«ការស្តាប់ជាមួយត្រចៀកនៃបេះដូង»
បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់!
កាលពីឆ្នាំទៅយើងបានគិតលើប្រធានបទមួយ ស្ដីអំពី “មកអ្នកនឹងឃើញ” ដែលជាប្រធានបទ ដើម្បីឲ្យយើងបានរកឃើញធាតុពិត និងភាពដែលអាចធ្វើទៅបាន ដែលចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងបទពិសោធនៃព្រឹត្តិការណ៍និងការជួបមនុស្សទូទៅ។ ដោយបន្តនៅជាមួយរឿងនេះ ខ្ញុំសូមឲ្យបងប្អូនយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែមទៀត ទៅនឹងពាក្យមួយថា “ស្ដាប់” ដែលជាវេយ្យាករណ៍នៃទំនាក់ទំនង និងជាលក្ខខណ្ឌមួយសម្រាប់ការសន្ទនាយ៉ាងពិតប្រាកដ។
ជាការពិតយើងបានបាត់បង់លទ្ធភាពនៃការស្ដាប់ ចំពោះមនុស្សដែលកំពុងនៅទល់មុខយើង ក៏ដូចគ្នាដែរចំពោះការទំនាក់ទំនងជាលក្ខណៈធម្មតាប្រចាំថ្ងៃ និងនៅពេលដែលយើងកំពុងតែតស៊ូមតិ ដែលនេះមានសារៈសំខាន់នៅក្នុងជីវិតរស់នៅស៊ីវិល័យរបស់យើង។ ទន្ទឹមនឹងនេះដែរ ការស្ដាប់កំពុងតែឆ្លងកាត់ការអភិវឌ្ឍថ្មីមួយដ៏សំខាន់នៅក្នុងវិស័យទំនាក់ទំនងនិងព័ត៌មាន តាមរយៈផតខាស(Podcast) និងការផ្សព្វផ្សាយព័ត៌មានជាសារសំឡេងផ្សេងៗដែលអាចបម្រើដល់ការស្ដាប់ គឺនៅតែមានសារៈសំខាន់សម្រាប់ទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស។
វេជ្ជបណ្ឌិតម្នាក់ដែលគួរឲ្យគោរព ត្រូវបានគេចោទសួរទាក់ទងជាមួយនឹងការព្យាបាលរបួសនៃព្រលឹងយ៉ាងនេះថា តើតម្រូវការដ៏ធំបំផុតរបស់មនុស្សគឺជាអ្វី? គាត់បានឆ្លើយថា “បំណងប្រាថ្នាគ្មានព្រំដែនគឺដើម្បីឲ្យគេស្តាប់គាត់”។ បំណងប្រាថ្នាដែលតែងតែលាក់កំបាំង ក៏ប៉ុន្តែវាប្រឈមទៅនឹងមនុស្សមួយក្រុមដែលតាំងខ្លួនជាអ្នកអប់រំ ឬអ្នកចេះដឹង ឬអ្នកដែលមានចរិកដើរតួជាអ្នកប្រាស្រ័យទាក់ទង មានដូចជា ឪពុកម្តាយ លោកគ្រូអ្នកគ្រូ គ្រូគង្វាល បុគ្គលិកព្រះវិហារ អ្នកសារព័ត៌មានអាជីព និងអ្នកដែលកំពុងតែនិយាយទៅកាន់សង្គមឬក៏ អ្នកនយោបាយជាដើម។
ស្ដាប់ជាមួយនឹងត្រចៀកនៃបេះដូង
នៅក្នុងទំព័រនៃអត្ថបទគម្ពីរ យើងរៀនថា ការស្ដាប់គឺមិនមែនមានន័យថា ពួកយើងគ្រាន់តែឮព្រះបន្ទូល របស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែតាមការពិតវាបានភ្ជាប់យ៉ាងសំខាន់រវាងទំនាក់ទំនងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមួយនឹងមនុស្ស។ «អ៊ីស្រាអែលអើយ ចូរស្ដាប់!» (ទយ៦,៤)។ នេះគឺជាព្រះបន្ទូលដំបូងក្នុងវិន័យ១០ប្រការ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូល ហើយវាត្រូវបានយកមកបញ្ជាក់នៅក្នុងលិខិតរបស់សន្តប៉ូលត្រង់ចំណុចមួយថា «ជំនឿគឺបានមកពីការស្ដាប់» (រ៉ូម១០,១៧)។ ជាការពិតជាក់ស្ដែង ព្រះបន្ទូលទាំងនេះគឺមកពីព្រះជាម្ចាស់ដែលមានបន្ទូលមកកាន់យើង ហើយយើងជាអ្នកស្ដាប់ត្រូវតែឆ្លើយតបដោយការស្ដាប់ព្រះអង្គវិញ។ នៅចុងបញ្ចប់ ការស្ដាប់នេះលេចចេញជារូបរាងដោយការប្រសូតរបស់ព្រះកុមារយេស៊ូ ដែលកើតមកពីធម៌មេត្តាករុណារបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺបានមកពីការឆ្លើយតប របស់ឪពុកនិងម្តាយ(យ៉ូសែបនិងម៉ារី)របស់ព្រះអង្គ។ នៅក្នុងចំណោមវិញ្ញាណទាំងប្រាំរបស់យើង មួយនៅក្នុងចំណោមនោះដែលព្រះជាម្ចាស់បានផ្តល់ឲ្យយើងគឺ ឲ្យយើងអាចស្ដាប់បាន ដែលនេះប្រហែលមកពី វាមានឯកសិទ្ធិមួយពិសេស ហើយប្រហែលជាឆ្លាតជាងការមើលឃើញទៅទៀត និងវាបាននាំឲ្យមនុស្សមានសេរីភាពច្រើនជាងមុន។
ការស្ដាប់ ឆ្លើយតបទៅនឹងភាពសុភាពរាបសារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺជាសកម្មភាពដែលអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញព្រះអង្គថា ទ្រង់ជាអ្នកមានព្រះបន្ទូល ហើយព្រះបន្ទូលនេះបង្កើតបុរសនិងស្ត្រីជារូបតំណាងរបស់ព្រះអង្គ ហើយដោយការស្ដាប់ ពួកគេបានក្លាយជាដៃគូសន្ទនារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ភាពជាមនុស្សលោក ហេតុនេះហើយបានជាព្រះអង្គផ្ទៀងព្រះកាណ៌ស្ដាប់ពួកគេ។
ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សបានព្យាយាមចាកចេញពីការទំនាក់ទំនង ដោយពួកគេប្រែបែរខ្នង និងបាន «បិទត្រចៀករបស់ពួកគេ» ដោយពួកគេមិនស្តាប់ទៀតទេ។ ការបដិសេធមិនស្ដាប់ជារឿយៗ ត្រូវបានប្រែបញ្ចប់ទៅដោយភាពខឹងសម្បាទៅកាន់អ្នកដទៃ ដូចជាអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះលោកឧបដ្ឋាកស្តេផាន «គឺអស់អ្នកដែលបានស្ដាប់លោកហើយ បានយកដៃខ្ទប់ត្រចៀក ហើយនាំគ្នាស្ទុះទៅសង្គ្រប់ពីលើលោក» (កក៧,៥៧)។
ម្យ៉ាងវិញទៀតព្រះជាម្ចាស់តែងតែបង្ហាញព្រះអង្គដោយការប្រាស្រ័យទាក់ទងដោយសេរី ហើយមួយវិញទៀត បុរសនិងស្ត្រីត្រូវបានសួរនាំដោយទន់ភ្លន់ក្នុងគោលបំណងឲ្យស្ដាប់ព្រះអង្គ។ ព្រះអម្ចាស់ បានហៅមនុស្ស ដោយចងសម្ព័ន្ធមេត្រីនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដូច្នេះ គេអាចពេញលក្ខណៈ ក្លាយទៅជាអ្វីដែលគេគឺជាគេ ក្នុងនោះរួមមាន រូបរាង និងលក្ខណៈដូចព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងសមត្ថភាពនៃការស្ដាប់ ស្វាគមន៍ និងផ្ដល់កន្លែងសម្រាប់អ្នកដទៃ។ មូលដ្ឋាននៃការស្ដាប់ គឺជាចំណុចនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់។
ហេតុនេះហើយ ក្រោយស្តាប់ពាក្យប្រស្នាអំពីអ្នកសាបព្រោះរួច ព្រះយេស៊ូគ្រីស្តហៅសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ ឲ្យមកជុំគ្នា ហើយដាស់តឿនពួកគេថា «ចូរប្រុងប្រយ័ត្នអំពីរបៀបដែលអ្នករាល់គ្នាស្តាប់»(លក៨,១៨) ព្រះអង្គចង់បញ្ជាក់ថា មិនគ្រាន់តែស្ដាប់ធម្មតានោះទេ ប៉ុន្តែគឺត្រូវស្ដាប់ដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។ ព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលទៀតថា «អស់អ្នកដែលស្ដាប់ព្រះបន្ទូល ហើយចងចាំទុកយ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្ត រហូតដល់បានបង្កើតផលផ្លែជាច្រើនដោយចិត្តស៊ូទ្រាំ» (លក៨.១៥)។ វាមិនគ្រាន់តែស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ទៅនឹងមនុស្សដែលកំពុងនិយាយមកកាន់យើង ទៅនឹងអ្វីដែលយើងស្ដាប់លឺ ហើយទៅនឹងរបៀបដែលយើងស្ដាប់ដែលនឹងឲ្យយើងរីកចម្រើនក្នុងសិល្បៈនៃការប្រាស្រ័យទាក់ទងទេ ហើយក៏មិនមែនបេះដូងពោរពេញដោយទ្រឹស្ដីឬក៏បច្ចេកទេសនោះដែរ «ក៏ប៉ុន្តែ គឺជាការបើកចិត្តឲ្យទូលាយ ដែលជំរុញឲ្យមានភាពជិតស្និទ្ធដែលអាចធ្វើទៅបាន។» (Apostolic Exhortation Evangelii Gaudium, 171)
យើងទាំងអស់គ្នាមានត្រចៀក ប៉ុន្តែពេលខ្លះ សូម្បីតែអ្នកដែលមានការស្ដាប់ល្អ ក៏គ្មានលទ្ធភាពស្ដាប់នរណាម្នាក់ផងដែរ។ ជាការពិត នេះគឺជាភាពថ្លង់ម៉្យាងនៅខាងក្នុងខ្លួនរបស់មនុស្សដែលអាក្រក់ជាងរូបរាងកាយពិតប្រាកដទៅទៀត។ ជាការពិត ការស្ដាប់ត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើបុគ្គលនោះទាំងស្រុង ដោយមិនត្រឹមតែស្ដាប់តែប៉ុណ្ណោះ អ្នកដែលអង្គុយស្ដាប់ពិតប្រាកដនោះគឺបេះដូង។ នៅគ្រាដែលស្ដេចសាឡូម៉ូនគ្រងរាជ្យក្នុងវ័យក្មេង ព្រះអង្គបានហៅខ្លួនឯងជាអ្នកមានប្រាជ្ញា ពីព្រោះទ្រង់បានទូលសុំព្រះអម្ចាស់ ប្រទានឲ្យព្រះអង្គ «ចេះស្ដាប់ដោយបេះដូង» គឺចេះវិនិច្ឆ័យស្គាល់ការណ៍ល្អការណ៍អាក្រក់(១ពង្ស៣,៩)។ សន្តអគូស្ទីន ធ្លាប់លើកទឹកចិត្តឲ្យមានការស្ដាប់ដោយប្រើបេះដូង ដោយទទួលព្រះបន្ទូលមិនមែនតែសភាពខាងក្រៅតាមត្រចៀកប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ដោយប្រើបេះដូងប្រកបដោយវិញ្ញាណ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា «កុំគ្រាន់តែស្ដាប់នឹងត្រចៀក ក៏ប៉ុន្តែត្រូវស្ដាប់ដោយប្រើត្រចៀកនៃបេះដូង»[1]។ សន្តហ្វ្រង់ស្វ័រនៅអាស៊ីស៊ី បានបង្រៀនក្រុមបព្វជិតរបស់គាត់ «ឲ្យចេះប្រើត្រចៀកនៃបេះដូង» ផងដែរ។[2]
ជាមួយគ្នានេះ នៅពេលដែលយើងស្វែងរកកិច្ចសន្ទនាពិតប្រាកដមួយ ប្រភេទនៃការស្ដាប់ត្រូវបានរកឃើញជាដំបូងគឺ ការស្ដាប់មនុស្សម្នាក់ ស្តាប់តម្រូវការពិតប្រាកដរបស់មនុស្សម្នាក់ ស្តាប់អ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះបុគ្គលម្នាក់នោះ។ ហើយយើងគ្រាន់តែអាចចាប់ផ្តើមស្ដាប់អ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងក្លាយស្នាព្រះហស្ដមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលសម្រេចចិត្តមានទំនាក់ទំនងជាមួយបងប្អូនឯទៀត និងទៅកាន់អ្នកដទៃទៀត។ យើងមិនមែនបង្កើតឡើងដើម្បីរស់នៅដូចជាគ្រាប់បែកនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែយើងរស់នៅដើម្បីរួបរួមគ្នា។
ការស្ដាប់ជាលក្ខខណ្ឌនៃការទំនាក់ទំនងល្អ
មានប្រភេទនៃការស្តាប់ឮដែលមិនមែនជាការស្តាប់ ប៉ុន្តែវាផ្ទុយពីការលួចស្ដាប់។ ជាការពិតការលួចស្ដាប់ ឬក៏ចារកម្ម គឺជាការស្វែងរកការចាប់អារម្មណ៍របស់យើងផ្ទាល់ខ្លួន ហើយវាក៏ជាវត្តមានរបស់មារសាតាំង ដែលសព្វថ្ងៃនេះកំពុងតែក្លាយទៅជាការល្បួងដែលមិនធ្លាប់មានក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដែលវាហាក់ដូចជាកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅនៅក្នុងសម័យបណ្ដាញសង្គម។ ជាមួយគ្នានេះអ្វីដែលសំខាន់ធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនងបានល្អប្រសើរ និងពោរពេញទៅដោយភាពជាមនុស្ស គឺការស្ដាប់មនុស្សដែលនៅចំពោះមុខយើង ការប្រាស្រ័យទាក់ទងទល់មុខគ្នា ការស្ដាប់មនុស្សណាម្នាក់ដោយយុត្តិធម៌ដោយទំនុកចិត្ត និងដោយការបើកចំហដោយស្មោះត្រង់។
កង្វះការស្តាប់ដែលយើងធ្លាប់មានបទពិសោធជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង គឺជាអកុសល ក៏បង្ហាញឲ្យឃើញនៅក្នុងជីវិតជាសាធារណៈផងដែរ ជំនួសឲ្យការស្ដាប់គ្នាទៅវិញទៅមក នៅគ្រប់កន្លែង យើងតែងតែ «និយាយកាត់គ្នាទៅវិញទៅមក»។ នេះគឺជាសញ្ញាមួយដែលបង្ហាញការពិតថា យើងមិនបានស្វែងរកសេចក្ដីពិតនិងអ្វីដែលល្អ ឬការឯកភាពគ្នានោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ បែរជាម្ខាងៗស្តាប់សំឡេងរបស់ភាគីខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ ការប្រាស្រ័យទាក់ទងល្អ មិនព្យាយាមធ្វើឲ្យសាធារណជនចាប់អារម្មណ៍ ហើយមានគោលបំណងចំអកឲ្យអ្នកដទៃម្ខាងទៀតនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ បានយកចិត្តទុកដាក់អំពីហេតុផលនៃភាគីម្ខាងទៀត និងព្យាយាមស្វែងរកចំណុចស្មុគស្មាញសំខាន់នៃការពិត។ វាជារឿងគួរឲ្យសោកស្ដាយនៅពេលដែលព្រះសហគមន៍ធ្វើតាមរបៀបឯកតោភាគី នោះការស្ដាប់នឹងបាត់បង់ ដែលបន្សល់ទុកនូវការប្រឆាំងកើតមានឡើង។
នៅក្នុងភាពពិតជាក់ស្តែង ការសន្ទនាភាគច្រើន យើងមិនបានប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នានោះទេ។ ជាធម្មតាយើងបានកំពុងចាំឲ្យមនុស្សម្នាក់ទៀតនិយាយចប់ ហើយនឹងអាចបញ្ចេញមតិផ្ទាល់ខ្លួនវិញ។ នៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ អ្នកទស្សនវិជ្ជាឈ្មោះអាប្រាហាម កាប្លុង (Abraham Kaplan) បាននិយាយថា[3] «សន្ទនាគឺជាការសន្ទនា តែគ្រាន់តែជាខ្យល់សំឡេងនៃមនុស្សពីរនាក់តែប៉ុណ្ណោះ»។ នៅក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាយ៉ាងពិតប្រាកដ ទោះបីជាយ៉ាងណា «ខ្ញុំ» ហើយនិង «អ្នក» យើងទាំងពីរ «កំពុងតែទៅរួមគ្នា» ដើម្បីឈ្វេងយល់អំពីគ្នាទៅវិញទៅមក។
ការស្ដាប់ គឺជាធាតុផ្សំតែមួយគត់ដែលមិនអាចខ្វះបានក្នុងកិច្ចសន្ទនានិងសម្រាប់ការប្រាស្រ័យទាក់ទងល្អ។ ការប្រាស្រ័យទាក់ទងមិនអាចធ្វើទៅបាននោះទេ ប្រសិនបើគ្មានការស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយក៏គ្មានអ្នកសារព័ត៌មានល្អនោះដែរ នៅពេលគេខ្វះលទ្ធភាពនៃការស្ដាប់។ ដើម្បីផ្តល់នូវភាពជឿជាក់ តុល្យភាព និងព័ត៌មានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយមួយ វាត្រូវការជាចាំបាច់នូវការស្ដាប់នៅក្នុងពេលមួយដ៏យូរ។ ដើម្បីរៀបរាប់ព្រឹត្តិការណ៍ឡើងវិញ ឬក៏ពិពណ៌នាអំពីបទពិសោធនៅក្នុងរបាយការណ៍ព័ត៌មាន វាត្រូវការជាចាំបាច់ ត្រូវដឹងអំពីរបៀបនៃការស្ដាប់ ត្រូវត្រៀមខ្លួនដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរចិត្តគំនិតរបស់បុគ្គលណាមួយ និងត្រូវផ្ទៀងផ្ទាត់ដើម្បីឲ្យគេជឿជាក់ទទួលយកថាជាការពិតដោយគ្មានសំណួរ។
ដើម្បីធានាឲ្យការប្រាស្រ័យទាក់ទងប្រកបដោយសុខដុមនីយកម្មជោគជ័យយ៉ាងពិតប្រាកដ វាចាំបាច់ត្រូវទាត់ចោលនូវចំណុចមួយគឺ ការនិយាយតែម្នាក់ឯង។ កាស្ដាប់ពីប្រភពផ្សេងៗ ជារឿងមួយសំខាន់ ដូចអ្នកជំនាញបានបង្រៀនយើងថា គឺវាធានានូវភាពជឿជាក់និងទម្ងន់នៃព័ត៌មានដែលយើងបញ្ជូនទៅ ដោយយើងមិនបានបញ្ចប់ត្រឹមតែនៅកន្លែងស៊ីផឹកនោះទេ។ ការស្ដាប់សំឡេងជាច្រើន ការស្ដាប់គ្នាទៅវិញទៅមក ទោះបីនៅក្នុងព្រះសហគមន៍ ទោះបីនៅក្នុងចំណោមបងប្អូនរបស់យើង បានណែនាំឲ្យយើងហ្វឹកហាត់សិល្បៈនៃការយល់ដឹងមួយ ដែលតែងតែលេចឡើងជាសមត្ថភាពនៅក្នុងការតម្រង់ទិសរបស់យើង ឲ្យមានសំឡេងមួយយ៉ាងពីរោះ។
ក៏ប៉ុន្តែហេតុអ្វីបានជាយើងប្រឈមមុខនឹងការស្ដាប់? ក្រសួងការបរទេសនៃសន្តអាសនៈ លោកកាឌីណាល់ អគូស្ទីនី កាហ្សារ៉ូលី (Agostino Casaroli) ធ្លាប់បាននិយាយថា ក្នុងកាលៈទេសៈដែលរឹតត្បិតសេរីភាព “ភាពអត់ធ្មត់នៃសាក្សី” គឺត្រូវការស្ដាប់ និងត្រូវឮ នៅក្នុងការចរចារវាងភាគីដែល លំបាកៗ ដើម្បីរកឲ្យឃើញនូវភាពល្អដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ប៉ុន្តែទោះបីជានៅក្នុងស្ថានភាពមិនសូវពិបាក ការស្ដាប់តែងតែត្រូវបានទាមទារនូវគុណតម្លៃនៃការអត់ធ្មត់ រួមជាមួយគ្នានឹងសមត្ថភាពដែលអាចធ្វើទៅបានរបស់បុគ្គលដើម្បីបង្ហាញការពិតដ៏អស្ចារ្យ ដោយក្នុងនាមជាមនុស្សយើងត្រូវស្ដាប់ ទោះបីស្ថិតក្នុងចំណែកមួយដ៏តូចនៃការពិតក៏ដោយ។ មានតែភាពភ្ញាក់ផ្អើលទេដែលអាចជាចំណេះដឹង។ ខ្ញុំសញ្ជឹងគិតអំពីការចង់ដឹងមិនចេះចប់មិនចេះហើយរបស់កុមារៗ ដែលចង់មើលពិភពលោកជុំវិញខ្លួនរបស់ពួកគេដោយបើកភ្នែកធំៗ។ ការចង់ដឹងរបស់កុមារពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្សធំ ជាគំនិតឆេះឆួលគឺតែងតែរីកធំឡើងៗ ពីព្រោះពួកគេដឹងថានឹងមានអ្វីផ្សេងទៀតដែលពួកគេត្រូវដឹង ទោះបីជារឿងតូចក្ដី គឺជាអ្វីដែលខ្ញុំអាចរៀនពីមនុស្សដទៃទៀតនិងណែនាំឲ្យមានផលផ្លែនៅក្នុងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ។
សមត្ថភាពនៃការស្ដាប់នៅក្នុងសង្គម គឺមានតម្លៃជាងរបួសស្នាមក្នុងអំឡុងពេលជំងឺរាតត្បាតនាពេលដ៏យូរ។ ការមិនទុកចិត្តទៅលើ “ព័ត៌មានផ្លូវការ” មានច្រើនណាស់ ដែលបណ្តាលឲ្យកើតមាន “ព័ត៌មានក្លែងក្លាយ” ខណៈពេលដែលព័ត៌មាននៃពិភពលោក គឺត្រូវប្រជែងគ្នាដើម្បីទទួលបានភាពជឿជាក់ និងតម្លាភាព។ យើងត្រូវការពឹងផ្អែកទៅលើត្រចៀក និងការស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ជាពិសេស ក្នុងភាពអាសន្ននៅក្នុងសង្គមកាន់តែកើនឡើង ដែលបណ្តាលឲ្យធ្លាក់ចុះឬក៏ផ្អាកសកម្មភាពសេដ្ឋកិច្ចជាច្រើន។
ធាតុពិតដែលជំរុញឲ្យមានចំណាកស្រុក គឺជារឿងស្មុគស្មាញ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ប្រុងប្រៀបដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះនោះឡើយ។ ខ្ញុំត្រូវតែនិយាយវាម្ដងទៀត ដើម្បីយកឈ្នះការរើសអើងចំពោះជនចំណាកស្រុក ហើយដើម្បីរំលាយភាពរឹងរូសនៃបេះដូងរបស់យើង ដែលយើងគួរតែចាប់ផ្ដើមស្ដាប់រឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេ។ រំលេចឈ្មោះរបស់ពួកគេនឹងរឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេ។ អ្នកសារព័ត៌មានល្អៗជាច្រើន បានធ្វើរួចមកហើយ។ ហើយមានអ្នកសារពព័ត៌មានជាច្រើនទៀតក៏បានចូលរួមផងដែរ ប្រសិនបើពួកគេអាចធ្វើទៅបាន។ ចូរយើងលើកទឹកចិត្តពួកគេ! ចូរយើងស្ដាប់រឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេ! ចូរស្ដាប់រឿងរ៉ាវទាំងអស់នោះ! ម្នាក់ៗនឹងមានសេរីភាពដើម្បីគាំទ្រគោលនយោបាយនៃជនចំណាកស្រុក ដែលពួកគេចាត់ទុកថាសមស្របបំផុតសម្រាប់ប្រទេសរបស់ពួកគេ។ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងករណីខ្លះ ការមើលឃើញដោយភ្នែករបស់យើងផ្ទាល់ មិនត្រូវមើលជាមួយតួលេខនោះទេ ហើយក៏មិនមែនដោយភាពភ័យខ្លាចនៃគ្រោះថ្នាក់ ក៏ប៉ុន្តែគឺយើងមើលទៅលើផ្ទៃមុខនិងរឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេ ដោយការសម្លឹងមើលឃើញពីអារម្មណ៍ ការរំពឹងទុក និងការឈឺចាប់របស់បុរសនិងស្ត្រីដែលចង់ឲ្យយើងស្ដាប់ពួកគេ។
ការស្ដាប់គ្នាទៅវិញទៅមកនៅក្នុងព្រះសហគមន៍
នៅក្នុងព្រះសហគមន៍របស់យើងក៏ដូចជាគ្នាដែរ មានតម្រូវការដ៏ចាំបាច់មួយគឺការស្តាប់និងឮអំពីគ្នាទៅវិញទៅមក។ នេះគឺជាវត្ថុដ៏មានតំលៃអស្ចារ្យនិងជាអំណោយទាននៃជីវិត ដែលយើងម្នាក់ៗអាចផ្តល់ឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។ «គ្រីស្តបរិស័ទ បានបំភ្លេចចោលថាបេសកកម្មនៃការស្ដាប់ ត្រូវបានទាមទារដោយព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាអ្នកស្ដាប់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះ និងជាម្ចាស់នៃកិច្ចការដែលពួកគេត្រូវរាយការណ៍ថ្វាយ។ យើងគួរតែស្ដាប់ជាមួយនឹងត្រចៀករបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះទើបយើងនឹងអាចនិយាយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គបាន [4]។» ជាមួយនេះ ទេវវិទូប្រូតេស្តង់លោកដេតទ្រិក ប៊ុនហូអេហ្វឺ (Dietrich Bonhoeffer) រំឭកយើងថា កិច្ចការដំបូងដែលយើងជំពាក់នៅក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយអ្នកដទៃនោះ គឺការស្ដាប់ពួកគេ។ អស់អ្នកដែលមិនចេះរបៀបស្ដាប់បងប្អូនប្រុសស្រី មិនយូរប៉ុន្មានក៏នឹងមិនអាចស្ដាប់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរ[5]។
កិច្ចការងារដែលសំខាន់បំផុតនៅក្នុងកិច្ចការបម្រើនោះគឺ «ត្រចៀកនៃគ្រីស្តទូតរបស់ព្រះយេស៊ូ» មានន័យថាត្រូវស្ដាប់មុនពេលនិយាយ ដូចគ្រីស្តទូតយ៉ាកុបបានទូន្មានថា «បងប្អូនជាទីស្រឡាញ់អើយ! បងប្អូនសុទ្ធតែជាអ្នកចេះដឹងហើយ ក៏ប៉ុន្តែម្នាក់ៗត្រូវប្រុងប្រៀបស្ដាប់ តែកុំប្រញាប់និយាយ» (យក១,១៩)។ ការទុកពេលឱ្យខ្លួនរបស់យើងស្ដាប់អ្នកដទៃ គឺជាទង្វើដំបូងនៃធម៌មេត្តាករុណា។
ដំណើរការនៃមហាសន្និបាត បានចាប់ផ្ដើមឡើងហើយ។ សូមយើងអធិដ្ឋាន ដើម្បីឲ្យវាក្លាយទៅជាឱកាសនៃការស្ដាប់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ជាការពិត ភាពជាធ្លុងតែមួយ គឺមិនត្រឹមតែជាលទ្ធផលនៃយុទ្ធសាស្ត្រនិងកម្មវិធីផ្សេងៗនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែ គឺត្រូវបានធ្វើឡើងដើម្បីឲ្យមានការស្ដាប់ពីបងប្អូនរបស់យើង។ វាប្រៀបដូចជានៅក្នុងវង់ភ្លេងមួយ ការរួបរួមគ្នាមិនទាមទារ អំពីឯកសណ្ឋាន ភាពលេចធ្លោរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ ប៉ុន្តែវាគឺជាលក្ខណៈរួម និងមានសំឡេងជាច្រើនប្រភេទរួមបញ្ចូលជាមួយនឹងចង្វាក់ភ្លេងនិងទំនុកបទផងដែរ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ អ្នកចម្រៀងម្នាក់ៗត្រូវស្ដាប់សំឡេងគ្នាច្រៀង និងដើម្បីឲ្យបទភ្លេងទាំងមូលបញ្ចូលគ្នាយ៉ាងពីរោះ។ ភាពល្អប្រសើរនេះ កើតឡើងដោយអ្នកនិពន្ធ ក៏ប៉ុន្តែ វាក៏ត្រូវការពឹងផ្អែកទៅលើកត្តាផ្សេងៗ ដូចជាក្រុមចម្រៀងនិងអ្នកប្រគំភ្លេងផងដែរ។
យោងទៅតាមការយល់ដឹង ដែលយើងបានចូលរួមក្នុងភាពជាធ្លុងតែមួយ ក្នុងដំណើរការនិងរួមបញ្ចូលយើងទាំងអស់គ្នា យើងអាចរកឃើញតន្ត្រីរបស់ព្រះសហគមន៍ ដែលមានម្នាក់ៗអាចច្រៀងជាមួយសំឡេងរបស់ពួកគេដោយផ្ទាល់ ហើយការស្វាគមន៍សំឡេងរបស់អ្នកដទៃប្រៀបដូចជាអំណោយទានមួយដើម្បីបង្ហាញពីសុខដុមនីកម្មទាំងស្រុងដែលព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធបានតាក់តែង៕
ធ្វើនៅទីក្រុងរ៉ូម សន្តយ៉ហាន ឡាតេរ៉ង់ ថ្ងៃទី២៤ ខែមករា ឆ្នាំ២០២២ ក្នុងពិធីបុណ្យរំលឹកសន្ត ហ្រ្វង់ស្វ័រនៅសាល។
សម្តេចប៉ាបហ្វ្រង់ស៊ីស្កូ
