«សូមកុំលះបង់ទូលបង្គំ នៅគ្រាដែលទូលបង្គំមានវ័យចាស់ជរា» (ទំនុ ៧១,៩)
បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់!
ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលបោះបង់ចោលបុត្រធីតារបស់ព្រះអង្គទេ។ ទោះបីជាអាយុរបស់យើងកើនឡើង និងសុខភាពរបស់យើងកាន់តែធ្លាក់ចុះ ពេលសក់របស់យើងឡើងស្កូវ និងតួនាទីរបស់យើងនៅក្នុងសង្គមត្រូវបាត់បង់ នៅពេលដែលជីវិតរបស់យើងអន់ថយក្នុងការបង្កើតផល ហើយអាចនឹងគ្មានប្រយោជន៍ផងនោះ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនមើលតែសំបកក្រៅទេ (១សម ១៦,៧) ហើយមិនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការជ្រើសរើសអស់អ្នកដែលមនុស្សជាច្រើនឃើញថាគ្មានតម្លៃ។ ព្រះអង្គមិនបោះចោលថ្មណាមួយឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ថ្ម «ចាស់ជាងគេ» គឺជាគ្រឹះដ៏រឹងមាំសម្រាប់ថ្ម «ថ្មី» អាចពឹងផ្អែក ដើម្បីរួមគ្នាសាងសង់ព្រះវិហារខាងវិញ្ញាណ (សូមមើល ១សល ២,៥)
ព្រះគម្ពីរទាំងមូល គឺជារឿងនិទានអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលផ្តល់ឱ្យយើងនូវភាពប្រាកដប្រជានៃការលួងលោមថា ព្រះជាម្ចាស់តែងតែបង្ហាញនូវធម៌មេត្តាករុណារបស់ព្រះអង្គជានិច្ច នៅគ្រប់ដំណាក់កាលនៃជីវិតរបស់យើង និងក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ សូម្បីតែនៅក្នុងការក្បត់របស់ យើង។ ព្រះគម្ពីរទំនុកតម្កើង ពោរពេញទៅដោយភាពអស្ចារ្យនៃចិត្តមនុស្សនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលតែងតែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង ទោះបីជាយើងតូចតាចក៏ដោយ (សូមមើល ទំន ១៤៤,៣-៤)។ គម្ពីរនេះធានាយើងថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើងតាំងពីក្នុងផ្ទៃម្តាយ (ទំន ១៣៩,១៣) ហើយព្រះអង្គមិនបោះបង់ព្រលឹងយើងចោលឡើយ (ទំន ១៦,១០) សូម្បីតែនៅក្នុងស្ថានមនុស្សស្លាប់។ ដូច្នេះ យើងអាចប្រាកដថា ព្រះអង្គនឹងគង់នៅជាមួយយើង ទោះបីនៅពេលវ័យចំណាស់ក៏ដោយ លើសនេះទៅទៀត ក្នុងគម្ពីរមានចែងថា វ័យចំណាស់ជាសញ្ញានៃព្រះពរ។
ហើយយើងក៏រកឃើញនៅក្នុងគម្ពីរទំនុកតម្កើង នូវពាក្យអង្វរដ៏ស្មោះស្ម័គ្រទៅកាន់ព្រះអម្ចាស់នេះដែរ ៖ «សូមកុំបោះបង់ទូលបង្គំ នៅគ្រាដែលទូលបង្គំមានវ័យចាស់ជរា» (សូមមើល ទំន ៧១,៩)។ ពាក្យអង្វរដ៏ខ្លាំងនេះ បណ្តាលឲ្យនឹកឃើញដល់ការរងទុក្ខលំបាកដ៏ខ្លាំងរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលបានស្រែកឡើងនៅលើឈើឆ្កាងថា៖ “ឱព្រះនៃទូលបង្គំ ព្រះនៃទូលបង្គំអើយ ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គបោះបង់ទូលបង្គំចោលដូច្នេះ?” (មថ ២៧, ៤៦)។
ហេតុនេះ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ យើងរកឃើញយ៉ាងពិតប្រាកដ ទាំងភាពស្និទ្ធស្នាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅគ្រប់ដំណាក់កាលនៃជីវិត និងភាពភ័យខ្លាចនៃការបោះបង់ចោល ជាពិសេសនៅពេលចាស់ជរា និងពេលជួបទុក្ខលំបាក។ សេចក្តីនេះមិនផ្ទុយគ្នាទេ។ ដោយក្រឡេកមើលជុំវិញខ្លួនយើង យើងមិនពិបាកមើលឃើញរបៀបដែលពាក្យទូលអង្វរទាំងនេះឆ្លុះបញ្ចាំងពីការពិតជាក់ស្តែងឡើយ។ ជាញឹកញាប់ ភាពឯកកោគឺជាដៃគូដ៏ក្រៀមក្រំនៃជីវិតរបស់ជីដូនជីតា និងមនុស្សចាស់ជរា។ នៅពេលខ្ញុំជាលោកអភិបាលនៅ Buenos Aires ខ្ញុំតែងតែទៅលេងផ្ទះថែទាំចាស់ជរា ហើយខ្ញុំយល់ថា អ្នកនៅទីនោះ កម្រមានអ្នកមកលេងណាស់។ អ្នកខ្លះមិនបានជួបមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន អស់រយៈពេលជាច្រើនខែមកហើយ។
មានហេតុផលជាច្រើន ដែលបណ្តាលឱ្យមានភាពឯកោនេះ។ ក្នុងប្រទេសជាច្រើន ជាពិសេសប្រទេសក្រីក្របំផុត មនុស្សចាស់ជរាមានអារម្មណ៍ឯកោដោយសារតែកូនៗរបស់ពួកគេ ត្រូវបង្ខំចិត្តធ្វើចំណាកស្រុក។ ម៉្យាងវិញទៀត ខ្ញុំគិតពីស្ថានភាពជាច្រើននៃជម្លោះ៖ តើមានមនុស្សចាស់ជរាប៉ុន្មាននាក់ ដែលនៅតែម្នាក់ឯង ដោយសារតែបុរស ទាំងក្មេងទាំងចាស់ ត្រូវបានគេហៅឱ្យធ្វើសង្រ្គាម ហើយស្ត្រី ជាពិសេសម្តាយដែលមានកូនតូចៗ ត្រូវចាកចេញពីស្រុកកំណើត ដើម្បីរក្សាសុវត្ថិភាពសម្រាប់កូនរបស់ពួកគេ។ នៅក្នុងទីប្រជុំជន និងភូមិដែលត្រូវបានបំផ្លិចបំផ្លាញដោយសង្រ្គាម មនុស្សចាស់ជរាជាច្រើននៅតែឯង។ ពួកគេគឺជាសញ្ញាតែមួយគត់នៃជីវិត នៅក្នុងតំបន់ដែលគេបោះបង់ចោល និងសេចក្តីស្លាប់គ្រប់គ្រង។ នៅក្នុងតំបន់ផ្សេងទៀតនៃពិភពលោក មានជំនឿខុសឆ្គងមួយចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងវប្បធម៌ក្នុងស្រុក ដែលបង្កើត អរិភាពចំពោះមនុស្សចាស់ជរា ដោយចោទប្រកាន់មនុស្សចាស់ថាជាអ្នកប្រើប្រាស់វេទមន្តអាក្រក់ ដើម្បីយកថាមពលរបស់មនុស្សវ័យក្មេង។ ហេតុនេះហើយ ក្នុងករណីស្លាប់មុនអាយុ ដោយជំងឺ ឬដោយវាសនាអកុសល ដែលកើតឡើងចំពោះមនុស្សវ័យក្មេង កំហុសត្រូវបានដាក់លើមនុស្សចាស់។ គំនិតនេះត្រូវតែទប់ទល់ និងបំបាត់ចោល។ នោះហើយគឺជាការរើសអើងគ្មានមូលដ្ឋានមួយ ដែលជំនឿគ្រីស្តសាសនាបានរំដោះយើង ប៉ុន្តែ វាបន្តជំរុញឲ្យមានជម្លោះរវាងមនុស្សវ័យក្មេង និងមនុស្សចាស់។
សព្វថ្ងៃ បើយើងគិតពិចារណាឲ្យបានច្បាស់ ការចោទប្រកាន់ថាមនុស្សចាស់ «បំផ្លាញអនាគតរបស់មនុស្សវ័យក្មេង» កើតមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង។ ការចោទប្រកាន់នេះមានវត្តមានតាមទម្រង់ផ្សេងៗ ក្នុងសង្គមជឿនលឿន និងទំនើបបំផុត។ ឧ. ក្នុងសង្គមទាំងនោះ មានគេជឿថា មនុស្សចាស់ជរាបង្ខំឲ្យរដ្ឋាភិបាលចាយថវិកា ដែលគួរទុកសម្រាប់អភិវឌ្ឍន៍ប្រទេស និងយុវវ័យ មកថែរក្សាពួកគាត់។ នេះជាការយល់ឃើញខុសពីការពិត។ ហាក់បីដូចជា ជីវិតរបស់មនុស្សចាស់ កំពុងតែងគំរាមកំហែងជីវិតយុវជន ហើយដើម្បីលើកស្ទួយមនុស្សវ័យក្មេង ត្រូវតែធ្វើព្រងើយកន្តើយចំពោះមនុស្សចាស់ជរា ឬក៏លុបបំបាត់ពួកគាត់ចោលទៀតផង។ ការប្រឆាំងរវាងជំនាន់មនុស្ស គឺជាការភាន់ច្រឡំ និងជាផ្លែឈើពុលរបស់វប្បធម៌ដណ្តើមរកការឈ្នះ។ ការញុះញង់ឲ្យយុវជនប្រឆាំងនឹងមនុស្សចាស់ គឺជាទម្រង់នៃឧបាយកលដែលមិនអាចទទួលយកបាន ៖ «គំនិតនេះនាំឲ្យគ្រោះថ្នាក់ដល់សណ្តាប់ធ្នាប់នៃជីវិត ដែលអាយុនីមួយៗមានការតគ្នាពីក្មេងដល់ចាស់ ហើយរឿងនេះ គឺជាគោលដើម្បីយល់ និងផ្តល់តម្លៃដល់ជីវិតមនុស្សទាំងស្រុង» ( មេរៀនអប់រំជំនឿ ថ្ងៃទី២៣ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២២)។
ទំនុកតម្កើងដែលបានលើកឡើងខាងលើ (ពាក្យទទូចអង្វរសូមកុំឲ្យគេបោះបង់ចោលក្នុងវ័យចំណាស់) ថ្លាថ្លែងអំពីការទូលអង្វរដែលបង្ហាញពីភាពតានតឹងជុំវិញជីវិតមនុស្សចាស់ជរា។ ពាក្យអង្វរទាំងនេះហាក់ដូចជាហួសហេតុ ប៉ុន្តែយើងអាចយល់បាន ប្រសិនបើយើងចាត់ទុកថា ភាពឯកោ និងការបោះបង់ចោលមនុស្សចាស់ មិនមែនជារឿងចៃដន្យ ឬជៀសមិនរួចនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញជាលទ្ធផលនៃជម្រើស (ដោយនយោបាយ សេដ្ឋកិច្ច សង្គម និងបុគ្គល) ដែលមិនទទួលស្គាល់ភាពថ្លៃថ្នូររបស់មនុស្សគ្រប់រូប “ក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈ និងស្ថានភាពណាមួយ ដែលបុគ្គលនោះជួបប្រទះ” ( Decl. Dignitas infinita, n. 1) ។ រឿងនេះអាចកើតឡើងនៅពេលដែលយើងបាត់បង់អត្ថន័យនៃតម្លៃរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ហើយមនុស្សយើងក្លាយទៅជាតម្លៃមួយតែប៉ុណ្ណោះ ដែលក្នុងករណីខ្លះ ថ្លៃហួសពីការបង់ប្រាក់ទៀតផង។ អាក្រក់បំផុតនោះ គឺជារឿយៗ មនុស្សចាស់ខ្លួនឯងត្រូវធ្លាក់ក្រោមឥទ្ធិពលនៃចិត្តគំនិតនេះ ហើយចាត់ទុកខ្លួនឯងជាបន្ទុកមួយ និងចង់ឲ្យខ្លួនឯងរលត់បាត់ទៅ។
ម្យ៉ាងវិញទៀត នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ មានបុរស និងស្ត្រីជាច្រើន ស្វែងរកការបំពេញផ្ទាល់ខ្លួននៅក្នុងអត្ថិភាពមួយដែលមានលក្ខណៈស្វយ័ត និងឯករាជ្យពីអ្នកដទៃតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ សមាជិកភាពជាក្រុមស្ថិតនៅក្នុងវិបត្តិ ហើយភាពជាបុគ្គលកំពុងតែបញ្ជាក់ថា៖ ការផ្លាស់ប្តូរពី “យើង” ទៅ “ខ្ញុំ” ហាក់ដូចជាសញ្ញាយ៉ាងច្បាស់លាស់បំផុតមួយនៃសម័យរបស់យើង។ គ្រួសារ ដែលជាទឡ្ហីករណ៍ដំបូង និងខ្លាំងបំផុត ប្រឆាំងនិងគំនិតដែលថាយើងអាចសង្គ្រោះខ្លួនឯងបាន គឺជាជនរងគ្រោះម្នាក់នៃវប្បធម៌បុគ្គលនិយមនេះ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលយើងចាស់ ហើយកម្លាំងរបស់យើងកាន់តែធ្លាក់ចុះនោះ ការបំភាន់នៃបុគ្គលនិយមថា យើងមិនត្រូវការនរណាម្នាក់ ហើយយើងអាចរស់នៅដោយគ្មានទំនាក់ទំនងក្នុងសង្គម បង្ហាញភាពពិតរបស់វា។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងឃើញថាខ្លួនយើងត្រូវការអ្វីៗទាំងអស់ មិនមែនម្នាក់ឯង ដោយគ្មានជំនួយ គ្មានអ្នកណាពឹងពាក់នោះទេ។ នេះជាការរកឃើញដ៏អាក្រក់មួយ ដែលមនុស្សជាច្រើនធ្វើបន្ទាប់ពីហួសពេលទៅហើយ។
ភាពឯកោ និងការបោះបង់ចោល បានក្លាយជាកត្តាញឹកញាប់នៅក្នុងទិដ្ឋភាពសង្គមបច្ចុប្បន្ននេះ។ សេចក្តីនេះមានមូលហេតុច្រើនយ៉ាង។ ក្នុងករណីខ្លះ វាជាលទ្ធផលនៃការបណ្តេញចេញតាមការគ្រោងទុក ដែលជាប្រភេទនៃ “ការឃុបឃិតក្នុងសង្គម” ដ៏សោកសៅ។ ជាអកុសល ក្នុងករណីផ្សេងទៀត វាជាការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់បុគ្គល។ ក្នុងករណីខ្លះទៀត គេដាក់មនុស្សចាស់ឲ្យទទួលយកសេចក្តីនេះ ដោយលេសថា ជាជម្រើសតាមសេរីភាព។ យើងបានបាត់បង់ “រសជាតិនៃភាតរភាព” ( Encyclical Fratelli Tutti, 33) ហើយយើងពិបាកគិតសូម្បីតែជម្រើសផ្សេងទៀត។ យើងអាចសង្កេតឃើញនៅក្នុងមនុស្សវ័យចំណាស់ជាច្រើន នូវអារម្មណ៍នៃការលាលែងពីតំណែង ដែលព្រះគម្ពីរនាងរូថនិយាយអំពីនាងណាអូមី នៅពេលមាន វ័យចំណាស់ ក្រោយពីប្ដី និងកូនៗរបស់នាងស្លាប់ទៅ បានទូន្មានកូនប្រសាស្រីពីរនាក់ឈ្មោះអ៊រប៉ា និងនាងរូថ ឲ្យត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់គេវិញ (មើល រូថ ១,៨)។ ដូចមនុស្សចាស់ជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ នាងណាអូមី ខ្លាចរស់នៅតែម្នាក់ឯង ប៉ុន្តែនាងមិនអាចនឹកឃើញអ្វីផ្សេងទៀតបានទេ។ នាងដឹងថា ក្នុងនាមនាងជាស្ត្រីមេម៉ាយ នាងមិនមានតម្លៃក្នុងសង្គម ហើយជឿថានាងនឹងក្លាយជាបន្ទុកដល់នារីវ័យក្មេងពីរនាក់នោះ ដែលខុសពីខ្លួននាងផ្ទាល់ មានជីវិតពោរពេញនៅចំពោះមុខ។ នេះហើយជាមូលហេតុ ដែលនាងណាអូមីគិតថា វាប្រសើរជាងក្នុងការដកខ្លួន ហើយនាងផ្ទាល់ក៏បានណែនាំកូនប្រសាស្រីទាំងពីរ ឲ្យចាកចេញពីនាង និងកសាងអនាគតរបស់ពួកគេទៅកន្លែងផ្សេង (មើល រូថ ១,១១-១៣)។ ពាក្យរបស់នាងណូអេមីបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីប្រពៃណីសង្គម និងសាសនានៅសម័យនោះ ដែលហាក់ដូចជាកំណត់ជោគវាសនារបស់នាង។
ពេលនេះ ការនិទានរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរបង្ហាញយើងនូវចម្លើយពីរផ្សេងគ្នា ទៅនឹងដំបូន្មានរបស់នាងណាអូមី គឺនៅចំពោះយាយចាស់ជរា។ ម្នាក់ក្នុងចំណោមកូនប្រសាស្រីទាំងពីរឈ្មោះ អ៊រប៉ា ដែលស្រឡាញ់នាងណាអូមីដែរ បានថើបនាងយ៉ាងស្និទ្ធស្នាល ប៉ុន្តែទទួលយកអ្វីដែលហាក់ដូចជាដំណោះស្រាយតែមួយគត់ ដែលអាចធ្វើទៅបាន ហើយចាកចេញទៅ។ ផ្ទុយទៅវិញ នាងរូថមិនបានចាកចេញពីនាងណាអូមីទេ ហើយនិយាយទៅកាន់នាងដោយពាក្យគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលថា៖ «សូមអ្នកម្ដាយកុំបង្ខំកូនឲ្យចាកចេញពីអ្នកម្ដាយធ្វើអ្វី!» (រូថ ១,១៦)។ នាងមិនខ្លាចក្នុងការប្រឈមនឹងទំនៀមទម្លាប់ និងគំនិតទូទៅនោះទេ។ នាងមានអារម្មណ៍ថា ស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់នេះត្រូវការនាង ហើយដោយភាពក្លាហាន នាងបានជ្រើសរើសនៅក្បែរនាងណាអូមី ដែលនឹងក្លាយទៅជាការចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរជាថ្មីសម្រាប់ពួកគេទាំងពីរ។ សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា ដែលធ្លាប់យល់ស្របនឹងគំនិតថា ភាពឯកោគឺជាជោគវាសនាដែលមិនអាចជៀសបាន នាងរូថបង្រៀនថា ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងការអង្វរថា «កុំបោះបង់ខ្ញុំចោល» គេអាចនិយាយថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនបោះបង់ចោលអ្នកទេ»។ នាងរូថមិនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការបដិសេធអ្វី ដែលហាក់ដូចជាការពិតមិនអាចកែប្រែបាន៖ ការរស់នៅតែម្នាក់ឯងមិនមែនជាជម្រើសតែមួយគត់ទេ! វាមិនមែនជារឿងចៃដន្យទេដែលនាងរូថ (ជាអ្នកដែលនៅជិតស្និទ្ធនឹងនាងណាអូមី ដែលមានវ័យចំណាស់) ជាបុព្វបុរសរបស់ព្រះមេស្ស៊ី (សូមមើល មថ ១,៥) របស់ព្រះយេស៊ូ អេម៉ានូអែល ជា “ព្រះជាម្ចាស់គង់ជាមួយយើង” ជាអ្នកដែលនាំមកនូវភាពជិតស្និទ្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់ដល់មនុស្សទាំងអស់ ក្នុងគ្រប់ស្ថានភាព និងគ្រប់វ័យ។
សេរីភាព និងភាពក្លាហានរបស់នាងរូថ បានអញ្ជើញយើងឱ្យដើរតាមមាគ៌ាថ្មី ៖ ចូរដើរតាមគន្លងរបស់នាង រូថ។ ចូរយើងចាប់ផ្តើមដើរជាមួយស្ត្រីវ័យក្មេងបរទេសនេះ និងជាមួយយាយចាស់ណាអូមី សូមកុំខ្លាចផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់របស់យើង ហើយស្រមៃមើលអនាគតផ្សេងសម្រាប់មនុស្សចាស់របស់យើង។ សូមឲ្យយើងដឹងគុណចំពោះអស់អ្នក ដែលលះបង់អ្វីៗទាំងអស់ ធ្វើតាមគំរូរបស់នាងរូថ ហើយមើលថែមនុស្សចាស់ ឬបង្ហាញភាពស្និទ្ធស្នាលប្រចាំថ្ងៃចំពោះមាតាបិតា ឬអ្នកស្គាល់គ្នាដែលគ្មានអ្នកណាម្នាក់សោះ។ នាងរូថបានជ្រើសរើសស្នាក់នៅជាមួយណាអូមី ហើយបានទទួលពរ៖ តាមរយៈអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយអំណរ ទទួលកូនចៅ និងផ្ទះសម្បែង។ រឿងនេះតែងតែកើតឡើងគ្រប់ពេល និងសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់៖ នៅពេលយើងនៅជិតមនុស្សចាស់ ហើយទទួលស្គាល់តួនាទីដែលមិនអាចជំនួសបានរបស់ពួកគេនៅក្នុងគ្រួសារ ក្នុងសង្គម និងក្នុងព្រះសហគមន៍ យើងក៏នឹងទទួលបានអំណោយ និងពរជាច្រើនផងដែរ។
ក្នុងទិវាពិភពលោកនៃជីដូនជីតា និងមនុស្សចាស់ លើកទី៤នេះ សូមឲ្យយើងបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ទន់ភ្លន់របស់យើងចំពោះជីដូនជីតា និងមនុស្សមានវ័យចំណាស់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់យើង។ ចូរយើងចំណាយពេលវេលាជាមួយអ្នកដែលបាក់ទឹកចិត្ត និងអ្នកដែលលែងសង្ឃឹមថា អនាគតផ្សេងអាចធ្វើទៅ
បាន។ ចូរយើងប្រឆាំងចំពោះអាកប្បកិរិយាអាត្មានិយម ដែលនាំទៅរកការបដិសេធ និងភាពឯកោ ដោយការបើកចិត្តគំនិត និងបង្ហាញទឹកមុខរីករាយរបស់អ្នក ដោយភាពក្លាហានក្នុងការនិយាយថា “ខ្ញុំមិនបោះបង់ចោលអ្នកទេ” ហើយហ៊ានចាប់ផ្តើមផ្លូវមួយផ្សេងទៀត។
លោកតា លោកយាយ និងអស់អ្នកមានវ័យចំណាស់ជាទីគោរព ខ្ញុំសូមប្រទានពរ អមដោយការអធិដ្ឋានដល់អស់លោក និងអស់អ្នកដែលនៅជិត។ ហើយសូមអ្នកទាំងអស់កុំភ្លេចអធិដ្ឋានសម្រាប់ខ្ញុំផង។
ធ្វើនៅក្រុងរ៉ូម ព្រះវិសាលវិហារ សន្តយ៉ូហាន ឡាត្រង់
ថ្ងៃទី២៥ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២៤
សម្តេចប៉ាប ហ្វ្រង់ស៊ីស្កូ
