ជំពូក ១៤
ព្យាការីដានីអែល និងបូជាចារ្យរបស់ព្រះបែល
1 កាល ព្រះបាទអាស្ទីយ៉ាសសោយទិវង្គតហើយ ព្រះបាទស៊ីរូសជាជនជាតិពែរ្សក៏គ្រងរាជ្យបន្ត។ 2 លោកដានីអែល ជាទីប្រឹក្សាជំនិត និងល្បីឈ្មោះដែលស្តេចទុកចិត្តជាងនាម៉ឺនមន្ត្រីដទៃទៀត។ 3 អ្នកក្រុងបាប៊ីឡូន ធ្លាប់គោរពរូបបដិមាដែលមានឈ្មោះថាព្រះបែល។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពួកគេតែងតែយកម្សៅចំនួនប្រាំរយគីឡូក្រាម ចៀមញីសែសិបក្បាល និងស្រាពីររយហាសិបលីត្រ មកថ្វាយរូបនោះ។ 4 ស្តេចតែងតែគោរពបូជារូបបដិមានោះ ហើយយាងមកថ្វាយបង្គំជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ រីឯលោកដានីអែលក៏ថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះរបស់ខ្លួនដែរ។ ព្រះរាជាមានរាជឱង្ការសួរលោកថា៖ «ហេតុអ្វីលោកមិនថ្វាយបង្គំព្រះបែល?»។ 5 លោកទូលថា៖ «ទូលបង្គំមិនគោរពបូជារូបបដិមាដែលជាស្នាដៃរបស់មនុស្សទេ។ ទូលបង្គំគោរពបូជាព្រះជាម្ចាស់ ដែលមានព្រះជន្មគង់នៅ ព្រះអង្គបានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី ហើយមានអំណាចលើសត្វលោកទាំងអស់។ 6 ស្តេចមានរាជឱង្ការតបទៅលោកថា៖ «តើលោកមិនចាត់ទុកថា ព្រះបែលជាព្រះដែលមានព្រះជន្មគង់នៅទេឬ? តើលោកមិនឃើញទេឬ ព្រះអង្គសោយព្រះស្ងោយ និងស្រាយ៉ាងច្រើនជារៀងរាល់ថ្ងៃ»។ 7 លោកដានីអែលទូលទាំងសើចថា៖ «បពិត្រព្រះករុណា! សូមព្រះអង្គកុំយល់ច្រឡំឡើយ! រូបបដិមានេះធ្វើអំពីដីឥដ្ឋនៅខាងក្នុង ហើយពីលង្ហិននៅខាងក្រៅ។ រូបនេះមិនដែលសោយព្រះស្ងោយ ឬស្រាទេ!»។ 8 ស្តេចព្រះអង្គព្រះពិរោធ ហើយកោះហៅពួកបូជាចារ្យមក ហើយមានរាជឱង្ការទៅកាន់ពួកគេថា៖ «ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាមិនប្រាប់ឲ្យយើងដឹងថា តើនរណាបរិភោគសំណែនទាំងនេះ អ្នករាល់គ្នាមុខជាត្រូវស្លាប់ពុំខាន!។ 9 ផ្ទុយទៅវិញ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នា បញ្ជាក់ប្រាប់ឲ្យយើងដឹង ពិតជាព្រះបែលសោយតង្វាយទាំងនោះមែនដានីអែល មុខជាត្រូវស្លាប់ ព្រោះលោកហ៊ានប្រមាថព្រះបែល!»។ លោកដានីអែលទូលស្តេចថា៖ «សូមឲ្យសម្រេចតាមរាជឱង្ការរបស់ព្រះករុណាចុះ!»។ 10 ពួកបូជាចារ្យរបស់ព្រះបែល មានចំនួនចិតសិបនាក់ ដោយមិនរាប់បញ្ចូលភរិយា និងកូនរបស់ពួកគេផង។ ព្រះរាជាក៏យាងមកវិហាររបស់ព្រះបែល ជាមួយលោកដានីអែល។ 11 ពួកបូជាចារ្យរបស់ព្រះបែលទូលថា៖ «បពិត្រព្រះករុណា! ទូលបង្គំយើងខ្ញុំនឹងចេញពីព្រះវិហារ សូមព្រះករុណាយកអាហារ និងស្រាលាយមកថ្វាយ រួចបិទទ្វារឲ្យជិតហើយបោះត្រាព្រះទម្រង់។ 12 ព្រឹកស្អែកឡើង សូមព្រះករុណាយាងមក។ ប្រសិនបើព្រះករុណាទតឃើញព្រះបែល មិនបានសោយតង្វាយទាំងនោះទេ ទូលបង្គំសុខចិត្តស្លាប់។ ប្រសិនបើព្រះបែលបានសោយមែន លោកដានីអែលត្រូវស្លាប់ ព្រោះគាត់និយាយមូលបង្កាច់យើង»។ 13 ពួកគេវាយឫកក្រអឺត ព្រោះពួកគេធ្វើផ្លូវសម្ងាត់រហូតដល់ក្រោមតុនៃទីសក្ការៈ ដើម្បីលួចចូលគ្រប់ពេលវេលាយកតង្វាយចេញទៅ។ 14 កាលពួកគេចេញបាត់ហើយ ព្រះរាជាយកអាហារមកថ្វាយព្រះបែល រួចលោកដានីអែលបញ្ជាអ្នកបម្រើរបស់លោក យកផេះមករោយយ៉ាងស្តើងក្នុងទីសក្ការៈទាំងមូល គឺមានតែព្រះរាជាប៉ុណ្ណោះ ដែលធ្វើជាសាក្សីចំពោះហេតុការណ៍នេះ។ ក្រោយមក ពួកគេចេញទាំងអស់គ្នា ហើយបិទទ្វារជិត និងបោះត្រាព្រះទម្រង់ពីលើ រួចត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ 15 ពួកបូជាចារ្យលួចចូលនៅពេលយប់ តាមទំលាប់របស់គេ ដោយនាំទាំងប្រពន្ធកូនមកជាមួយផង ហើយបរិភោគអាហារ និងស្រាដែលគេយកមកថ្វាយ។ 16 ព្រះរាជាតើនពីព្រលឹម ហើយយាងទៅវិហាររបស់ព្រះបែលជាមួយលោកដានីអែល។ 17 ព្រះរាជាមានព្រះរាជឱង្ការសួរថា៖ «លោកដានីអែលអើយ! តើត្រារបស់យើងនៅដូចដើម ឬយ៉ាងណា?»។ លោកដានីអែលឆ្លើយថា៖ «បពិត្រព្រះករុណា ត្រានៅដូចដើម!»។ 18 នៅពេលគេបើកទ្វារ ព្រះរាជាក្រឡេកមើលទៅលើតុ ហើយមានរាជឱង្ការយ៉ាងខ្លាំងៗថា៖ «បពិត្រព្រះបែល! ព្រះអង្គជាព្រះដ៏ឧត្តម មិនចេះភូតភរឡើយ!»។ 19 លោកដានីអែលសើច ហើយឃាត់ព្រះរាជាមិនឲ្យយាងចូលទៅខាងក្នុង។ លោកទូលថា៖ «សូមព្រះករុណាទតមើលលើដី តើដានជើងនេះជាដានជើងនរណា?»។ 20 ព្រះរាជាមានរាជឱង្ការថា៖ «យើងឃើញដានជើងបុរស ស្រ្តី និងកូនក្មេង»។ 21 ព្រះរាជាព្រះអង្គព្រះពិរោធយ៉ាងខ្លាំង បញ្ជាឲ្យគេទៅចាប់ពួកបូជាចារ្យ ភរិយា និងកូនគេមក។ ពួកគេបង្ហាញផ្លូវសម្ងាត់ ដែលពួកគេធ្លាប់លួចចូលមកក្នុងវិហារ ដើម្បីបរិភោគតង្វាយដែលដាក់នៅលើ តុ។ 22 ព្រះរាជាបញ្ជាឲ្យប្រហារជីវិតពួកគេ រួចប្រគល់រូបបដិមា ព្រះបែលឲ្យលោកដានីអែល។ លោកក៏ផ្តួលរលំរូបបដិមា ព្រមទាំងវិហារនោះចោល។
លោកដានីអែល និងនាគរាជធំ
23 អ្នកក្រុងបាប៊ីឡូន តែងតែគោរពបូជានាគរាជមួយដ៏ធំដែរ។ 24 នៅថ្ងៃមួយ ព្រះរាជាមានរាជឱង្ការទៅលោកដានីអែលថា៖ «អ្នកត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា នាគរាជនេះជាព្រះ ដែលមានព្រះជន្មគង់នៅមែន! ចូរថ្វាយបង្គំពស់នាគរាជនេះទៅ!»។ 25 លោកដានីអែលទូលថា៖ «ទូលបង្គំសូមថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ទូលបង្គំតែមួយព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ ព្រោះមានតែព្រះអង្គទេ ដែលមានព្រះជន្មគង់នៅ។ 26 បពិត្រព្រះករុណា សូមព្រះរាជាអនុញ្ញាតឲ្យទូលបង្គំសម្លាប់នាគរាជនេះ ដោយមិនបាច់ប្រើដាវឬដំបងឡើយ»។ ព្រះរាជាក៏អនុញ្ញាតឲ្យលោកដានីអែល។ 27 លោកដានីអែលយកជ័រ ខ្លាញ់ និងរោមសត្វមកដាក់ស្ងោរជាមួយគ្នា រួចលុញជាដុំតូចៗ បោះចូលក្នុងមាត់នាគ។ នាគស៊ីហើយក៏ងាប់ទៅ។ លោកដានីអែលមានប្រសាសន៍ថា៖ «សូមមើលព្រះដែលអ្នករាល់គ្នាតែងតែគោរពបូជា»។ 28 ពេលអ្នកក្រុងបាប៊ីឡូនជ្រាបដំណឹងនេះ គេទាស់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយនាំគ្នាបះបោរប្រឆាំងនឹងស្តេចទាំងស្រែកថា៖ «ព្រះរាជាក្លាយជាជនជាតិយូដាហើយ! ព្រះរាជារំលំព្រះបែល សម្លាប់នាគរាជ ហើយប្រហារពួកបូជាចារ្យទៀត។ 29 បន្ទាប់មក ពួកគេនាំគ្នាទៅគាល់ព្រះរាជា ហើយទូលថា៖ «សូមព្រះករុណាប្រគល់លោកដានីអែលឲ្យយើង! ប្រសិនបើព្រះករុណាមិនយល់ព្រមទេ យើងនឹងធ្វើគត់ព្រះករុណា និងរាជវង្សានុវង្ស»។ 30 ព្រះរាជាយល់ថា ពួកគេគំរាមយ៉ាងខ្លាំង ស្តេចក៏ព្រមប្រគល់លោកដានីអែលឲ្យទៅពួកគេ។ 31 ពួកគេបោះលោកដានីអែលទៅក្នុងរូងតោ ហើយគាត់ស្ថិតនៅទីនោះរយៈពេលប្រាំមួយថ្ងៃ។ 32 ក្នុងរូងនោះមានតោប្រាំពីរក្បាល គេតែងយកសាកសពមនុស្សពីរនាក់ និងចៀមពីរក្បាលឲ្យវាស៊ីរៀងរាល់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលនោះ គេមិនឲ្យចំណីអ្វីសោះ ដើម្បីឲ្យតោហែកលោកដានីអែលស៊ី។ 33 ពេលនោះព្យាការីហាបាគុក ស្ថិតនៅស្រុកយូដា។ លោកដាំបបរ និងយកចំនិតនំបុ័ងតូចៗដាក់ក្នុងចានធំមួយ យកទៅឲ្យអ្នកច្រូតស្រូវនៅឯស្រែ។ 34 ទេវទូតរបស់ព្រះអម្ចាស់ ពោលទៅកាន់ព្យាការីហាបាគុកថា៖ «ចូរយកអាហារដែលអ្នកកាន់នេះ ទៅឲ្យលោកដានីអែល នៅក្នុងរូងតោ នាក្រុងបាប៊ីឡូន»។ 35 ព្យាការីហាបាគុកទូលតបថា៖ «បពិត្រព្រះអម្ចាស់! ទូលបង្គំពុំដែលឃើញក្រុងបាប៊ីឡូនទេ ទូលបង្គំពុំស្គាល់រូងនោះឡើយ»។ 36 ទេវទូតរបស់ព្រះអម្ចាស់ចាប់យួរសក់លោក ហើយនាំទៅយ៉ាងលឿនបំផុតដាក់មាត់រូងតោនៅក្រុងបាប៊ីឡូន។ 37 ព្យាការីហាបាគុក ស្រែកហៅថា៖ «លោកដានីអែលអើយ! លោកដានីអែល! សូមយកអាហារដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់ឲ្យខ្ញុំ យកមកជូនលោកពិសា»។ 38 លោកដានីអែលពោលថា៖ «បពិត្រព្រះជាម្ចាស់ព្រះអង្គមិនបំភ្លេចទូលបង្គំទេ ព្រះអង្គមិនបោះបង់ចោល អស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះអង្គឡើយ»។ 39 លោកដានីអែលក្រោកឈរ ហើយទទួលអាហារយកមកបរិភោគ។ ទេវទូតរបស់ព្រះអម្ចាស់ ក៏នាំព្យាការីហាបាគុកត្រឡប់ទៅស្រុកលោកភ្លាម មួយរំពេច។ 40 ថ្ងៃទីប្រាំពីរព្រះរាជាយាងមកធ្វើពិធីកាន់ទុក្ខលោកដានីអែល។ លុះមកដល់រូងតោ ស្តេចទតមើលខាងក្នុង ឃើញលោកដានីអែលកំពុងអង្គុយ។ 41 ព្រះរាជាមានរាជឱង្ការយ៉ាងខ្លាំងៗថា៖ «បពិត្រព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់លោកដានីអែល! ព្រះអង្គប្រសើរឧត្តម! ក្រៅពីព្រះអង្គ គ្មានព្រះឯទៀតសោះឡើយ!»។ 42 ព្រះរាជាបញ្ជាឲ្យគេយកលោកដានីអែលចេញពីរូងតោ។ រីឯអស់អ្នកដែលប៉ុនប៉ងសម្លាប់លោក ព្រះរាជាបញ្ជាឲ្យគេសម្លាប់នៅក្នុងរូងថ្មវិញ។ តោក៏ហែកស៊ីពួកទាំងនោះភ្លាម នៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះរាជា៕
