ពាក្យលំនាំ
កណ្ឌគម្ពីរពង្សាវតារក្សត្រទី ១ មានកត់ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបន្តពីគម្ពីរសាមូអែលទី១ និងទី២។ នៅដើមដំបូង គម្ពីរនេះមានរៀបរាប់អំពីរាជ្យរបស់ព្រះបាទសាឡូម៉ូន និងស្តេចមួយចំនួនដែលស្នងរាជ្យព្រះបាទសាឡូម៉ូន។
នៅពេលព្រះបាទដាវីឌមានវ័យចាស់ជរា ពុំអាចគ្រប់គ្រងលើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានទៀត បុត្រពីរអង្គរបស់ស្តេចប្រជែងគ្នា ចង់ឡើងស្នងរាជ្យបិតា (១.១‑២.១២)។ នៅទីបំផុត រាជសម្បត្តិបានទៅលើព្រះបាទសាឡូម៉ូន។ ព្រឹត្តិការណ៍ដ៏សំខាន់ក្នុងរជ្ជកាលរបស់ព្រះបាទសាឡូម៉ូន គឺការសង់ព្រះវិហារ និងព្រះបរមរាជវាំង នៅក្រុងយេរូសាឡឹម។ ប៉ុន្តែ នៅចុងបញ្ចប់ ព្រះបាទសាឡូម៉ូនបានបែកចិត្តចេញពីព្រះអម្ចាស់ ទៅថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ (២.១៣‑១១.៤៣)។ ពេលនោះ ព្រះអម្ចាស់បណ្តោយឲ្យអ៊ីស្រាអែលបែកស្រុកជាពីរ: កុលសម្ព័ន្ធនានានៅប៉ែកខាងជើងពុំព្រមចុះចូលនឹងអំណាចបុត្ររបស់ព្រះបាទសាឡូម៉ូនទេ ដូច្នេះ ពួកគេតែងតាំងស្តេចមួយអង្គឲ្យគ្រងរាជ្យលើពួកគេ ហើយដាក់ឈ្មោះនគររបស់ខ្លួនថា «រាជាណាចក្រអ៊ីស្រាអែល» ដែលក្រោយមក មានរាជធានីនៅក្រុងសាម៉ារី។ រីឯកុលសម្ព័ន្ធពីរទៀតដែលនៅខាងត្បូង គឺយូដា និងបេនយ៉ាមីន នៅស្មោះត្រង់នឹងរាជវង្សរបស់ព្រះបាទដាវីឌ ដាក់ឈ្មោះនគររបស់ខ្លួនថា «រាជាណាចក្រយូដា» ដែលមានរាជធានីនៅក្រុងយេរូសាឡឹម(១២.១‑១៤.២០)។ នគរទាំងពីរនេះស្ថិតនៅជានគរជិតខាងគ្នាអស់រយៈពេលប្រមាណពីរសតវត្ស ជួនកាលចងសម្ពន្ធមិត្តជាមួយគ្នា ជួនកាលច្បាំងគ្នា (១៤.២១‑២២.៥៣)។
កណ្ឌគម្ពីរនេះសង្កត់ធ្ងន់លើសារសំខាន់នៃភក្តីភាពរបស់ព្រះមហាក្សត្រចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើស្តេចស្មោះត្រង់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ស្រុកទេសក៏បានសុខសាន្តត្រាណ ចម្រុងចម្រើនដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ បើស្តេចបែកចិត្តចេញពីព្រះជាម្ចាស់ទៅគោរពថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ នោះស្រុកទេសត្រូវជួបនឹងមហន្តរាយ។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ព្យាការីមួយចំនួនឲ្យទៅរំឭកស្តេចអំពីមាគ៌ា និងវិន័យរបស់ព្រះអង្គ។ ក្នុងចំណោមព្យាការីទាំងនោះ លោកអេលីមានឈ្មោះល្បីជាងគេ (១៧‑១៩,២១)។
