ពាក្យលំនាំ
ព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅលោកហូសេឲ្យធ្វើជាព្យាការី នាំព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គទៅថ្លែងប្រាប់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល (រាជាណាចក្រខាងជើង) ប្រមាណដប់ឆ្នាំ ក្រោយព្យាការីអម៉ូស ពោល គឺនៅអំឡុងឆ្នាំ ៧៥០ មុនគ្រីស្ដសករាជ។ លោកបម្រើព្រះអង្គអស់រយៈពេលប្រមាណម្ភៃប្រាំឆ្នាំ គឺជិតដល់គ្រាដែលកងទ័ពអាស្ស៊ីរីវាយយកបានក្រុងសាម៉ារី ហើយកៀរប្រជាជនយកទៅជាឈ្លើយនៅឆ្នាំ ៧២២-៧២១ មុនគ្រីស្តសករាជ។
ក្នុងអំឡុងពេលនោះ (សូមអាន ២ពង្ស.១៤:២៣‑១៧.២៣) ក្រោយរជ្ជកាលព្រះបាទយេរ៉ូបោមទី ២ អាណាចក្រអ៊ីស្រាអែលខាងជើងកាន់តែចុះឱនថយទៅ។ ពីខាងក្រៅ កងទ័ពស្រុកអាស្ស៊ីរីឈ្លានពានអ៊ីស្រាអែលកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ រីឯនៅផ្ទៃក្នុង រដ្ឋប្រហារដណ្ដើមរាជសម្បត្តិក៏កើតឡើងផ្ទួនៗគ្នាដែរ។ ស្តេចថ្មីៗដែលឡើងសោយរាជ្យ តែងប្រកាន់ជំហរនយោបាយផ្សេងៗពីគ្នា។ ពីមុន លោកអម៉ូសធ្លាប់បានប្រកាសអំពីកង្វះសមភាពនៅក្នុងសង្គមដែរ ប៉ុន្តែ នៅជំនាន់របស់លោកហូសេ ស្ថានភាពនេះចេះតែកើនធ្ងន់ធ្ងរឡើងៗ។ លើសពីនោះ ជំនឿនៃប្រជារាស្ដ្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាក់ឱនថយ គឺពួកគេបោះបង់ចោលព្រះអង្គបែរទៅគោរពសាសនារបស់ជនជាតិកាណាន។
កណ្ឌគម្ពីរហូសេរៀបរាប់នូវភាពប្រេះឆាក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់ព្យាការី ដែលជាទីសម្គាល់អំពីស្ថានភាពនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ភរិយារបស់ព្យាការីហូសេបានក្បត់ចិត្តលោក ធ្វើឲ្យលោករបួសចិត្ត ជារូបភាពមួយលាតត្រដាងអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលត្រូវប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបោះបង់ចោល ដោយទៅគោរពព្រះក្លែងក្លាយ។ ទោះបីទំនាក់ទំនងរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងប្រជារាស្ដ្ររបស់ព្រះអង្គធ្លាក់ដុនដាបយ៉ាងនេះក្តី ក៏ព្យាការីហូសេប្រកាសថា នៅទីបញ្ចប់ សេចក្ដីស្រឡាញ់រវាងព្រះជាម្ចាស់ និងប្រជារាស្ដ្ររបស់ព្រះអង្គនឹងផ្សាគ្នាជាប់វិញ ដូចរូបលោកផ្ទាល់ទទួលភរិយាដែលក្បត់ចិត្តមកវិញដែរ។
យើងអាចបែងចែកកណ្ឌគម្ពីរហូសេជាបួនផ្នែក:
• បញ្ហាក្នុងគ្រួសាររបស់ព្យាការីជាទីសម្គាល់នៃស្ថានភាពជនជាតិអ៊ីស្រាអែល (ចំពូក ១‑៣)។
• ស្ថានភាពជនជាតិអ៊ីស្រាអែល និងអត្ថន័យខាងផ្លូវវិញ្ញាណ (៤.១‑៩.៩)។
• អ៊ីស្រាអែលក្បត់ចិត្តព្រះជាម្ចាស់ តាំងពីយូរលង់មកហើយ (៩.១០-១៤.១)។
• ព្រះហឫទ័យស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់មិនប្រែប្រួលឡើយ (១៤.២‑១០)។
