សូមថ្លែងព្រះគម្ពីរព្យាការីយេរេមី យរ ១៧,៥-១០

ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «ជនណាផ្ញើជីវិតលើមនុស្ស ហើយទុកចិត្តលើអ្វីៗដែលជាលោកីយ៍ដោយបែរចិត្តចេញពីព្រះអម្ចាស់ ជននោះមុខជាត្រូវបណ្តាសាពុំខាន! គេប្រៀបបាននឹងដើមឈើក្រិននៅតាមព្រៃល្បោះ គេពុំអាចជួបនឹងសុភមង្គលឡើយ។ គេរស់នៅតាមកន្លែងក្តៅហួតហែងក្នុងវាលរហោស្ថានជាដីដែលគ្មានអ្វីដុះ និងគ្មានមនុស្សនៅ។ រីឯអ្នកដែលផ្ញើជីវិតលើព្រះអម្ចាស់ និងយកព្រះអង្គជាបង្អែក ពិតជាទទួលព្រះពរមិនខាន!។ អ្នកនោះប្រៀបបាននឹងដើមឈើដុះនៅក្បែរផ្លូវទឹក ដែលមាន​ឫសចាក់ទៅរកទឹកហូរ វាមិនខ្លាចកម្ដៅ ហើយស្លឹករបស់វានៅខៀវខ្ចីជានិច្ច។ នៅពេលរាំងស្ងួតវាមិនព្រួយអ្វីទេ គឺវានៅតែបង្កើតផ្លែផ្កាដដែល។ ចិត្តមនុស្សតែងតែវៀចវេរមិនអាចកែតម្រង់បានឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាអាចមើលចិត្តធ្លុះដែរ។ តែយើងជាព្រះអម្ចាស់ យើងឈ្វេងយល់ជម្រៅចិត្តរបស់មនុស្ស យើងមើលធ្លុះអាថ៌កំបាំងរបស់គេ ដូច្នេះយើងនឹងតបស្នងឱ្យមនុស្សម្នាក់ៗតាមកិរិយាមារយាទរបស់ខ្លួន និងតាមផលនៃអំពើដែលម្នាក់ៗបានប្រព្រឹត្ត។

ទំនុកតម្កើងលេខ ១,១-៦ បទកាកគតិ

ពិធីអបអរសាទរព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អតាម លក ៨,១៥

សូមថ្លែងព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អតាមសន្តលូកា ១៦,១៩-៣១

នៅគ្រានោះ ព្រះយេស៊ូមានព្រះបន្ទូលជាពាក្យប្រស្នាថា៖ «មានមនុស្សម្នាក់ជាអ្នកមាន។ គាត់ប្រើសុទ្ធតែសម្លៀកបំពាក់ល្អៗធ្វើពីក្រណាត់សំពត់ថ្លៃៗ។ គាត់រស់នៅដោយសប្បាយ មានម្ហូបអាហារឆ្ងាញ់ៗបរិបូណ៌រាល់ថ្ងៃ។ មានបុរសម្នាក់ទៀតជាអ្នកក្រ ឈ្មោះឡាសារ។ គាត់កើតដំបៅពេញខ្លួន គាត់តែងដេកនៅមាត់ទ្វាររបងផ្ទះអ្នកមាននោះ។ អ្នកក្រឡាសារ ចង់បរិភោគកម្ទេចអាហារដែលជ្រុះពីតុអ្នកមាននោះណាស់ ហើយក៏មានឆ្កែមកលិទ្ធដំបៅគាត់ទៀតផង។ ថ្ងៃមួយអ្នកក្រនោះស្លាប់ ពួកទេវទូតនាំគាត់យកទៅដាក់ក្បែរលោកអប្រាហាំនៅស្ថានបរមសុខ។ រីឯអ្នកមានក៏ស្លាប់ដែរ គេយកសពគាត់ទៅបញ្ចុះក្នុងផ្នូរ។ នៅស្ថានមនុស្សស្លាប់ អ្នកមាននោះរងទុក្ខទារុណកម្មយ៉ាងខ្លាំង គាត់ងើបមុខទៅលើឃើញលោកអប្រាហាំពីចម្ងាយ ហើយឃើញអ្នកក្រឡាសារនៅក្បែរលោកដែរ។ គាត់ស្រែកអង្វរលោកអប្រាហាំថា៖ «លោកឪពុកអើយ! សូមអាណិតមេត្តាខ្ញុំផង។ សូមលោកឪពុកប្រាប់ឡាសារឱ្យយកម្រាមដៃជ្រលក់ទឹកបន្តក់លើអណ្តាតខ្ញុំបន្តិចមក ព្រោះនៅក្នុងភ្លើងនេះខ្ញុំឈឺចុកចាប់ណាស់»។ លោកអប្រាហាំមានប្រសាសន៍ថា៖ «កូនអើយ! ចូរនឹកចាំថា កាលកូនមានជីវិតនៅឡើយកូនស្គាល់តែសប្បាយ រីឯឡាសារវិញគ្នាស្គាល់តែទុក្ខ។ ឥឡូវនេះឡាសារបានសុខក្សេមក្សាន្តហើយ តែកូនវិញកូនត្រូវឈឺចុកចាប់។ ម្យ៉ាងទៀត មានលំហមួយយ៉ាងធំខណ្ឌយើងពីអ្នករាល់គ្នា ទោះបីអ្នកណាចង់ឆ្លងពីស្ថាននេះទៅរកអ្នករាល់គ្នាក៏ឆ្លងមិនបានឡើយ ទោះបីមានអ្នកណាចង់ឆ្លងពីអ្នករាល់គ្នាមករកយើង ក៏ឆ្លងមិនបានដែរ»។ អ្នកមាននោះអង្វរថា ៖ «លោកឪពុកអើយ! សូមលោកឪពុកមេត្តាចាត់ឡាសារឱ្យទៅផ្ទះឪពុកខ្ញុំផង ខ្ញុំមានបងប្អូនប្រាំនាក់។ សូមឱ្យលោកឡាសារទៅប្រាប់គេឱ្យដឹងខ្លួន កុំឱ្យគេមកកន្លែងរងទុក្ខទារុណកម្មនេះ»។ លោកអប្រាហាំឆ្លើយថា៖ «បងប្អូនរបស់កូនបានឮពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់លោកម៉ូសេ និងពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ពួកព្យាការីឱ្យគេធ្វើតាមពាក្យលោកទាំងនោះចុះ»។ អ្នកមានតបទៅលោអប្រាហាំថា៖ «ទេ! លោកឪពុក ទាល់តែមានអ្នកណាម្នាក់ពីចំណោមមនុស្សស្លាប់ទៅប្រាប់គេ ទើបគេកែប្រែចិត្តគំនិត»។ ប៉ុន្តែលោកអប្រាហាំឆ្លើយតបវិញថា៖ «ប្រសិនបើគេមិនធ្វើតាមពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់លោកម៉ូសេ និងពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ព្យាការីទេនោះ ទោះបីមានមនុស្សស្លាប់ម្នាក់បានរស់ឡើងវិញទៅប្រាប់គេក៏ដោយ ក៏គេមិនព្រមជឿដែរ»។