ពាក្យលំនាំ
តាមប្រពៃណីរបស់ជនជាតិយូដា គេចាត់ទុកកណ្ឌគម្ពីរនេះជាស្នាដៃរបស់ព្យាការីយេរេមី ហើយនៅក្នុងគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីចាស់ជាភាសាក្រិក គេហៅកណ្ឌគម្ពីរនេះថា «សំណោករបស់លោកយេរេមី»។ ក្នុងគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីចាស់ជាភាសាហេប្រឺ មានចំណងជើង «ម្ដេចក៏បែបនេះ!» ដោយយោងតាមពាក្យនៅខាងដើមកណ្ឌគម្ពីរនេះ។ កណ្ឌគម្ពីរ «សំណោក» ចងក្រងឡើងជាលំនាំកំណាព្យប្រាំ ដែលវគ្គនីមួយៗចាប់ផ្តើមដោយតួអក្សររបស់ព្យញ្ជនៈហេប្រឺ និងតាមលំដាប់លំដោយ។
កំណាព្យទាំងប្រាំនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរនេះ ថ្លែងពីសេចក្ដីតែមួយ គឺក្រុងយេរូសាឡឹមធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់កងទ័ពបាប៊ីឡូន នៅឆ្នាំ ៥៨៧ មុនគ្រីស្តសករាជ។ ការបែកក្រុងយេរូសាឡឹមនេះជាចុងបញ្ចប់នៃរាជាណាចក្រយូដា រាជវង្សអ៊ីស្រាអែលត្រូវរលាយ ហើយប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងមូលត្រូវវេទនា និងអាម៉ាស់។
អស់អ្នកដែលនៅសេសសល់ពីមហន្តរាយនេះ ចងចាំទុកនូវសោកនាដកម្ម ដែលពួកគេបានឆ្លងកាត់ និងចោទសួរថា «តើនរណាជាមូលហេតុនៃមហន្តរាយរបស់ប្រជាជាតិនេះ? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តចំពោះប្រជារាស្ដ្ររបស់ព្រះអង្គ ហាក់ដូចជាប្រព្រឹត្តចំពោះសត្រូវដូច្នេះ?»។ តាមរយៈព្រឹត្តិការណ៍នេះ តើព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យលុបបំបាត់ព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គចំពោះព្រះបាទដាវីឌឬ? ព្រះអង្គបានសន្យាចំពោះព្រះបាទដាវីឌថា «ពូជពង្ស និងរាជសម្បត្តិរបស់អ្នកនឹងនៅស្ថិតស្ថេររហូតតទៅ ហើយរាជបល្ល័ង្ករបស់អ្នកក៏នឹងបានរឹងមាំរហូតតទៅដែរ» (២សម ៧.១៦)។ ឥឡូវនេះ ស្រុកទេសត្រូវវិនាស ធ្លាក់ក្នុងកណ្ដាប់ដៃខ្មាំង ហើយរាជវង្សក៏រលាយដែរ។ ប៉ុន្តែ អ្នកទាំងនោះទទួលស្គាល់ថា អ៊ីស្រាអែលត្រូវវេទនា ព្រោះតែអំពើបាបរបស់ខ្លួន។ ពួកគេក៏នឹកចាំដែរថា ព្រះអង្គតែងតែសម្ដែងព្រះហឫទ័យសប្បុរស ហើយព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គមានទំហំធំពន់ពេកក្រៃ (៣.២២,២៣)។
កណ្ឌគម្ពីរនេះជួយយើងឲ្យយល់ថា ទោះបីមានទុក្ខលំបាកធំៗកើតឡើងក្តី ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានសេចក្ដីសង្ឃឹមជានិច្ច។
