ជំពូក ៦
1 ព្រះបាទអន់ទីយ៉ូគូស ធ្វើដំណើរយាងទៅមកកាត់តាមស្រុកខាងជើង ព្រះអង្គបានឮគេនិយាយថា នៅស្រុកពែរ្សមានក្រុងមួយឈ្មោះ អេលីម៉ាអ៊ីស។ អ្នកក្រុងនេះល្បីថា សម្បូរមាសប្រាក់ និងភោគទ្រព្យជាច្រើន 2 គឺមានខែលធ្វើពីមាស អាវក្រោះ ព្រមទាំងអាវុធដែលព្រះបាទអឡិចសង់ បានទុកក្នុងទីសក្ការៈនៃក្រុងនោះជាដើម។ ព្រះបាទអឡិចសង់ ជាបុត្ររបស់ព្រះបាទភីលីព ជាមហាក្សត្ររបស់ជនជាតិម៉ាសេដូន ដែលគ្រប់គ្រងលើជនជាតិក្រិកមុនគេ។ 3 ព្រះបាទ អន់ទីយ៉ូគូសយាងទៅក្រុងនោះ រិះរកមធ្យោបាយដណ្ដើមយកក្រុងនេះ ដើម្បីរឹបអូសយកទ្រព្យសម្បត្តិ ប៉ុន្តែត្រូវបរាជ័យ ព្រោះអ្នកក្រុងបានដឹងពីគម្រោងការជាមុន។ 4 ពួកគេលើកគ្នាមកប្រយុទ្ធនឹងស្ដេចវិញ ហើយស្ដេចក៏បាក់ទ័ពយាងត្រឡប់ទៅស្រុកបាប៊ីឡូនដោយអាម៉ាស់ជាខ្លាំង។ 5 ពេលព្រះរាជានៅស្រុកពែរ្សនៅឡើយ មានគេមកទូលថា កងទ័ពដែលចេញទៅវាយយក ស្រុកយូដាទទួលបរាជ័យ 6 គឺជនជាតិយូដាវាយកម្ទេចកងទ័ពដ៏ខ្លាំងពូកែ ដែលលោកមេបញ្ជាការ លីស៊ីយ៉ា បាននាំទៅវាយស្រុកនោះថែមទៀត។ ជនជាតិយូដាក៏រឹបអូសយកគ្រឿងសាស្ត្រាវុធ និងជយភណ្ឌគ្រប់បែបយ៉ាង ពីកងទ័ពដែលចាញ់។ ដូច្នេះ ពួកគេមានកម្លាំងខ្លាំងជាងពីមុន។ 7 ពួកគេបានរំលំរូបបដិមាគួរស្អប់ខ្ពើម ដែលស្ដេចបានតម្កល់នៅលើអាសនៈ ក្នុងព្រះវិហារក្រុងយេរូសាឡឹម។ ពួកគេបានសង់កំពែងយ៉ាងខ្ពស់ ជុំវិញព្រះវិហារជាថ្មីឡើងវិញដូចកាលពីដើម ហើយក៏សង់កំពែងជុំវិញក្រុងបេតសួរ ដែលជាក្រុងស្ថិតនៅក្រោមអំណាចរបស់ស្ដេចផ្ទាល់ដែរ។ 8 កាលព្រះរាជាជ្រាបដំណឹងទាំងនោះ ក៏ស្រឡាំងកាំង ហើយរំជួលព្រះហឫទ័យយ៉ាងខ្លាំង។ ព្រះអង្គដួលទៅលើក្រឡាបន្ទំ ហើយប្រឈួនដោយព្រួយព្រះហឫទ័យខ្លាំងពេក ព្រោះហេតុការណ៍ទាំងអស់មិនបានកើតឡើងស្របតាមព្រះហឫទ័យឡើយ។ 9 ស្ដេចស្ថិតនៅក្នុងសភាពបែបនេះជាយូរថ្ងៃ ដ្បិតព្រះអង្គព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង។ កាលព្រះរាជាយល់ថាខ្លួនជិតចូលទិវង្គត 10 ស្ដេចកោះហៅមន្ត្រីទាំងអស់ឲ្យមកជួបប្រជុំ ហើយមានរាជឱង្ការថា៖ «យើងផ្ទំមិនលក់ទេ ហើយតប់ប្រមល់ក្នុងព្រះរាជហឫទ័យខ្លាំងណាស់ 11 យើងសួរខ្លួនយើងផ្ទាល់ថា ហេតុអ្វីបានជាយើងរងទុក្ខវេទនាដូច្នេះ? ក្នុងពេលដែលយើងមានអំណាច យើងមានព្រះហឫទ័យសប្បាយយ៉ាងក្រៃលែង ហើយមនុស្សម្នាក៏ស្រឡាញ់យើងដែរ។ 12 ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ យើងនឹកឃើញពីអំពើអាក្រក់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលយើងបានប្រព្រឹត្តនៅក្រុងយេរូសាឡឹម គឺយើងរឹបអូសយកគ្រឿងមាសប្រាក់ទាំងប៉ុន្មានពីក្រុងនោះ យើងបានបញ្ជាឲ្យគេសម្លាប់រង្គាលជនជាតិយូដា ដោយគ្មានមូលហេតុ។ 13 យើងយល់ថា យើងកើតទុក្ខយ៉ាងនេះបណ្ដាលមកពីអំពើអាក្រក់ដែលយើងបានប្រព្រឹត្តនៅពេលនោះ ហើយយើងត្រូវសោយទិវង្គតដោយព្រួយព្រះហឫទ័យ នៅលើទឹកដីបរទេសទៀតផង!»។ 14 ព្រះបាទអន់ទីយ៉ូគូសហៅលោកភីលីព ជាមន្ត្រីជំនិតម្នាក់ ហើយតែងតាំងលោកឲ្យគ្រប់គ្រងរាជាណាចក្រទាំងមូល។ 15 ព្រះអង្គក៏ប្រទានមកុដ ព្រះភូសា និងត្រាឲ្យលោកទៀតផង ព្រមទាំងផ្ញើរាជបុត្រព្រះនាមអន់ទីយ៉ូគូសឲ្យលោកចិញ្ចឹម និងអប់រំ ដើម្បីឲ្យរាជបុត្រនេះឡើងសោយរាជ្យនៅពេលក្រោយ។ 16 ព្រះបាទអន់ទីយ៉ូគូសសោយទិវង្គតនៅទីនោះក្នុងឆ្នាំ១៤៩។ 17 កាលលោកមេបញ្ជាការលីស៊ីយ៉ាទទួលដំណឹងថា ព្រះបាទអន់ទីយ៉ូគូសសោយទិវង្គតហើយ លោកតែងតាំងព្រះបាទអន់ទីយ៉ូគូស ជាបុត្រដែលលោកបានអប់រំតាំងពីរាជកុមារមកនោះ ឲ្យឡើងស្នងរាជ្យ។ លោកលីស៊ីយ៉ា ថ្វាយនាមបុត្រនោះថា ព្រះបាទអឺប៉ាទ័រ។
កងទ័ពយូដាឡោមព័ទ្ធបន្ទាយយេរូសាឡឹម
18 នៅគ្រាដដែលនោះ សាសន៍ដទៃទាំងប៉ុន្មានដែលស្នាក់នៅក្នុងបន្ទាយក្រុងយេរូសាឡឹម ឡោមព័ទ្ធជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលរស់នៅជុំវិញព្រះវិហារ ទាំងហាមពួកគេមិនឲ្យចេញចូល។ ពួកគេរកគ្រប់ឱកាសទាំងអស់ ដើម្បីធ្វើទុក្ខបុកម្នេញជនជាតិអ៊ីស្រាអែល និងដើម្បីពង្រឹកកម្លាំងរបស់សាសន៍ដទៃ។ 19 ពេលនោះ លោកយូដាសម្រេចចិត្តកម្ទេចពួកគេ។ លោកកោះហៅប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ ដើម្បីមកឡោមព័ទ្ធបន្ទាយនោះ។ 20 នៅក្នុងឆ្នាំ១៥០ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលប្រមូលផ្ដុំគ្នាឡោមព័ទ្ធបន្ទាយ។ ពួកគេធ្វើស្នាធំៗ និងគ្រឿងចម្បាំងផ្សេងៗទៀតផង។ 21 ប៉ុន្តែ មានសត្រូវខ្លះរត់ចេញរួច ហើយនាំគ្នាទៅគាល់ព្រះមហាក្សត្រ ដោយមានជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក្បត់សាសនាមួយចំនួនទៅជាមួយដែរ។ ពួកគេទូលស្ដេចថា៖ 22 «តើព្រះករុណាចាំដល់ពេលណាទៀត ទើបព្រះអង្គរកយុត្តិធម៌ និងសងសឹកពួកគេឲ្យបងប្អូនរបស់ទូលបង្គំនោះ?។ 23 ទូលបង្គំយើងខ្ញុំតែងតែបម្រើព្រះបិតារបស់ព្រះករុណា ព្រមស្ដាប់តាមបញ្ជា និងរាជក្រឹត្យរបស់ព្រះករុណាទៀតផង។ 24 ហេតុនេះហើយបានជាជនរួមជាតិរបស់ទូលបង្គំយើងខ្ញុំឡោមព័ទ្ធបន្ទាយនោះ ហើយចាត់ទុកទូលបង្គំយើងខ្ញុំជាជនបរទេស។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេបានសម្លាប់ពួកទូលបង្គំ ហើយរឹបអូសយកទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកទូលបង្គំទៀតផង។ 25 ពួកគេមិនគ្រាន់តែវាយទូលបង្គំប៉ុណ្ណោះទេ គឺគេវាយយកស្រុកទាំងប៉ុន្មាន ដែលស្ថិតនៅក្រោមអំណាចរបស់ព្រះករុណាដែរ។ 26 ឥឡូវនេះ ពួកគេឡោមព័ទ្ធបន្ទាយក្រុងយេរូសាឡឹម ដើម្បីកាន់កាប់បន្ទាយនោះ ព្រមទាំងសង់កំពែងការពារព្រះវិហារ និងស្រុកបេតសួរផង។ 27 ប្រសិនបើព្រះករុណាមិនចេញទៅវាយពួកគេយ៉ាងប្រញាប់ទេនោះ ពួកវាមុខជាវាយលុកលុយតទៅទៀត ហើយព្រះករុណាមិនអាចទប់ទល់នឹងពួកគេបានឡើយ»។
ការប្រយុទ្ធនៅភូមិបេតសាការីយ៉ា
28 កាលព្រះមហាក្សត្រព្រះអង្គព្រះសណ្ដាប់ដំណឹងនេះហើយ ព្រះអង្គព្រះពិរោធយ៉ាងខ្លាំង ហើយកោះហៅអស់លោកមន្ត្រី មេទ័ពថ្មើរជើង និងអស់លោកមេទ័ពមកប្រជុំ។ 29 ស្ដេចជួលពលទាហានពីស្រុកផ្សេងៗ និងពីនាយសមុទ្រមកផង។ 30 ព្រះរាជាមានទ័ពថ្មើរជើងចំនួនមួយសែននាក់ ទ័ពសេះពីរម៉ឺននាក់ និងដំរីចំនួនសាមសិបពីរក្បាល ដែលគេបានបង្ហាត់ហ្វឹកហ្វឺនសម្រាប់ច្បាំង។ 31 កងទ័ពនោះធ្វើដំណើរកាត់តាមស្រុកអេដុម ហើយឡោមព័ទ្ធក្រុងបេតសួរ។ ពួកគេវាយក្រុងនេះយ៉ាងយូរ ទាំងប្រើគ្រឿងចម្បាំងជាច្រើនទៀត។ ប៉ុន្តែ អ្នកក្រុងដែលត្រូវគេឡោមព័ទ្ធនោះតែងតែចេញពីក្រុង ទៅដុតគ្រឿងចម្បាំងទាំងនោះចោល ហើយប្រយុទ្ធនឹងសត្រូវដោយក្លាហានអង់អាច។ 32 ពេលនោះ លោកយូដានាំកងទ័ពរបស់លោក ចេញពីបន្ទាយយេរូសាឡឹម ហើយទៅបោះទីតាំងនៅភូមិបេតសាការីយ៉ា ទល់មុខនឹងជំរំទ័ពរបស់ព្រះមហាក្សត្រ។ 33 លុះស្អែកឡើង ស្ដេចតើនពីព្រលឹម ហើយបញ្ជាកងទ័ពទាំងអស់ឲ្យចេញទៅវាយបេតសាការីយ៉ា។ ពលទាហានទាំងអស់នេះ រៀបចំចេញទៅប្រយុទ្ធដោយផ្លុំត្រែផង។ 34 គេយកទឹកទំពាំងបាយជូរ និងទឹកមន្តឲ្យដំរីឃើញ ដើម្បីជំរុញវាឲ្យទៅប្រយុទ្ធ។ 35 គេដាក់ដំរីនៅតាមចន្លោះកងនីមួយៗ គឺគេដាក់ពលទាហានចំនួនមួយពាន់នាក់ប្រដាប់ដោយអាវក្រោះ និងមួកលង្ហិន ព្រមទាំងពលសេះពិសេសប្រាំរយនាក់ នៅសងខាងដំរីនីមួយៗនោះ។ 36 ទ័ពសេះនោះមើលដំរី ហើយដើរតាមជាប់នឹងដំរីជានិច្ច មិនឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្នាឡើយ។ 37 នៅលើខ្នងដំរីនីមួយៗមានកែបយ៉ាងធំមាំធ្វើពីឈើ ដែលគេចងយ៉ាងជាប់ទៅនឹងពោះវា។ កែបនេះជាជំនិះដែលមានមនុស្សបីនាក់ និងហ្មម្នាក់។ 38 ព្រះមហាក្សត្រដាក់ទ័ពសេះដែលនៅសល់សងខាងពលថ្មើរជើង ដើម្បីវាយលុក និងការពារទ័ពថ្មើរជើង។ 39 កាលព្រះអាទិត្យរះមក ពន្លឺក៏ជះលើខែលមាស និងខែលលង្ហិន បំភ្លឺភ្នំទាំងប៉ុន្មានឲ្យភ្លឺដូចចន្លុះកំពុងតែឆេះ។ 40 ពលទាហានមួយក្រុមរបស់ស្ដេចស្ថិតនៅលើកំពូលភ្នំ ហើយមួយក្រុមទៀតនៅជើងភ្នំ។ កងទ័ពនោះចេញទៅប្រយុទ្ធដោយមានរបៀបរៀបរយ និងអង់អាចគ្មានខ្លាចអ្វីឡើយ។ 41 រីឯកងទ័ពអ៊ីស្រាអែលវិញ គេព្រួយបារម្ភដោយឮស្នូរសន្ធឹកកងទ័ពដ៏ច្រើនយ៉ាងនេះ និងស្នូរអាវុធប៉ះទង្គិចគ្នាផង។ កងទ័ពនេះពិតជាច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ និងខ្លាំងក្លាមែន។ 42 លោកយូដា និងកងទ័ពរបស់លោកចេញទៅប្រយុទ្ធ បានសម្លាប់ពលទាហានរបស់ស្ដេច ចំនួនប្រាំមួយរយនាក់ភ្លាម។ 43 លោកអេឡាសា ដែលហៅថាអវ៉ារ៉ន់ ឃើញដំរីមួយពាក់កែប និងគ្រឿងសឹករបស់ព្រះរាជា ហើយមានមាឌខ្ពស់ជាងដំរីឯទៀតទាំងអស់។ លោកនឹកគិតថា ស្ដេចគង់លើដំរីនោះ។ 44 លោកសុខចិត្តបូជាជីវិតដើម្បីសង្គ្រោះប្រជាជនរបស់ខ្លួន និងដើម្បីមានកិត្តិនាមល្បីល្បាញអស់កល្បជានិច្ច។ 45 លោករត់យ៉ាងអង់អាច សំដៅទៅដំរីដែលនៅកណ្ដាលទ័ពថ្មើរជើង ទាំងប្រហារជីវិតពលទាហាននៅសងខាង ធ្វើឲ្យពួកសត្រូវនាំគ្នាគេចចេញពីមុខលោក។ 46 លោកចូលពីក្រោមពោះដំរីនោះ ហើយវាយប្រហារពីក្រោម ដំរីក៏ដួល ហើយសង្កត់លោកអេឡាសារដែលនៅពីក្រោមស្លាប់នៅនឹងកន្លែង។ 47 ជនជាតិយូដាឃើញកម្លាំងដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ស្ដេចដូច្នេះ ក៏ដកទ័ពថយក្រោយ។
ខ្មាំងឡោមព័ទ្ធក្រុងបេតសួរ
48 កងទ័ពរបស់ស្ដេចឡើងទៅក្រុងយេរូសាឡឹម ដើម្បីវាយកងទ័ពយូដា ហើយឡោមព័ទ្ធក្រុងនានានៅស្រុកយូដា និងភ្នំស៊ីយ៉ូន។ 49 ព្រះរាជាប្រទានសន្តិភាពដល់អ្នកក្រុងបេតសួរ។ ពួកគេចាកចេញពីទីក្រុង ដ្បិតពួកគេគ្មានស្បៀងអាហារ ពុំអាចប្រយុទ្ធនឹងកងទ័ពដែលឡោមព័ទ្ធនោះឡើយ ដ្បិតឆ្នាំនេះជាឆ្នាំសប្ប័ទ។ 50 ស្ដេចដណ្ដើមយកក្រុងបេតសួរមកកាន់កាប់ ហើយដាក់កងទ័ពនៅគ្រប់គ្រងទៀតផង។ 51 បន្ទាប់មក ព្រះរាជាឡោមព័ទ្ធព្រះវិហារក្រុងយេរូសាឡឹមអស់ពេលជាយូរថ្ងៃ ព្រមទាំងដំឡើងគ្រឿងចម្បាំងផ្សេងៗ មានគ្រឿងបាញ់ថ្ម បាញ់ភ្លើង បាញ់ព្រួញដង្ហក់ជាដើម។ 52 កងទ័ពយូដាក៏ដំឡើងគ្រឿងចម្បាំងផ្សេងទៀត ដើម្បីទប់ទល់នឹងគ្រឿងសឹករបស់សត្រូវដែរ ហើយច្បាំងជាមួយពួកខ្មាំងជាយូរថ្ងៃ។ 53 ប៉ុន្តែ គ្មានស្បៀងអាហារក្នុងឃ្លាំងទេ ព្រោះឆ្នាំនោះជាឆ្នាំសប្ប័ទ ហើយប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែលរស់នៅក្នុងចំណោមសាសន៍ដទៃ ទើបនឹងត្រឡប់មកស្រុកយូដាវិញ បានបរិភោគអាហារដែលត្រៀមទុកនោះអស់ទៅ។ 54 ដូច្នេះ គេទុកកងទ័ពតែមួយចំនួនតូចនៅក្នុងព្រះវិហារ ព្រោះប្រជាជនខ្វះខាត និងស្រេកឃ្លានយ៉ាងខ្លាំង ប្រជាជនដទៃទៀតក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះរៀងៗខ្លួនដែរ។
ព្រះបាទអន់ទីយ៉ូគូសប្រទានសេរីភាពខាងសាសនា
55 លោកលីស៊ីយ៉ាជ្រាបថា កាលព្រះបាទអន់ទីយ៉ូគូសមានព្រះជន្មរស់នៅឡើយ ព្រះអង្គបានផ្ញើ បុត្រាឲ្យលោកភីលីពអប់រំ ដើម្បីឡើងគ្រងរាជ្យ។ 56 គាត់ទទួលដំណឹងថា លោកភីលីពត្រឡប់ពីស្រុកពែរ្ស និងស្រុកម៉ែដជាមួយកងទ័ពរបស់ស្ដេច ហើយបម្រុងត្រួតត្រារាជាណាចក្រទៀតផង។ 57 កាលលោកលីស៊ីយ៉ាជ្រាបដំណឹងនេះ គាត់រៀបចំចេញដំណើរជាប្រញាប់។ គាត់ទូលស្ដេច ហើយមានប្រសាសន៍ទៅកាន់មេទ័ព និងពលទាហានទាំងអស់ថា៖ «កម្លាំងរបស់យើងកាន់តែចុះខ្សោយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយស្បៀងអាហាររបស់យើងក៏កាន់តែខ្វះខាតយ៉ាងខ្លាំងដែរ។ រីឯកន្លែងដែលយើងឡោមព័ទ្ធនេះក៏រឹងមាំ កិច្ចការគ្រប់គ្រងរាជាណាចក្រក៏ធ្លាក់លើយើងទាំងស្រុងដែរ។ 58 ដូច្នេះ ឥឡូវនេះ យើងនាំគ្នាស្រុះស្រួលជាមួយជនជាតិទាំងនោះ ហើយចរចារកសន្តិភាពជាមួយពួកគេ និងជាមួយជនជាតិយូដាទាំងមូលផង។ 59 យើងគួរអនុញ្ញាតឲ្យគេរស់នៅស្រប តាមទំនៀមទម្លាប់របស់គេដូចកាលពីមុនចុះ។ ពួកគេខឹងប្រទូសរ៉ាយ និងបះបោរដូច្នេះ ព្រោះយើងហាមពួកគេធ្វើតាមទំនៀមទម្លាប់របស់ពួកគេ»។ 60 ស្ដេចគាប់ព្រះហឫទ័យនឹងសេចក្ដីនេះ ហើយពួកមេទ័ពក៏ពេញចិត្តដែរ។ ដូច្នេះ លោកលីស៊ីយ៉ាបញ្ជូនគម្រោងការចរចាសុំសន្តិភាពជាមួយប្រជាជនយូដា ហើយជនជាតិយូដាក៏យល់ព្រមនឹងគម្រោងការនេះដែរ។ 61 ព្រះរាជា និងមេទ័ពទាំងអស់ស្បថថានឹងគោរពសន្ធិសញ្ញានេះ ហើយចាកចេញពីបន្ទាយទៅ។ 62 ព្រះមហាក្សត្រយាងចូលទៅដល់ភ្នំស៊ីយ៉ូន ហើយទតឃើញកំពែងការពារកន្លែងនោះ។ ព្រះអង្គបានបំពានព្រះបន្ទូលសម្បថ ហើយបញ្ជាឲ្យកម្ទេចកំពែងដែលនៅជុំវិញភ្នំនោះចោល 63 រួចយាងត្រឡប់ទៅក្រុងអន់ទីយ៉ូកវិញយ៉ាងប្រញាប់ ប៉ុន្តែ ក្រុងអន់ទីយ៉ូកបានស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់លោកភីលីពរួចទៅហើយ។ ស្ដេចវាយដណ្ដើមយកក្រុងនោះមកវិញ ដោយប្រើកម្លាំងទ័ព។
