ពាក្យលំនាំ
កណ្ឌគម្ពីរហាបាគូកបង្ហាញឲ្យយើងស្គាល់ទឹកចិត្តរបស់ព្យាការីមួយរូប ដែលរស់នៅក្នុងគ្រាលំបាក។ លោកឈឺចុកចាប់ក្នុងចិត្ត ដោយឃើញទុក្ខវេទនារបស់អ្នកដទៃ លោកថ្កោលទោសអស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើបាប។ លោកទូលសួរព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីស្វែងយល់ហេតុការណ៍ទាំងនោះ ហើយលោកមានអំណរនៅពេលទទួលចម្លើយពីព្រះអង្គវិញ។
កណ្ឌគម្ពីរនេះប្រហែលជាចងក្រងឡើងនៅចុងសតវត្សទី៧ ឬដើមសតវត្សទី៦ មុនគ្រីស្តសករាជ គឺនៅគ្រាដែលចក្រភពបាប៊ីឡូនកំពុងវាតអំណាចរបស់ខ្លួននៅមជ្ឈិមបូព៌ាប្រទេស។ ពេលនោះ សហគមន៍អ៊ីស្រាអែលនឹកបារម្ភ ហើយចង់ដឹងថា អនាគតរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយព្រះជាម្ចាស់នឹងក្លាយទៅជាយ៉ាងណា។
ព្រះជាម្ចាស់ឆ្លើយតបមកព្យាការីរបស់ព្រះអង្គវិញ ដោយប្រទានព្រះបន្ទូលមកលោក ដើម្បីឲ្យលោកយកទៅថ្លែងប្រាប់ជនរួមជាតិរបស់លោកថា ពេលណាគេមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអង្គ នោះគេនឹងមានជីវិតគង់វង្ស (២.៤)។ ពេលណាគេទន្ទឹងរង់ចាំព្រះអង្គ ដោយទុកចិត្ត នោះព្រះអង្គមុខជាធ្វើអន្តរាគមន៍ជួយគេមិនខាន (ចំពូក៣)។ ព្រះបន្ទូលនេះក៏មានប្រសិទ្ធភាពសម្រាប់មនុស្សនៅគ្រប់ជំនាន់ដែរ គឺក្នុងគ្រាលំបាក អ្នកជឿតែងតែគិតដល់កណ្ឌគម្ពីរហាបាគូក ដើម្បីឲ្យមានទឹកចិត្តឡើងវិញ ដោយផ្ញើជីវិតលើព្រះជាម្ចាស់។ លោកប៉ូលបង្រៀនគ្រីស្តបរិស័ទនៅបឋមសម័យថា ចិត្តស្មោះត្រង់របស់មនុស្សចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នាំឲ្យគេមានជំនឿទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ (រ៉ូម ១.១៧; កាឡាទី ៣.១១ និងហេប្រឺ ១០.៣៨)។
