អត្ថបទទី១៖ សូមថ្លែងព្រះគម្ពីរលោកតូប៊ីត តប ៦,១០-១១;៧,១.៩-១៧;៨,៤-១០

លោកតូប៊ីតចាត់តូប៊ីយ៉ាជាកូនឱ្យទៅស្រុកម៉ែដ ដោយមានយុវជនម្នាក់ធ្វើដំណើរ​ជាមួយ។ តាមពិតយុវជននោះ គឺទេវទូតរ៉ាផាអែល ដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់ឱ្យមក។ យុវជនតូប៊ីយ៉ានិយាយទៅកាន់យុវជនដែលធ្វើដំណើរជាមួយថា៖ «តើបងចង់ទៅ​សំណាក់នៅកន្លែង​ណា?»។ ទេវទូតឆ្លើយតបថា៖ «នៅភូមិនេះមានបុរសម្នាក់ឈ្មោះ​រ៉ាគូអែល ជាសាច់ញាតិនឹងប្អូន ហើយក៏ជាប់កុលសម្ព័ន្ធណែបថាលីដែរ។ គាត់មានកូនស្រីម្នាក់ឈ្មោះនាងសារ៉ា»។ យុវជនទាំងពីរនាក់ក៏ទៅស្នាក់នៅផ្ទះលោករ៉ាគូអែល។ ម្ចាស់ផ្ទះក៏ទទួលគេដោយ​រាក់ទាក់។ ក្រោយពីបានសារសងជាមួយអ្នកទាំងពីរមក លោករ៉ាគូអែលបញ្ជាឱ្យគេ​កាប់កូនពពែធ្វើម្ហូបអាហារ រួចលោកអញ្ជើញអ្នកទាំងពីរមកពិសា។ ពេលនោះ យុវជនតូប៊ីយ៉ានិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «ក្មួយមិនព្រមទទួលទាន ឬផឹកអ្វីនៅទីនេះ មុនពេលលោកអ៊ំទទួលសំណូមពររបស់ក្មួយទេ គឺសូមលោកអ៊ំលើកនាងសារ៉ាជាកូនស្រីរបស់លោក​អ៊ំ មកធ្វើជាភរិយារបស់ក្មួយ»។ ឮដូច្នេះ លោក​រ៉ាគូអែល​ភ័យតក់ស្លុត ដោយនឹកដល់​រឿងប្តីទាំងប្រាំពីរនាក់​ដែលស្លាប់នៅពេលចង់រួមបវេណីជាមួយកូនស្រីលោក។ លោកបារម្ភខ្លាច​តូប៊ីយ៉ាត្រូវស្លាប់ដូចប្តីមុនៗទៀត។ ពេលនោះលោកមិនហ៊ានឆ្លើយទេ តែ​ទេវទូតរ៉ាផាអែលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់លោកថា៖ «កុំខ្លាចលើកកូនឱ្យប្អូនតូប៊ីយ៉ាអី! ព្រោះប្អូននេះគោរពព្រះជាម្ចាស់ដោយចិត្តស្មោះ ព្រះអង្គក៏បានតម្រូវឱ្យនាងធ្វើជា​ភរិយារបស់គាត់ដែរ។ ហេតុនេះហើយ បានជាគ្មាននរណាម្នាក់អាចធ្វើជាគូគាប់របស់នាងបានឡើយ»។ លោករ៉ាគូអែលឆ្លើយតបថា៖ «ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ព្រះជា​ម្ចាស់បានទទួលពាក្យអង្វរ និងទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថា ព្រះអង្គបាននាំ​ក្មួយទាំងពីរនាក់មកផ្ទះអ៊ំ ដើម្បី​ឱ្យកូនស្រីអ៊ំរៀបការជាមួយបុរសម្នាក់ ក្នុងវង្ស​ត្រកូលរបស់ខ្លួន ស្របតាមធម្មវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ។ ឥឡូវនេះ កុំព្រួយបារម្ភអី​ក្មួយ​តូប៊ីយ៉ាអើយ! អ៊ំលើកនាងសារ៉ាឱ្យក្មួយធ្វើជាភរិយាហើយ»។ លោករ៉ាគូអែល​ក៏ចាប់ដៃស្តាំកូនស្រី ទៅដាក់ក្នុងដៃតូប៊ីយ៉ា ទាំងពោលថា​៖​ «សូមព្រះរបស់លោក​អប្រាហាំ របស់លោកអ៊ីសាក និងរបស់លោកយ៉ាកុបគង់ជាមួយអ្នកទាំងពីរ។ សូម​ព្រះអង្គផ្សំផ្គុំកូនទាំងពីរឱ្យ​ទៅជាគូស្វាមីភរិយា សូមទ្រង់ប្រទានពរដល់កូនទាំងពីរ»។ គេយកក្រដាសមកចុះសំបុត្រអាពាហ៍ពិពាហ៍។ ក្រោយមក គេក៏ជប់លៀង​យ៉ាងសប្បាយរីករាយ ទាំងអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ផង។ ពេលអ្នកទាំងពីរនៅក្នុងបន្ទប់ លោកតូប៊ីយ៉ាទូន្មានដល់ភរិយាថ្មោងថ្មីថា៖​«អូនសារ៉ាអើយ! ចូរក្រោកឡើង! យើងនឹងអង្វរព្រះអម្ចាស់នៅថ្ងៃនេះ ស្អែក និងខានស្អែក។ ក្នុងរយៈពេលបីថ្ងៃនេះ យើងត្រូវចូលរួមរស់ជាមួយព្រះជាម្ចាស់សិន។ លុះដល់យប់ទីបី​កន្លងផុតទៅ ទើបយើងរួមបវេណីជាមួយគ្នា។ យើងទាំងពីរនាក់ជាពូជពង្សនៃប្រជា​ជនដ៏វិសុទ្ធ យើងមិនអាចរួមបវេណី ដូចអ្នកដែលមិនស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ»។ គេក៏ក្រោកឡើងទាំងពីរនាក់ ហើយនាំគ្នាអង្វរព្រះជាម្ចាស់ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ជាទី​បំផុត។ គេអង្វរព្រះអង្គសូមទ្រង់ថែរក្សាការពារគេ។ លោកតូប៊ីយ៉ាអង្វរថា៖ «បពិត្រ​ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ដូនតាយើងខ្ញុំ! សូមឱ្យផ្ទៃមេឃ និងផែនដីកោតសរសើរព្រះអង្គ សូមសមុទ្រ ប្រភពទឹក ទន្លេ និងសព្វសត្វទាំងអស់ដែលនៅក្នុងទឹកកោតសរសើរ​ព្រះអង្គ។ គឺព្រះអង្គហើយដែលបានយកដីមកសូនធ្វើជាលោកអដាំ និងប្រគល់​នាងអេវ៉ាឱ្យជួយនិងបានជាគ្នាផង។ បពិត្រព្រះអម្ចាស់! ឥឡូវនេះព្រះអង្គជ្រាបថា ខ្ញុំយកនាងជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនេះធ្វើជាភរិយា ពុំមែនដើម្បីបម្រើកិលេសតណ្ហាទេ គឺដើម្បីបង្កបង្កើតក្រុមគ្រួសារ ដែលនឹងអរព្រះគុណព្រះអង្គរហូតតរៀងទៅ»។ រីឯ​នាងសារ៉ាអង្វរថា៖ «បពិត្រព្រះអម្ចាស់! សូមព្រះអង្គអាណិតអាសូយើងខ្ញុំផង! សូម​ប្រោសប្រទានឱ្យយើងខ្ញុំទាំងពីរនាក់ បានរស់នៅដោយសុខសាន្ត រហូតដល់ចាស់​ព្រឹទ្ធ​ចាស់ព្រេង»។

ទំនុកតម្កើងលេខ ១២៨ (១២៧),១-៥ បទកាកគតិ

ពិធីអបអរសាទរព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អតាម ១ យហ ៤,៨.៧

អាលេលូយ៉ា! អាលេលូយ៉ា!
ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់។ អ្នកណាមានចិត្តស្រឡាញ់ អ្នកនោះកើតមកពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ អាលេលូយ៉ា!

សូមថ្លែងព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អតាមសន្តម៉ាកុស មក ១២,២៨-៣៤

នៅគ្រានោះ មានធម្មាចារ្យម្នាក់ចូលទៅជិតព្រះយេស៊ូ ហើយទូលសួរព្រះអង្គថា៖ «ក្នុងបណ្តាវិន័យទាំងអស់ តើវិន័យណាសំខាន់ជាងគេ?»។ ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូលឆ្លើយថា៖ «វិន័យទីមួយគឺ “អ៊ីស្រាអែលអើយ! ចូរស្តាប់! ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់យើង​តែមួយព្រះអង្គគត់ ដែលពិតជាព្រះអម្ចាស់។ ត្រូវស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់អ្នកឱ្យអស់ពីចិត្តគំនិត អស់ពីស្មារតី អស់ពីប្រាជ្ញា និងអស់ពីកម្លាំងកាយ”។ រីឯវិន័យ​ទីពីរមានចែងថា “ត្រូវស្រឡាញ់បងប្អូនឯទៀតៗ ឱ្យបានដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង”។ គ្មានវិន័យណាសំខាន់ជាងវិន័យទាំងពីរនេះទេ»។ ធម្មាចារ្យនោះទូលព្រះអង្គថា៖ «លោកគ្រូ! លោកមានប្រសាសន៍ត្រូវណាស់ ហើយពិតផង!។ មានព្រះជាម្ចាស់តែមួយ​ព្រះអង្គគត់ ក្រៅពីព្រះអង្គ គ្មានព្រះឯណាទៀតឡើយ។ បើយើងស្រឡាញ់ព្រះអង្គ​អស់ពីចិត្ដគំនិត អស់ពីប្រាជ្ញា និងអស់ពីកម្លាំងកាយ ហើយយើងស្រឡាញ់បងប្អូន​ឯទៀតៗឱ្យបានដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯងនោះ ប្រសើរជាងថ្វាយតង្វាយដុត និងថ្វាយ​យញ្ញបូជាទៅទៀត»។ កាលព្រះយេស៊ូឮគាត់ឆ្លើយដោយប្រាជ្ញាវាងវៃដូច្នេះ ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលថា៖ «អ្នកនៅមិនឆ្ងាយពីព្រះរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ»។ បន្ទាប់មក​គ្មាននរណាហ៊ានដេញដោលសួរព្រះអង្គទៀតឡើយ។