ជំពូក ១១
ព្រះបាទផ្ទូលេមេវាយឈ្នះព្រះបាទអឡិចសង់
1 ព្រះបាទផ្ទូលេមេ ជាស្ដេចស្រុកអេស៊ីប ប្រមូលកងទ័ពជាច្រើនឥតគណនា មានចំនួនដូចគ្រាប់ខ្សាច់តាមឆ្នេរសមុទ្រ ព្រមទាំងសំពៅចម្បាំងជាច្រើនគ្រឿងទៀតផង។ ស្ដេចខិតខំរិះរកគ្រប់កលល្បិច ដណ្ដើមយករាជាណាចក្ររបស់ព្រះបាទអឡិចសង់ ដើម្បីបញ្ចូលមកក្នុងរាជាណាចក្ររបស់ខ្លួន។ 2 ព្រះរាជាយាងទៅស្រុកស៊ីរីដោយអះអាងថា ខ្លួនចង់ស្វែងសន្តិភាព។ ប្រជាជននៃក្រុងនានាបើកទ្វារក្រុង ហើយចេញទៅទទួលស្វាគមន៍ព្រះរាជាដោយរាក់ទាក់ ព្រោះនេះជាបញ្ជារបស់ព្រះបាទអឡិចសង់។ 3 ប៉ុន្តែ កាលព្រះបាទផ្ទូលេមេយាងកាត់ក្រុងណាមួយ ព្រះអង្គតែងទុកកងទ័ពនៅទីនោះ។ 4 កាលព្រះរាជាយាងមកដល់ក្បែរក្រុងអាសូតូ គេនាំព្រះរាជាទៅទតទីសក្ការៈរបស់ព្រះដាកូន ដែលលោកយ៉ូណាថានដុតបំផ្លាញ និងតំបន់ដែលនៅជុំវិញ ទតសាកសពដែលនៅចោលរាយប៉ាយ ព្រមទាំងឆ្អឹងរបស់អស់អ្នកដែលលោកយ៉ូណាថានបានដុតនៅក្នុងពេលប្រយុទ្ធ។ គេបានប្រមូលឆ្អឹងទាំងនោះគរជាគំនរតាមផ្លូវ ដែលព្រះរាជាត្រូវយាងទៅ។ 5 ប្រជាជនខ្លះរៀបរាប់នូវអ្វីៗដែលលោកយ៉ូណាថានបានប្រព្រឹត្ត ទូលថ្វាយព្រះរាជា ក្នុងគោលបំណងចង់ឲ្យព្រះរាជាដាក់ទោសលោកយ៉ូណាថាន ប៉ុន្តែ ស្ដេចនៅស្ងៀម។ 6 លោកយ៉ូណាថានចូលមកគាល់ព្រះរាជា នៅក្រុងយ៉ូប៉េ យ៉ាងអធិកអធម។ ព្រះរាជាបានទទួលការស្វាគមន៍ ហើយគង់នៅក្រុងនោះអស់មួយយប់។ 7 លោកយ៉ូណាថានជូនដំណើរព្រះរាជា រហូតដល់ទន្លេអេលើថែរ រួចក៏ត្រឡប់មកក្រុងយេរូសាឡឹមវិញ។
8 ព្រះបាទផ្ទូលេមេដណ្ដើមយកក្រុងទាំងប៉ុន្មាននៅតាមឆ្នេរសមុទ្រ រហូតដល់ក្រុងសេលើស៊ីមកកាន់កាប់។ ព្រះរាជាមានគម្រោងការប្រឆាំងនឹងព្រះបាទអឡិចសង់ 9 ព្រះអង្គចាត់រាជទូតទៅគាល់ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូស ដើម្បីទូលថា៖ «សូមព្រះករុណាយាងមកចុះសន្ធិសញ្ញាជាមួយគ្នា។ យើងនឹងលើកបុត្រីរបស់យើង ដែលជាមហេសីរបស់ព្រះបាទអឡិចសង់សព្វថ្ងៃនេះ ឲ្យធ្វើជាមហេសីរបស់ព្រះករុណា ហើយព្រះករុណានឹងគ្រងរាជ្យលើរាជាណាចក្ររបស់បិតាព្រះករុណាវិញ។ 10 យើងសោកស្តាយណាស់ ដោយបានលើកបុត្រីរបស់យើងថ្វាយព្រះបាទអឡិចសង់ ព្រោះព្រះអង្គបម្រុងធ្វើគុតយើង»។ 11 ព្រះបាទផ្ទូលេមេចោទប្រកាន់ព្រះបាទអឡិចសង់ ព្រោះចង់ដណ្ដើមយករាជាណាចក្ររបស់ព្រះបាទអឡិចសង់។ 12 ព្រះរាជាដណ្ដើមយកបុត្រីពីព្រះបាទអឡិចសង់ ហើយលើកឲ្យព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូស។ ព្រះរាជាប្តូរព្រះហឫទ័យ បែកពីព្រះបាទអឡិចសង់ ហើយស្ដេចទាំងពីរក៏ក្លាយទៅជាសត្រូវនឹងគ្នាវិញ។ 13 ព្រះបាទផ្ទូលេមេយាងចូលក្រុងអន់ទីយ៉ូក ហើយតាំងខ្លួនជាស្ដេចស្រុកអាស៊ី ហើយគ្រងរាជ្យលើស្រុកអេស៊ីបផង និងស្រុកអាស៊ីផង។ 14 នៅពេលនោះ ព្រះបាទអឡិចសង់គង់នៅស្រុក ស៊ីលីស៊ី ដើម្បីបង្ក្រាបប្រជាជនបះបោរក្នុងតំបន់នោះ។ 15 កាលព្រះបាទអឡិចសង់ជ្រាបហេតុការណ៍ទាំងប៉ុន្មានដែលព្រះបាទផ្ទូលេមេបានប្រព្រឹត្តនោះ ព្រះអង្គក៏យាងទៅប្រយុទ្ធនឹងព្រះបាទផ្ទូលេមេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបាទផ្ទូលេមេនាំកងទ័ពដែលមានកម្លាំងខ្លាំងក្លា មកច្បាំងជាមួយនឹងកងទ័ពព្រះបាទអឡិចសង់ធ្វើឲ្យពួកគេបាក់ទ័ពអស់។ 16 ព្រះបាទអឡិចសង់រត់ភៀសខ្លួនទៅស្រុកអារ៉ាប៊ី ហើយព្រះបាទផ្ទូលេមេក៏ទទួលជ័យជម្នះ។ 17 ជនជាតិអារ៉ាប់ម្នាក់ឈ្មោះសាបឌីអែល កាត់កព្រះបាទអឡិចសង់ ហើយបញ្ជូនព្រះសិរសារ ទៅថ្វាយព្រះបាទផ្ទូលេមេ។ 18 ពីរថ្ងៃក្រោយមក ព្រះបាទផ្ទូលេមេក៏សោយទិវង្គតលើសមរភូមិដែរ ហើយប្រជាជននាំគ្នាកាប់សម្លាប់ពលទាហានទាំងប៉ុន្មានដែលដាក់រាយតាមក្រុងនានា។ 19 ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូសឡើងសោយរាជ្យនៅឆ្នាំ ១៦៧។
ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូសទី២ ប្រទានអភ័យឯកសិទ្ធិសាជាថ្មី
20 នៅគ្រានោះ លោកយ៉ូណាថានប្រមូលជនជាតិយូដា ដើម្បីទៅវាយប្រហារបន្ទាយនៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ ពួកគេធ្វើគ្រឿងសឹកជាច្រើនសម្រាប់វាយសម្រុកចូលបន្ទាយនោះ។ 21 ប៉ុន្តែ ជនពាល ខ្លះដែលស្អប់ជាតិសាសន៍របស់ខ្លួន នាំគ្នាទៅគាល់ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូសទូលថា៖ «លោកយ៉ូណាថានកំពុងឡោមព័ទ្ធបន្ទាយ ក្រុងយេរូសាឡឹមហើយ»។ 22 ដំណឹងនេះបានធ្វើឲ្យព្រះបាទដេម៉ូទ្រីយ៉ូសពិរោធ ហើយយាងទៅក្រុងផ្ទោឡេម៉ៃស៍ភ្លាម។ ព្រះរាជាសរសេរសារមួយច្បាប់ជូនលោកយ៉ូណាថាន ព្រមទាំងបញ្ជាឲ្យលោកដកទ័ពដែលកំពុងឡោមព័ទ្ធក្រុងយេរូសាឡឹម ហើយមកក្រុងផ្ទោឡេម៉ៃស៍ ដើម្បីពិភាក្សាជាប្រញាប់។ 23 កាលលោកយ៉ូណាថានទទួលដំណឹងនេះ លោកបញ្ជាឲ្យកងទ័ពឡោមព័ទ្ធក្រុងនោះតទៅទៀត។ លោកជ្រើសរើសព្រឹទ្ធាចារ្យខ្លះនៃប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល និងបូជាចារ្យខ្លះ ហើយគាត់សុខចិត្តប្រថុយជីវិតជាមួយ 24 លោកទៅគាល់ស្ដេចនៅក្រុងផ្ទោឡេម៉ៃស៍ ដោយនាំយកប្រាក់ មាស សម្លៀកបំពាក់ និងជំនូនជាច្រើនទៅជាមួយផង។ លោកយ៉ូណាថានបានទទួលការប្រណីសន្តោសពីព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូស។ 25 ជនពាលឥតសាសនាខ្លះនៃជាតិសាសន៍របស់លោក ខិតខំចោទប្រកាន់លោកយ៉ូណាថាន ចំពោះព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូស 26 ប៉ុន្តែ ព្រះរាជានៅតែប្រព្រឹត្តចំពោះលោកដូចស្ដេចមុនៗដែរ ហើយលើកកិត្តិយសរបស់លោកយ៉ូណាថាន នៅចំពោះមុខនាម៉ឺនមន្ត្រីទាំងអស់។ 27 ព្រះរាជាបញ្ជាក់ថា៖ «លោកយ៉ូណាថាននៅតែជាមហាបូជាចារ្យ ហើយមុខងារ និងកិត្តិយសទាំងប៉ុន្មានដែលលោកធ្លាប់ទទួលពីមុនៗមក រក្សាទុកដដែល»។ ព្រះអង្គក៏តែងតាំងលោកជាមិត្តម្នាក់ក្នុងចំណោមមិត្តសម្លាញ់ទាំងប៉ុន្មាន នៃព្រះរាជាដែរ។ 28 លោកយ៉ូណាថាន ទូលសុំព្រះរាជាមេត្តាប្រោសប្រជាជននៅស្រុកយូដា និងតំបន់ទាំងបីរបស់ស្រុកសាម៉ារី មិនឲ្យបង់ពន្ធអាករ ដោយសន្យាថានឹងថ្វាយប្រាក់ប្រាំបីរយតោន។ 29 ព្រះរាជាយល់ព្រម ហើយសរសេរសារមួយច្បាប់ផ្ញើជូនលោកយ៉ូណាថានមានសេចក្ដីដូចតទៅ៖
30 «យើង ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូស ជម្រាបមកលោកយ៉ូណាថានជាប្អូន និងជនជាតិយូដា សូមជ្រាប។ 31 យើងបានចម្លងលិខិតដែលយើងសរសេរ ផ្ញើជូនសម្ដេចឡាសថែន ជាញាតិវង្សរបស់យើង ជូនលោកជ្រាបជាពត៌មាន។ 32 ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូស សូមជម្រាបមកសម្ដេចឡាសថែន ជាបិតា។ 33 យើងសម្រេចថានឹងប្រោសប្រណីដល់ជនជាតិយូដាជាមិត្តរបស់យើង ដែលមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះយើង។ 34 យើងសូមបញ្ជាក់ថា គេមានសិទ្ធិកាន់កាប់ស្រុកយូដា និងតំបន់ទាំងបី គឺតំបន់អផេរេម៉ា លីដា និងរ៉ាម៉ាថាអ៊ីម។ យើងដកតំបន់ទាំងបីនេះពីស្រុកសាម៉ារី ជាមួយទឹកដីដែលនៅជុំវិញទាំងប៉ុន្មាន បញ្ចូលក្នុងស្រុកយូដា ដើម្បីជាប្រយោជន៍ ដល់អស់អ្នកដែលថ្វាយយញ្ញបូជានៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ ជនជាតិយូដាមិនត្រូវបង់ពន្ធអាករប្រចាំឆ្នាំ លើផលស្រែចម្ការ និងដើមឈើថ្វាយព្រះរាជាទេ។ 35 យើងអនុគ្រោះលែងទាមទារប្រាក់មួយភាគដប់ និងពន្ធផ្សេងដែលត្រូវបង់ឲ្យយើង ទាំងពន្ធស្រែអំបិល និងពន្ធមកុដដែរ គឺតាំងពីពេលនេះតទៅ យើងលែងទាមទារអ្វីទាំងអស់។ 36 ត្រូវអនុវត្តន៍តាមសេចក្ដីសម្រេច ដែលមានចែងនៅក្នុងរាជាសារនេះ តាំងពីពេលនេះរហូតតរៀងទៅជាកំហិត។ 37 សូមសម្ដេចយកចិត្តទុកដាក់ចម្លងរាជសារនេះ ប្រគល់ជូនលោកយ៉ូណាថាន ដើម្បីបិទ នៅលើភ្នំដ៏វិសុទ្ធ ឲ្យគេឃើញគ្រប់ៗគ្នាផង»។
លោកយ៉ូណាថានជួយព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូសទី ២ នៅក្រុងអន់ទីយ៉ូក
38 នៅសម័យនោះ ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូសឈ្វេងយល់ថា រាជាណាចក្រប្រកបដោយសេចក្ដីសុខសាន្ត ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្លួន ហើយគ្មាននរណាជំទាស់ប្រឆាំងនឹងអំណាចរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ ដូច្នេះ ស្ដេចរំសាយកងទ័ពទាំងមូល គឺឲ្យទាហានត្រឡប់ទៅស្រុករៀងៗខ្លួន លើកលែងតែកងទ័ពបរទេសដែលជួលមកពីបណ្តាកោះក្រែតប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុនេះហើយ កងទ័ពដែលធ្លាប់បម្រើស្ដេចមុនៗ អាក់អន់ចិត្ត ហើយស្អប់ស្ដេច។ 39 លោកទ្រីផូនដែលធ្លាប់បម្រើព្រះបាទអឡិចសង់យល់ឃើញថា កងទ័ពទាំងមូលរអ៊ូរទាំប្រឆាំងនឹងព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូស។ លោកក៏ទៅជួបលោកយ៉ាំលីកូស ជាជនជាតិអារ៉ាប់ ដែលជាអ្នកទទួលខុសត្រូវក្នុងការអប់រំព្រះបាទអន់ទីយ៉ូគូស ជាបុត្រាពៅរបស់ព្រះបាទអឡិចសង់។ 40 លោកទ្រីផូនចេះតែបង្ខំលោកយ៉ាំលីកូស ឲ្យលើករាជកុមារនេះឡើងសោយរាជ្យស្នងពីបិតា។ លោកក៏រៀបរាប់អំពីសេចក្ដីសម្រេចទាំងអស់របស់ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូស និងអំពីកងទ័ពទាំងអស់ដែលស្អប់ស្ដេច។ លោកស្នាក់នៅទីនោះជាយូរថ្ងៃ។
41 លោកយ៉ូណាថានទូលសូមព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូស ឲ្យដកកងទ័ពរបស់ព្រះអង្គចេញពីបន្ទាយក្រុងយេរូសាឡឹម និងពីបន្ទាយនានា ដ្បិតកងទ័ពទាំងនោះនៅតែច្បាំងនឹងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ 42 ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូសឆ្លើយតបទៅវិញថា៖ «យើងមិនគ្រាន់តែធ្វើតាមសំណូមពរនេះ ដើម្បីលោក និងប្រជាជនរបស់លោកប៉ុណ្ណោះទេ បើឱកាសហុចឲ្យ យើងនឹងលើកកិត្តិយសរបស់លោក និងប្រជាជាតិរបស់លោកថែមទៀតផង។ 43 ឥឡូវនេះ សូមលោកបញ្ជូនកងទ័ពមក ដើម្បីរួមប្រយុទ្ធខាងយើង ព្រោះកងទ័ពយើងរត់បាត់អស់ហើយ»។ 44 លោកយ៉ូណាថានបញ្ជូនកងទ័ពខ្លាំងពូកែ ចំនួនបីពាន់នាក់ មកថ្វាយស្ដេចនៅក្រុងអន់ទីយ៉ូក។ នៅពេលពួកគេបានមកដល់ ព្រះរាជាមានព្រះទ័យរីករាយយ៉ាងក្រៃលែង។ 45 មានប្រជាជនប្រមាណដប់ម៉ឺននាក់ជួបជុំគ្នានៅកណ្តាលទីក្រុងនោះ បម្រុងនឹងធ្វើគុតព្រះរាជា 46 ហើយព្រះអង្គក៏គេចខ្លួនទៅក្នុងរាជវាំង ក្នុងពេលដែលអ្នកក្រុងចេញមកកុះករតាមផ្លូវ ហើយការប្រយុទ្ធក៏ចាប់ផ្ដើម។ 47 ព្រះរាជាហៅកងទ័ពយូដាឲ្យមកជួយ។ ពួកគេប្រមូលផ្តុំគ្នានៅក្បែរស្ដេច រួចចេញចូលពាសពេញក្នុងក្រុង ហើយសម្លាប់ប្រជាជនប្រហែលដប់ម៉ឺននាក់ នៅថ្ងៃនោះ។ 48 ពួកគេដុតទីក្រុង រឹបអូសយកជយភណ្ឌជាច្រើន ហើយសង្គ្រោះព្រះរាជានៅថ្ងៃនោះដែរ។ 49 ប្រជាជនក្នុងក្រុងឃើញថា ពួកយូដាកាន់កាប់ក្រុងទាំងមូល ហើយប្រព្រឹត្តតាមអំពើចិត្តរបស់គេ ពួកគេក៏ធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយស្រែកទូលអង្វរព្រះរាជាដូចតទៅ៖ 50 «សូមព្រះករុណាអត់ទោសឲ្យយើងខ្ញុំ និងប្រោសប្រទានសន្តិភាពឲ្យយើងខ្ញុំផង សូមឲ្យពួកយូដាឈប់ប្រយុទ្ធនឹងយើងខ្ញុំ ព្រមទាំងទីក្រុងផង!»។ 51 ពួកបះបោរទម្លាក់អាវុធ ហើយសូមសន្តិភាព។ ព្រះរាជា និងប្រជាជនដែលរស់នៅក្នុងរាជាណាចក្រទាំងមូល នាំគ្នាលើកតម្កើងកិត្តិយសរបស់ជនជាតិយូដា។ ក្រោយពីមានឈ្មោះល្បីដូច្នេះជនជាតិយូដាវិលត្រឡប់មកក្រុងយេរូសាឡឹមវិញ ទាំងនាំយកជយភណ្ឌយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ មកជាមួយផង។ 52 ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូសបានពង្រឹងអំណាចរបស់ខ្លួន ហើយស្រុកក៏មានសេចក្ដីសុខសាន្ត។ 53 ប៉ុន្តែ ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូសពុំបានកាន់តាមពាក្យសន្យាទាំងប៉ុន្មានរបស់ខ្លួន ហើយដូរព្រះហឫទ័យ បែរទៅប្រឆាំងនឹងលោកយ៉ូណាថានវិញ។ ព្រះរាជាភ្លេចពីឧបការគុណដែលលោកយ៉ូណាថានបានធ្វើ ដើម្បីបម្រើស្ដេច ហើយធ្វើបាបលោកគ្រប់បែបយ៉ាង។
លោកយ៉ូណាថានគាំទ្រព្រះបាទអន់ទីយ៉ូគូសទី ៦
54 ក្រោយមក លោកទ្រីផូនវិលត្រឡប់មកវិញជាមួយរាជកុមារអន់ទីយ៉ូគូស ហើយលើករាជកុមារឲ្យឡើងសោយរាជ្យ។ 55 កងទ័ពទាំងប៉ុន្មានដែលព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូសបានរំសាយពីមុននោះ មកជួបជុំគ្នាជាមួយលោកទ្រីផូន ហើយវាយព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូស។ ព្រះរាជាបរាជ័យ ហើយបាក់ទ័ពរត់អស់។ 56 លោកទ្រីផូនចាប់ដំរីចម្បាំងជាច្រើនក្បាល ហើយដណ្ដើមយកក្រុងអន់ទីយ៉ូកបាន។ 57 រាជកុមារអន់ទីយ៉ូគូសសរសេររាជសារមួយច្បាប់ជូនលោកយ៉ូណាថាន មានសេចក្ដីដូចតទៅ៖ «យើងទទួលស្គាល់លោកទុកជាមហាបូជាចារ្យដដែល។ យើងតែងតាំងលោកឲ្យគ្រប់គ្រងតំបន់ទាំងបួន ហើយចាត់ទុកលោកជាមិត្តរបស់ស្ដេចដែរ»។ 58 ព្រះរាជាប្រទានភាជន៍មាស និងគ្រឿងប្រើប្រាស់ក្នុងពិធីជប់លៀងជូនលោក ព្រមទាំងអនុញ្ញាតឲ្យលោកពិសាស្រាក្នុងពែងមាស ហើយឲ្យពាក់អាវពណ៌ស្វាយរបស់ស្ដេច និងក្លាស់មាសផង។ 59 ព្រះរាជាតែងតាំងលោកស៊ីម៉ូន ជាបងរបស់លោកយ៉ូណាថាន ឲ្យធ្វើជាឧបរាជ ត្រួតត្រាតំបន់តាមឆ្នេរសមុទ្រ ចាប់ពីភ្នំក្បែរក្រុងទីរ៉ុស រហូតទៅដល់ព្រំប្រទល់ស្រុកអេស៊ីប។ 60 លោកយ៉ូណាថានធ្វើដំណើរកាត់តាមស្រុក នៅខាងនាយទន្លេអឺប្រាត ដោយកាត់តាមទីក្រុងនានា។ កងទ័ពស្រុកស៊ីរីទាំងអស់ចូលរួមជាមួយលោក។ លោកទៅដល់ក្រុងអាស្កាឡូន ហើយប្រជាជនក្រុងនោះ អបអរសាទរទទួលលោកយ៉ាងអធិកអធម។ 61 លោកចាកចេញពីទីនោះ ធ្វើដំណើរទៅកាន់ក្រុងកាសា ប៉ុន្តែ អ្នកក្រុងនេះបិទទ្វារមិនព្រមទទួលលោក។ ដូច្នេះ លោកក៏ឡោមព័ទ្ធក្រុងនោះ ដុតតំបន់ដែលនៅជុំវិញចោល ហើយរឹបអូសយកជយភណ្ឌ ពីតំបន់នោះផង។ 62 អ្នកក្រុងកាសាអង្វរលោកយ៉ូណាថាន។ លោកក៏អត់ទោសឲ្យពួកគេ ប៉ុន្តែ លោកចាប់កូនប្រុសរបស់មេដឹកនាំទាំងនោះ យកទៅក្រុងយេរូសាឡឹមជាថ្នូរ។ បន្ទាប់មក លោកបន្តដំណើរកាត់តាមតំបន់នោះ រហូតដល់ក្រុងដាម៉ាស។
63 លោកយ៉ូណាថានទទួលដំណឹងថា មេទ័ពរបស់ព្រះបាទដេម៉េទ្រីយ៉ូសមកក្រុងកេដែសក្នុងស្រុកកាលីឡេ ដោយនាំកងទ័ពជាច្រើនមកជាមួយផង ដើម្បីទម្លាក់គាត់ពីមុខតំណែង។ 64 លោកទុកឲ្យលោកស៊ីម៉ូនជាបងរបស់លោកនៅគ្រប់គ្រងត្រួតត្រាស្រុកយូដា ហើយលោកចេញទៅច្បាំងជាមួយពួកគេ។ 65 លោកស៊ីម៉ូនបោះទ័ពនៅមុខក្រុងបេតសួរទាំងឡោមព័ទ្ធ ហើយវាយប្រហារក្រុងនេះជាយូរថ្ងៃ។ 66 អ្នកក្រុងនោះចរចាសុំសន្តិភាព ហើយលោកស៊ីម៉ូនយល់ព្រមតាមសំណូមពររបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ លោកសូមឲ្យពួកគេចាកចេញពីក្រុង ដើម្បីលោកចូលទៅកាន់កាប់ និងដាក់កងទ័ពនៅក្រុងនោះ។ 67 រីឯលោកយ៉ូណាថាន និងកងទ័ពរបស់លោក បោះទ័ពនៅក្បែរបឹងកេណេសារ៉ែត។ លុះព្រឹកស្អែកឡើង ពួកគេទៅដល់វាលទំនាបហាសូរ។ 68 កងទ័ពរបស់ជនបរទេស កំពុងធ្វើដំណើរមកវាយលោកនៅទីវាលនេះដែរ ពួកគេបានបង្កប់ទ័ពមួយក្រុមនៅតាមភ្នំ ចាំពួនស្ទាក់វាយប្រហារលោក។ 69 លោកយ៉ូណាថាន និងកងទ័ពកំពុងធ្វើដំណើរទៅមុខ ពេលនោះ កងទ័ពដែលពួនស្ទាក់ក៏ស្ទុះចេញមកវាយប្រហារលោក។ 70 កងទ័ពរបស់លោកយ៉ូណាថានបាក់ទ័ពរត់គ្មានសល់ម្នាក់សោះ លើកលែងតែមេទ័ពពីរនាក់ គឺលោកម៉ាថាធឺយ៉ាសជាកូនរបស់លោកអាប់សាឡុម និងលោកយូដាជាកូនរបស់លោកខាលភី។ 71 លោកយ៉ូណាថានហែកសម្លៀកបំពាក់របស់លោក រោយដីនៅលើក្បាល ហើយទូលអង្វរព្រះជាម្ចាស់។ 72 បន្ទាប់មក លោកប្រយុទ្ធនឹងសត្រូវ ហើយធ្វើឲ្យសត្រូវបាក់ទ័ពរត់អស់។ 73 ឃើញដូច្នេះ កងទ័ពដែលបាក់ទ័ពរត់ចោលលោកនោះ ក៏វិលត្រឡប់មករកលោកវិញ ដេញតាមពួកសត្រូវរហូតដល់ជំរំរបស់ពួកគេនៅកេដែស ហើយកងទ័ពរបស់លោកយ៉ូណាថាន ក៏បោះជំរំនៅទីនោះដែរ។ 74 នៅថ្ងៃនោះ ទាហានបរទេសប្រមាណបីពាន់នាក់ស្លាប់លើសមរភូមិ។ លោកយ៉ូណាថានក៏វិលត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូសាឡឹមវិញ។
