូច្នេះ តើ​នៅ​មិន​ទាន់​ល្មម​ទេ​ឬ បាន​ជា​លោក​តាំង​ខ្លួន​ធ្វើ​ជា​មេ​ដឹក​នាំ​លើ​ពួក​យើង​ថែម​ទៀត?។ 14 លោក​មិន​បាន​នាំ​ពួក​ យើង​ឆ្ពោះ​ទៅ​កាន់​ស្រុក​ដ៏​សម្បូណ៌​សប្បាយ ហើយ​លោក​ក៏​មិន​បាន​ប្រគល់​ស្រែ​ចំការ ឬ​ចំការ​ទំពាំងបាយជូរ​មក​យើង​ខ្ញុំ ទុក​ជា​មត៌ក​ដែរ តើ​លោក​ស្មាន​ថា​ប្រជាជន​ទាំង​នេះ​ជា​មនុស្ស​ខ្វាក់​ឬ? ពួក​យើង​មិន​ព្រម​ទៅ​ទេ!»។ 15 លោក​ម៉ូសេ​ខឹង​យ៉ាង​ខ្លាំង លោក​ទូល​ព្រះ​អម្ចាស់​ថា៖ «សូម​កុំ​រវីរវល់​នឹង​តង្វាយ​របស់​ពួក​គេ​ឡើយ។ ទូល​បង្គំ​មិន​ដែល​យក​អ្វី​ពី​ពួក​គេ​ទេ សូម្បី​តែ​សត្វ​លា​មួយ​ក៏​ទូលបង្គំ​មិន​បាន​យក​ដែរ ទូលបង្គំ​ពុំ​បាន​ធ្វើ​អ្វី​ខុស​ចំពោះ​ពួក​គេ​ទេ»។

ព្រះអម្ចាស់​ដាក់​ទោស​លោក​កូរេ និង​បក្ស​ពួក​របស់​គាត់

16 លោក​ម៉ូសេ​មាន​ប្រសាសន៍ ​ទៅ​កាន់​លោក​កូរេ​ថា៖ «ស្អែក សូម​លោក និង​អស់​អ្នក​ដែល​នៅ​ជា​មួយ​លោក​ចូល​ទៅ​បង្ហាញ​ខ្លួន​នៅ​ចំពោះ​ព្រះភក្ត្រ​ព្រះអម្ចាស់​ជា​មួយ​លោក​អរ៉ុន 17 ម្នាក់ៗ​កាន់​ពាន​ដែល​មាន​ដាក់​គ្រឿង​ក្រអូប គឺ​មាន​ពាន​ទាំង​អស់​ចំនួន​ពីរ​រយ​ហាសិប ហើយ​នាំ​គ្នា​ចូល​ទៅ​ជិត​ព្រះអម្ចាស់។ រីឯ​លោក​អរ៉ុន និង​ខ្លួន​លោក​ផ្ទាល់ ក៏​ត្រូវ​កាន់​ពាន​មួយ​ម្នាក់​ដែរ»។ 18 ពួក​គេ​ក៏​យក​ពាន​ ម្នាក់​មួយៗ​មក​ដាក់​ភ្លើង និង​គ្រឿង​ក្រអូប ហើយ​នាំ​គ្នា​ទៅ​ឈរ​នៅ​មាត់​ទ្វារ​ពន្លា​ជួប​ព្រះអម្ចាស់ ជា​មួយ​លោក​ម៉ូសេ និង​លោក​អរ៉ុន។ 19 លោក​កូរេ ប្រមូល​បក្ស​ពួក​របស់​គាត់​មក​ឈរ​ទល់​មុខ​នឹង​លោក​ទាំង​ពីរ នៅ​មាត់​ទ្វារ​ពន្លា​ជួប​ព្រះអម្ចាស់។ ពេល​នោះ សិរីរុងរឿង​របស់​ព្រះអម្ចាស់​លេច​មក​អោយ​សហគមន៍​ទាំង​មូល​ឃើញ។ 20 ព្រះអម្ចាស់​មាន​ព្រះបន្ទូល​មក​កាន់​លោក​ម៉ូសេ និង​លោក​អរ៉ុន​ថា៖ 21 «ចូរ​នាំ​គ្នា​ចាក​ចេញ​ពី​ចំណោម​សហគមន៍​នេះ​ទៅ យើង​នឹង​កំទេច​ពួក​គេ​អោយ​វិនាស​សូន្យ​មួយ​រំពេច»។ 22 លោក​ទាំង​ពីរ​ក្រាប​ចុះ អោន​មុខ​ដល់​ដី ទូល​ថា៖ «ឱ​ព្រះជាម្ចាស់​អើយ ព្រះអង្គ​ជាម្ចាស់​នៃ​ជីវិត​សត្វ​លោក​ទាំង​មូល! បើ​មនុស្ស​តែ​ម្នាក់​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប តើ​ព្រះអង្គ​គួរ​ព្រះពិរោធ​នឹង​សហគមន៍​ទាំង​មូល​ឬ?»។

23 ព្រះអម្ចាស់​មាន​ព្រះបន្ទូល​មក​កាន់​លោក​ម៉ូសេ​ថា៖ 24 «ចូរ​ប្រាប់​សហគមន៍​អោយ​ចេញ​ឆ្ងាយ​ពី​ទី​លំនៅ​របស់​កូរេ ដាតាន និង​អប៊ីរ៉ាម»។ 25 លោក​ម៉ូសេ​ក្រោក​ឡើង ដើរ​ទៅ​រក​លោក​ដាតាន និង​លោក​អប៊ីរ៉ាម ដោយ​មាន​ពួក​ព្រឹទ្ធាចារ្យ​ដើរ​តាម​ក្រោយ​ផង។ 26 លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​ កាន់​សហគមន៍​ថា៖ «ចូរ​នាំ​គ្នា​ចេញ​អោយ​ឆ្ងាយ​ពី​តង់ត៍​របស់​មនុស្ស​អាក្រក់​ទាំង​នេះ មិន​ត្រូវ​ប៉ះពាល់​អ្វីៗ​របស់​ពួក​គេ​ឡើយ ក្រែង​លោ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ត្រូវ​វិនាស ព្រោះ​តែ​អំពើ​បាប​ទាំង​ប៉ុន្មាន​របស់​ពួក​គេ​ដែរ»។ 27 ប្រជាជន​ក៏​ថយ​ចេញ​ ឆ្ងាយ​ពី​ទី​លំនៅ​របស់​លោក​កូរេ លោក​ដាតាន និង​លោក​អប៊ីរ៉ាម។ លោក​ដាតាន និង​លោក​អប៊ីរ៉ាម ចេញ​មក​ឈរ​នៅ​មាត់​ទ្វារ​តង់ត៍​របស់​ខ្លួន ជា​មួយ​ប្រពន្ធ កូន និង​ចៅ។ 28 លោក​ម៉ូសេ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «អ្នក​រាល់​គ្នា​មុខ​ជា​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះអម្ចាស់​បាន​ចាត់​ខ្ញុំ​អោយ​មក​បំពេញ​កិច្ចការ​ទាំង​នេះ គឺ​ខ្ញុំ​ពុំ​បាន​ធ្វើ​ដោយ​ចិត្ត​ឯង​ទេ! 29 ប្រសិន​បើ​អ្នក​ទាំង​នេះ​ស្លាប់​តាម​ធម្មតា គឺ​ប្រសិន​បើ​ពួក​គេ​ស្លាប់​ដូច​មនុស្ស​ឯ​ទៀតៗ នោះ​បាន​សេចក្ដី​ថា ព្រះ​អម្ចាស់​​ពុំ​បាន​ចាត់​ខ្ញុំ​អោយ​មក​ទេ។ 30 ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ប្រសិន​បើ​ព្រះអម្ចាស់​ ធ្វើ​កិច្ចការ​ដ៏​ចម្លែក​អស្ចារ្យ គឺ​ប្រសិន​បើ​ដី​ប្រេះ​ចេញ​ពី​គ្នា លេប​ពួក​គេ និង​អ្វីៗ​ដែល​ជា​កម្មសិទ្ធិ​របស់​ពួក​គេ ហើយ​ពួក​គេ​ត្រូវ​ចុះ​ទាំង​រស់​ទៅ​ស្ថាន​មនុស្ស​ស្លាប់​នោះ អ្នក​រាល់​គ្នា​នឹង​ទទួល​ស្គាល់​ថា ពួក​គេ​ពិត​ជា​បាន​មាក់ងាយ​ព្រះអម្ចាស់​មែន»។

31 លោក​ម៉ូសេ​មាន​ប្រសាសន៍​មិន​ទាន់​ផុត​ពី​មាត់​ផង ស្រាប់​តែ​ដី​នៅ​ពី​ក្រោម​លោក​ដាតាន និង​លោក​អប៊ីរ៉ាម ក៏​ប្រេះ​ចេញ​ពី​គ្នា 32 ហើយ​លេប​ពួក​គេ ព្រម​ទាំង​ក្រុម​គ្រួសារ ជា​មួយ​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​លោក​កូរេ និង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ទាំង​អស់​របស់​ពួក​គេ​ដែរ។ 33 ពួក​គេ​ចុះ​ទាំង​រស់​ទៅ ​ស្ថាន​មនុស្ស​ស្លាប់ ជា​មួយ​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ដែល​គេ​មាន។ ដី​បាន​គ្រប​ពី​លើ​ពួក​គេ អោយ​បាត់​សូន្យ​ពី​ចំណោម​សហគមន៍។ 34 ពេល​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​មូល ដែល​នៅ​ជុំវិញ ឮ​សំរែក​របស់​ពួក​គេ ក៏​នាំ​គ្នា​រត់​ចេញ​ទៅ ព្រោះ​ខ្លាច​ដី​ស្រូប​ខ្លួន​ដែរ។ 35 មាន​ភ្លើង​ចេញ​មក​ពី​ព្រះអម្ចាស់ ឆេះ​កំទេច​មនុស្ស​ទាំង​ពីរ​រយ​ហាសិប​នាក់ ដែល​ចូល​ទៅ​ថ្វាយ​គ្រឿង​ក្រអូប​នោះ​ដែរ។