ជំពូក ២
លោកតួប៊ីតកើតទុក្ខ
1 ក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទអសារ៉ាដូន ខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះរបស់ខ្ញុំ នៅក្រុងនីនីវេ ខ្ញុំជួបជុំជាមួយនាងហាណ្ណា ជាភរិយា និងតូប៊ីយ៉ាជាកូនរបស់ខ្ញុំវិញ។ ក្នុងឱកាសបុណ្យ «ថ្ងៃទីហាសិប» គឺជាថ្ងៃបុណ្យដ៏វិសុទ្ធ នៃសប្ដាហ៍ទីប្រាំពីរ ក្រោយបុណ្យចម្លង គេរៀបចំពិធីជប់លៀងមួយសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចូលអង្គុយ ដើម្បីបរិភោគ។ 2 គេក៏លើកម្ហូបអាហារដ៏ឆ្ងាញ់ជាច្រើន មកដាក់លើតុឲ្យខ្ញុំទទួលទាន។ ខ្ញុំប្រាប់តូប៊ីយ៉ាកូនខ្ញុំថា៖ «ចូរកូនចេញទៅរកអ្នកក្រីក្រម្នាក់ ក្នុងចំណោមបងប្អូនរួមជាតិយើង ដែលខ្មាំងបានកៀរមកក្រុងនីនីវេ ជាអ្នកនឹកដល់ព្រះអម្ចាស់ដោយចិត្តស្មោះ រួចនាំគេមកបរិភោគអាហារជាមួយពុក។ ពុករង់ចាំរហូតដល់កូនត្រឡប់មកវិញ»។ 3 តូប៊ីយ៉ាចេញទៅរកអ្នកក្រីក្រម្នាក់ ក្នុងចំណោមបងប្អូនរបស់យើង តែវាត្រឡប់មកវិញ ទាំងប្រាប់ថា៖ «លោកឪពុក!»។ ខ្ញុំក៏ឆ្លើយថា៖ «មានការអ្វីកូន?» កូនខ្ញុំពោលថា៖ «មានគេច្របាច់កសម្លាប់ជនជាតិយើងម្នាក់ ហើយទុកសាកសពចោលនៅទីផ្សារ»។ 4 ខ្ញុំស្ទុះក្រោកឡើងចោលអាហារ ដែលមិនទាន់បរិភោគផង រត់ទៅយកសាកសពនោះចេញមកទុកក្នុងរោងតូចមួយ ចាំដល់ថ្ងៃលិច ទើបយកទៅបញ្ចុះ។ 5 ក្រោយមក ខ្ញុំវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយក៏ងូតទឹកជម្រះខ្លួនឲ្យបានបរិសុទ្ធ រួចបរិភោគអាហារទាំងក្ដីសោកសៅ 6 ដោយនឹកដល់ពាក្យដែលព្យាការីអម៉ូស បានថ្លែងប្រឆាំងនឹងអ្នកក្រុងបេតអែលថា៖ «ថ្ងៃបុណ្យរបស់អ្នករាល់គ្នា នឹងក្លាយទៅជាថ្ងៃកាន់ទុក្ខ ហើយបទចម្រៀងរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏ក្លាយទៅជាបទទំនួញវិញដែរ» រួចខ្ញុំក៏យំ។ 7 លុះដល់ថ្ងៃលិច ខ្ញុំចេញទៅជីករណ្ដៅបញ្ចុះសាកសពនោះ។ 8 អ្នកជិតខាងចំអកដាក់ខ្ញុំថា៖ «គាត់មិនរាងចាលទេ! គេបានតាមរកចាប់គាត់ ដើម្បីប្រហារជីវិតម្ដងទៅហើយ ព្រោះតែរឿងបញ្ចុះសាកសព គាត់ក៏រត់គេចខ្លួន! នៅពេលនេះ គាត់បញ្ចុះសាកសពទៀត!»។ 9 នៅយប់នោះ ខ្ញុំជម្រះខ្លួនឲ្យបរិសុទ្ធ រួចខ្ញុំចេញទៅទីធ្លាខាងក្រៅ ហើយដេកតាមជញ្ជាំងនៃធ្លានោះ តែខ្ញុំមិនបានគ្របមុខទេ ព្រោះក្ដៅ។ 10 ខ្ញុំដឹងថា នៅលើជញ្ជាំងចំពីលើក្បាលខ្ញុំនោះ មានសំបុកចាបទេ ចាបវាជុះអាចម៍ដាក់ចំភ្នែកខ្ញុំទាំងសងខាង បណ្ដាលឲ្យគ្រាប់ភ្នែកខ្ញុំឡើងពណ៌ស។ ខ្ញុំទៅឲ្យពេទ្យជាច្រើននាក់ពិនិត្យព្យាបាល ទោះបីគេដាក់ថ្នាំច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ ភ្នែកខ្ញុំកាន់តែឡើងសខ្លាំងជាងមុនទៅទៀត រហូតដល់ងងឹតទាំងស្រុង។ ខ្ញុំមើលអ្វីៗមិនឃើញសោះអស់រយៈពេលបួនឆ្នាំ។ បងប្អូនសាច់ញាតិរបស់ខ្ញុំ ព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងចំពោះខ្ញុំ ហើយលោក អហ៊ីការ ផ្គត់ផ្គង់ខ្ញុំអស់រយៈពេលពីរឆ្នាំ មុនពេលគាត់ចាកចេញទៅស្រុកអ៊ីលីមៃ។
11 ពេលនោះ នាងហាណ្ណាជាប្រពន្ធខ្ញុំ ក៏ចេញទៅស៊ីឈ្នួលគេដែរ។ 12 នាងធ្វើការឲ្យគេ ដើម្បីយកប្រាក់មកចិញ្ចឹមជីវិត។ នៅថ្ងៃទីប្រាំពីរ ខែចេត្រ នាងត្បាញបានក្រណាត់មួយដុំ ហើយប្រគល់ឲ្យម្ចាស់ក្រណាត់។ ម្ចាស់នោះប្រគល់ថ្លៃឈ្នួលត្បាញឲ្យគ្រប់ចំនួន ព្រមទាំងឲ្យកូនពពែមួយក្បាលបន្ថែមទៀតផង។ 13 ពេលកូនពពែនោះចូលមកជិតខ្ញុំ វាក៏ស្រែក។ ខ្ញុំហៅប្រពន្ធខ្ញុំមកសួរថា៖ «តើកូនពពែនេះមកពីណា? លួចគេទេឬ? ចូរយកវាទៅឲ្យម្ចាស់វាវិញ! យើងគ្មានសិទ្ធិបរិភោគអ្វី ដែលបានមកពីការលួចគេនោះទេ!»។ 14 នាងឆ្លើយតបថា «កូនពពែនេះជាអំណោយដែលគេឲ្យបន្ថែមពីលើប្រាក់ឈ្នួលទេតើ!»។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែមិនព្រមជឿនាង ហើយទទូចឲ្យនាងយកកូនពពែនេះ ទៅប្រគល់ឲ្យម្ចាស់វាវិញ។ ខ្ញុំខឹងនាងជាខ្លាំង ព្រោះតែកូនពពែនេះ។ ពេលនោះ នាងតបមកខ្ញុំថា៖ «តើឯណាទានរបស់លោក? តើអំពើល្អរបស់លោកនៅឯណា? មែនហើយ អំពើល្អរបស់លោកអត់បានការអ្វីឡើយ»។
